|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XXXI. Capittel.
Willemijnken wilt van haer eyghen daden op't hooghste roemen, maer Duyfken vreest een ydelen windt. Willemijnken trots, wilt hoogher klimmen dan sy vermach, waer door sy valt ende blijft ghevallen.
Duyfken. Svster, siet daer, ha! siet daer, ick sien die heerlijcke Stadt van Ierusalem, Godt sy ghelooft. Ach mijnen Beminden, hoe clopt mijn herte, hoe bemindt zijn uwe tabernakelen: Mijn ziel begeert ende vlamt naer de voor-hoven van u huys, ick ben cranck van uwe liefde, ende brande uyt gantscher herten.
Willemijnken. 'Tis seecker een heerlijcke Stadt: ke laet ons wat hoogher climmen, wat sitten, ende besiense van verre.
Duyfken. Wat soude ons het verre besien helpen? Neen, nu niet sitten, lieve Suster: maer voort, och nu doch voort, ende dat wel voorsichtigh: Want den wech is hier seer smal, ende dese steyle hooge bergen
| |
| |
schroomelijck: Wy en moghen hier niet veel ter zijden loopen, noch voor al niet hoogher climmen dan 'tnoodigh en is. Aen weder zijden is een afgrijsselijcke diepte, ende wy hebben wel ver[st]aen dat den windt op dese hooghde dickwils seer verheft, soo dat het hier met perijckel is: ja datter sommighe te vermetelijck in't climmen gheweest, van boven neder-gevallen, ende hun leven verloren hebben.
Willemijnken. Maer wat een wonder ghebouw ende schoone Landauwe is dit! Hoe veel verschilt dit by ons Lant! gelijck oock den eenen mensch by den anderen verschilt: Want en hadde onsen Vrijer in ons gheen meerder volmaecktheyt ofte geestige abelheyt ghesien als wel in andere Meyskens, hy en soude op ons soo niet verlieft hebben geweest[.] Dan hy mach't ons oock wel grootelijcs danck weten, dat wy om hier te comen, met sulcken dapperen neersticheyt soo veel moeyten hebben gedaen, ende brenghen alle dese schoone bloemen, waer voor ick oock aen dien armen jongen mijn groote noten ghegheven hebbe.
Duyfken. En vreesden ick niet, dat den windt verheffen soude? Godt beware ons, wat ydelen windt is dat! comt voort Suster ende swijght doch: Want ons bloemen zijn seer weynigh, ende sy en deughen niet
| |
| |
veel: Maer alsoo wy gheen betere en sien te crijghen, soo bewaertse doch wel, datse hier niet weder vuyl bestoven en woorden. Laet ons haesten uyt het stof van desen vermetelijcken windt, die onse bloemen wel lichtelijck al wech soude blasen. Ghy weet het immers wel dat wy hier comen alleen door de liefde ende goedtheydt van onsen Beminden: want hy heeft ons (ghelijck wy dickwils vermaent hebben) soo hertelijck ghevrijt, gheroepen ende gheholpen om ons in sulcken heerlijcken staet te stellen.
Willemijnken. Dat en is geen wonder, want hy heeft wel gheweten ende verstaen onse vomaecktheyt (indien datmen't segghen mochte) maer sonder dat, ghelooft seker, hy en soude soo veel moeyte niet ghedaen hebben. Veel groote Hansen hebben sulcke treken, sy weten over al het alderbeste uyt te kippen: gelijckmen oock seght van eenen Assuerus, die snuffelde oock alle zijn Coninckrijck door, ende en spaerde gheen moeyte om de uytstekende schoone Hester te crijghen.
Duyfken. O Suster, wilt ghy noch roemen van onse volmaecktheydt? Peyst ghy niet op alle de voorleden gebreken ende quade parten? Daer-en[-]boven, wy moeten seker bekennen, indien wy gheen versterc- | |
| |
kinghe door zijne Confitueren en hadden gekregen soo hadde't immers onmogelijck voor ons gheweest, tot hier toe te komen.
Willemijnken. Ick hoore wel ghy wilt 'them al toe schrijven: En sullen wy dan gheen eere hebben, dat wy sulcken sware reyse (door onsen cloecken moet) soo vlijtigh volbrocht, ende alle dese costelijcke bloemen soo neerstigh vergadert hebben?
Duyfken. Volbracht ende vergadert, ja, maer door hulp van zijn versterckende Confitueren.
Willemijnken. Ick en weet van gheen hulp der Confitueren, ick segghe plat uyt ende 'tis waer dat wy selver met onse wackere, stercke voeten desen langen wech ghegaen, ende alleen desen moeyelijcken bergh dus hoogh op-geclommen zijn. Ende komt met my, ick sal u thoonen dat wy selver alleen, sonder zijne Confitueren (daer ick den bras af hebbe) noch hoogher konnen climmen ende sullen climmen. Siet daer ick climme u voor.
Duyfken. Ay goede Suster: En climt doch soo hoogh niet, daer is te seer stercken wint. Ick bidde u weest ghedachtigh, dat 't verheffen ofte hooch climmen, u eens soo schandigh doen vallen ende doen vernederen heeft.
Willemijnken. Amy: Daer val ick ach- | |
| |
ter over ende breeck den hals, helpt Suster, helpt, wilt my doch bystaen.
Duyfken. Bystaen! Och dat is nu te laet, Wat quaderen val is dat. Siet u vermetel climmen doet u inden af-grondt van desen grouwelijcken kuyl ghevallen. Hier en is gheen helpen aen.
Willemijnken. Helpt Suster, hoort ghy niet? Helpt, ick bidde u, wilt my doch haestigh helpen.
Duyfken. Haestigh soude ick u gheerne helpen datter hope waer van eenige baet te moghen doen: Maer hier is't heel gedaen.
Willemijnken. Wat duycker is dat gheseydt? Sult ghy my dan laten in desen benauden noodt?
Duyfken. Ick schrick van u roepen ende van uwen val, Suster: Wat wilt ghy my van verlaten beschuldighen? Ghy hebt u selven in dese verlatenisse ghebrocht.
Willemijnken. Waer is u Susters hert? Siet waer dat ick ligghe soo grouwelijck ghequetst.
Duyfken. Helaes dat is my leet, ende Godt weet wat droefheyt dat ick in mijn herte daer over ghevoele.
willemijnken. Och isser eenigh medelijden oft menschelijck gevoelen in u herte, soo bewijst't nu in dese uyterste allende, in desen mijnen gheweldighen pijnlijcken noot.
| |
| |
Duyfken. Het mede-lijden perst mijn herte t[o]t suchten, ende mijn oogen tot tranen: Maer 'thelpen is heel onmoghelijck: want de plaetse daer ghy zijt, is te seer duyster ende diep, ick en can u niet sien, ja qualijck hooren roepen.
Willemijnken. Wel moet ick dan hier vergaen ende sterven duysent dooden, sonder eenighe hulp oft troost.
Duyfken. O Suster, u clachten zijn te laet, ende dat ick sulcks aenhoore (dat is my een verloren pijn aengedaen: Mijnen tijdt valt seer cort, daerom is't hoogh noodigh dat ick my selven versie, dus segghe ick u adieu.
Willemijnken. Och mijn herte scheurt, dat ghy seght van my te willen keeren.
Duyfken. Het quetst mijn herte oock, nochtans het moet soo zijn, want ghy hebt u van my gekeert, ende niet alleen van my: Maer van al u levens licht ende welvaert eenen droeven langhen nacht is u nu aenstaende. De Son die daelt, ick moet my haesten. Ick segghe u adieu, den laetsten droeven ende eeuwighen adieu.
Willemijnken. Suster, ick roepe u na, ach hoort doch, hoort mijn banghe stem: Mijn pijn, mijn pers mijnen druck.
Duyfken. Wat baet het oft ick dat hoore? Het is my onmogelijck u te helpen.
| |
| |
Och mijnen beminden Bruydegom: Mijn Suster is verloren. Hier vinde ick my droevigh ende alleen: Het valt my hardt alsoo van haer te scheyden: Maer wat sal ick doen? nu keer ick my gheheel tot u mijnen eenighen troost, mijn waerdigh leven. Ende alsoo ick my selven niet en vertrouwe, ja vreese te cort te comen, soo soecke ick alle hulpe dat moghelijck is, ende roepe aen uwe dienaers, aen mijne goede bespieders, datse mijne hardt-grondighe meyninghe, mijnen uytersten wille doch willen bemercken, aen u ende u heerlijck Hof-ghesin verkondighen. Hoort ghy ghetrouwe bespieders, besonder ghy die my in alles gade slaet? Hoort ick bidde u vlieght voor uyt, boodtschapt ende seght den dochters van Ierusalem hoe ick haer besweere, is't datse mijnen Beminden vinden dat sy hem boodtschappen, dat ick van liefde quele. Seght allen 'tHofgesin, dat ick haer goede vrientschap ende hulpe hertelijck versoecke. Seght de gracelijcke Moeder, die vol van gratien is, de milde Moeder der bermhertigheyt, seght haer dat ick wel uytdruckelijck ende besonderlijck onder haer goedertieren voor-sprake versoecke te schuylen. Seght dat ick my selven alleen niet en vertrouwe. Ende daerom mijne ghebeden met de hare ootmoedelijck
| |
| |
voeght, tot meerder eere van mijnen Beminden Bruydegom. Bidt ootmoedelijck dien grooten Uader der lichten, van dat claer lichtende Ierusalen, dat [h]y doch door zijne over-groote medooghende goetheyt, om de liefde van zijnen lieven Sone, my arm onnoosel eenigh Meysken, eenich (segghe ick) op desen schroomelijcken wech believe te bewaren van de vervaerlijcke duysternissen, voor het droevigh buyten blijven in den grouwelijcken donckeren nacht. Ende wilt doch seggen aen mijnen wel-beminden Bruydegom, dat ick met brandende liefde dese woorden tot hem roepe: Mijn Lief, Mijn uyt-vercoren Lief, ghy die daer binnen de groote Stadt binnen dat stercke Ierusalem in volle heerlijckheydt zijt, ick hier noch buyten in groote p[e]rijckel: ick vertrouwe, ja ick weet dat ghy mijn comste met groote begheerte verwacht. Ghy die oock selver (door liefde) om mijnen[']t wille in dese pijnlijcke moeyelijcheydt gheweest hebt. Ach gedenckt nu u Sweet ende Bloedt voor my gegeven, om my te helpen ende te roepen, door welcken roep ick nu dus verre met uwe versterckende Confitueren ghecomen ben, nu ghebreeckt my noch een cort eyndeken, hier hangh't all' aen, alle mijn gheluck, alle mijn leven, ja alle mijn eeuwige welva[e]rt.
| |
| |
Dit is mijn laetste ure[,] mijnen laetsten oogenblick, ach mijne Beminden, ach mochte my desen voorspoedigh ende gheluckich wesen. De Sonne is in't ondergaen: Mijn ooghen beginnen te schemelen. Mijn leden schudden ende beven, het koude clamme sweet breeckt my uyt, ick loope dat ick hijghe. Mijn herte clopt. Mijn crachten verdwijnen. Mijn beenen verflauwen. Mijn aessem begheeft my, ick suchte den laetsten bangen sucht. Ende roepe uyt mijn benaude borst? Mijn uytvercoren lief, hebt doch medelijden met my. Ghedenct (bidde ick noch eens) u pijnlijcke lastighe reyse, ach laetse doch aen my niet verloren zijn. Maer wilt my nu voort helpen. Ghedenct al is't dat ick arm ben, een arm Meysken die van my selven gantsch niet en vermach, ende niet waerdigh en ben in uwe teghenwoordigheyt te comen, dat gy my nochtans geroepen hebt. Dat ghy (door uwe on-uytsprekelijcke goetheydt) alle die moeyte om my ghedaen: Ende my die wonderlijcke groote eere bewesen hebt: My tot u eygen Bruydt te kiesen: V eygen Bruyt die op u woordt vastelijck ghelovende nu tot hier toe ghekomen ben: V Bruydt die op u groote bermherticheyt vertrouwende, in u sterckelijck blijft hopen: V Bruydt, segge ick, die met alle mijn verstandt, met alle
| |
| |
mijn crachten, ende met alle mijn ziele u bemint. Ick en can niet voorder: ick bidde u haelt my want ick valle in flauwte, ende daer mede gheve ick my gheheel over met ziel ende lichaem in uwe ghenadighe bermhertighe handen: Ach aensiet doch mijnen goeden wille.
Bespieders. Zijt hertelijck getroost Duyfken, comt wat tot u selven ende weckt op: wy hebben uwe sorchvuldigheydt op den wech ghesien, uwe suyvere meyninghe ghemerckt, ende uwe vierighe goede begheerte claerlijcken verstaen, het welck wy ghetrouwelijck volcomelijck naer u begheerte hebben ghebootschapt: Alle het Hofghesin is terstondt (met de besondere uytstekende goet-hertige Vrou-moeder) seer verblijt geweest: hebben uwe hulpe ende inhalinghe wel begeerigh ende hertelijck versocht. Dien bermhertigen goeden Vader beweecht zijnde, heeft het (ter liefden van zijnen Sone) terstondt gheboden, ende uwen beminden Bruydegom ontsteken van liefde, heeft dadelijck ons belast, wel snel ende dapper ons te haesten, om u met groot eerbiedinghe, met vlijtighe sorchvuldicheyt by te staen, te helpen, ende binnen te gheleyden. Dus weest versterct ende gaet met ons. Siet hier zijt ghy in versekeringhe, inde voorstadt van Ierusalem:
| |
| |
Maer siet daer is de plaetse daer ghy wat van't stof sult moeten ghesuyvert zijn. Wy gaen alles bestellen om u dan te doen passeren, ende met heerlijcke feesten naer het Palleyst te voeren.
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Dit is wel een beclaghelijck ongheluck, welck Willemijnken door haer hoogh klimmen over-ghecomen is.
Verclaerder. Sulcke grouwelijcken sonde is de ydele glorie, alsmen op zijn eygen deughden, ofte vermetelijck op zijn selfs krachten wilt vertrouwen, waer door den mensch (de gratie Godts versmadende) valt in de uyterste ellende: ghelijck Willemijnken hier in de diepte van de schroomelijcke helle. Maer Dufyken haer ootmoedigh houdende, soeckt door hulpe van de Enghelen ende Heylighen in de gratie Godts te blijven, met Gheloove, Hope ende Liefde, gheeft haer Ziele over inde handen van haren goedertieren Bruydegom Iesus: ende wort door d'Enghelen in versekeringhe van't Hemelsch Ierusalem gheleydt.
|
|
Auteursrechtvrij
