|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XXX. Capittel.
Willemijnken vvilt een ghierighaerts spaerpot coopen, ende stelt haer in perijckel om haer met slijck te besmetten: sy vvilt een Simme belacchen die al verloren arbeydt doet, Duyfken bevveent haer, dat zy den Simme soo ghelijck is.
Willemijnken. Hier ben ick Suster, in dese Potbackerije, ick moest eens sien watse hier maecken, oock meynden ick eenen spaerpot te koopen: want mijn voor-nemen is nu, ick sal't al by een schrabben ende vast houden dat moghelijck is, al-even-veel hoe dat ickt crijghen kan: hadde ick mijn noten oock noch behouden, ick en soude soo sot niet zijn, dat ickse dien jonghen ofte yemandt soo lichtelijck gheven soude. Ende alsoo ick hier binnen kome, soo vinde ick hier een Simme die my doet lacchen met haer sotte kueren; met spotten ende ghecken wilt zy alles naer bootsen, maer het is doch al verloren onnutten arbeydt, wat datse doet.
| |
| |
Duyfken. Ende ghy doet my weenen, dat ghy [d]en Simme soo ghelijck zijt: want het is al verloren ende tijt verlies wat dat ghy oock doet. Ghy wilt alle ding besnuffelen, maer vergeet u selven, ghy wilt op de Simme schimpen, haer belacchen, ende en peyst niet dat ghy selver duysentmael meer spot waerdigh zijt. Daer-en-boven soo begint ghy hier nu met gierigheyt voort te comen, stellende u aldaer in sulcken perijckel om u met kley en slijck te besmetten. Alsoo doende en soude dan geen soorte van vuyligheyt ghebreken, oft ghy souter wel u deel af ghehadt hebben. Mijn goede Suster, tis nu op een ure avont, wat wilt gy peysen op vergaderen ende vast houden? Ghy en kondt immers nu niet by een schrabben dat vast houdens waerdigh is: sult ghy dan noch segghen, dat het u evenveel is hoe dat ghy't krijghen kondt? wat dolinghe is dat? over een ur, over een urken sal't voorseker ghedaen zijn; daerom indien ghy noch wat over ofte te veel haddet, soo waer 't veel beter dat ghy u wat ontlaste om rasscher ofte spoedigher te reysen, want onsen tijt valt te seer cort. Oock soude't aen onsen beminden seer aengenaem zijn, dat wy om zijnent wille zijne edele goetdadigheyt volghden, ende deylden onse slechte saken, die ons op den wegh gedient
| |
| |
hebben, aen andere arme Pelgrims, betrouwende de macht ende mildtheydt van onsen Beminden, soo groot, dat ons by hem niet en sal ghebreken. Dus en beklaeght niet, dat ghy aen dien armen jonghen de noten gegeven hebt, maer beklaeght liever u onverstandt dat ghy in't eerste u keucken soo onnuttelijck verquist, ende met den voet gestooten hebt, dien wy doen ter tijt noch op den wegh mochten van doen hebben. Maer nu by een te schrabben ende alles soo vast te houden, dat soude alsoo groote dwaesheydt zijn, als doen den overdaet was. Ick bidde u komt doch voort suster, mijn herte begint te beven. Mijnen waerdighen beminden Bruydegom ghelijck een herte begheerte heeft naer de fonteyne der wateren, alsoo heeft mijn ziele begheerte tot u! Ach mijn licht ende al mijn leven. Waer zijt ghy Suster, comt ghy oock voorts.
Willemijnken. Ia ick, maer seker desen wegh ofte bergh valt my hart ende pijnlijck, wat plaegh is dit, 'tis onmoghelijck dit over te comen. Hoe zijn wy doch in desen moeyelijcken lastighen wegh gheraeckt? andere Meyskens hebben't soo goet, soo ghemaeckelijck leven, sonder pijne, sonder sorgen in alle vreught, ende wy reysen dus met rad-braecken alle den dagh in duysent verdrieten, ende nu noch ten laetsten, met
| |
| |
dese groote pijnlijcke vermoeytheyt, is dit niet een schandighe onverdragelijcke quellinge die hy ons aendoet met zijnen roep, ons lockende op desen harden wech? Is dat de liefde die hy ons draeght? wie soude dat soo konnen achten, oft dit dus konnen volherden?
Duyfken. Ick bidde u mijn goede Suster, en laet u nu den wegh niet verdrieten, noch en wilt doch onverduldich kreunen of knorren. Maer laet ons dancken ende wel grootelijcks prijsen zijne goed-dadigheyt, die ons door desen corten wech ende moeyelijckheyt geroepen heeft tot sulcken grooten geluck. Laet ons inde gedachten printen hoe dat onsen ghetrouwen Minnaer, sulcken grooten Heer, die in volle mogentheyt was, selver ghecomen is als een ghemeyn mensch, in dit verdrietich landt, om ons te helpen: ende dat hy ons weder-om voor-ghegaen is over desen moeyelijcken wech. Welcke daden wy bemerckende gheperst worden te roepen: O over-grooten Weldoender, wat heeft u ghedreven uyt u rijck, uyt u heerlijckheydt, uyt u rust ende uyt u gemack? Wat heeft u alle dese groote lastigheyt, slechte verworpenheyt, dien arbeydt ende pijnlijckheyt doen aen-nemen? Wat is doch de oorsoecke, alleen u hardtgrondighe liefde om ons tot u te brenghen.
| |
| |
Noch ghy en kreunt, noch ghy en klaeght eens over u swaer verdriet, over u spottige versmaetheydt die ghy gheleden hebt, over uwen harden wegh dien ghy gegaen hebt; welcken wech u nochtans hondert-mael swaerder gheweest is, dan onse reyse ons is; want het heeft u sweet ende bloedt ghecost, ghelijck wy wel ghenoegh verstaen hebben. V teer Lichaem en betaemde niet sulcken arbeydt, noch u Princelijcke voeten en waren sulcken wegh niet ghewoon: maer alles hebt ghy't verdraghen tot ons proftijt. Wat wonder goedtheydt bewijst ghy ons! wanneermen dit elck in't besonder over-peyst ende weeght ghelijck dat behoort, wat menschen verstandt can dat begrijpen? wat reden hebben wy dan te kreunen over onse kleyne verdrieten die ons selver profijtigh zijn? hoe is't moghelijck dat wy connen clagen, daer wy slechte wichters reysen tot u groote heerlijckheyt, tot u Rijck dat ghy ons bereyt hebt daer ghy nu regeert in vrede, ghy die alle verstant te boven gaet; mijn hert is begerich om u te ghenieten! Och lieve Suster, wat souden wy klaghen? wat souden wy kreunen oft knorren? neen och neen, laet ons volherdigh vlammen ende vlieghen over alle verdrieten, ende over alle pijnlijcke moeyelijckheden. Wat is doch ons ver- | |
| |
driet van eenen dagh ofte urken reysen te achten, teghen het ghene dat wy verwachten? Onsen Beminden gaet ons voor, ende heeft ons dese versterckende Confitueren ghelaten die wy nu besonder moeten ghebruycken, want nu ist hoogh-noodigh om hem te volghen. Och wat een liefde bewijst hy ons, wat een groot gheluck ghebeurt ons boven veel andere: daer wy nu soo naer by zijn: want den meesten wegh is nu ghedaen!
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Dat is vremt van Willemijnken, dat sy nu op sparen wilt peysen, daer sy soo na haren wegh ghedaen heeft.
Verclaerder. Dit is een teecken dat de sonde der gierigheydt, die veel tijdt met den ouderdom ofte in't laetst van't leven komt: ende soo wordt den mensch door't gheldt of tijdelijck goedt als met slijck besmet. Duyfken raedt het van sulck goedt wat te ontlasten, ende aelmoessen ter liefden Christi te doen. Willemijnken kreunt als onverduldigh zijnde in den ouderdom, sieckten, pijnen, ende quellinghen van dit leven, maer Duyfken troost haer met Christus bitter lijden, ende den loon vanden Hemel.
|
|
Auteursrechtvrij
