Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 226]

[p. 227]

Het XXIX. Capittel.

Willemijnken is begheerigh om te clappen ende snappen: soo vvordt sy van eenen clappaert vuyl ghemaeckt.

Willemijnken. Siet hier lieve Suster, hoe dat ick ghebalsemt ben.

Duyfken. Waer hebt ghy nu weder gheweest, ende waerom en volght ghy niet haestigh, ghelijck ghy wilde, doen wy bloemen souden plucken?

willemijnken. Ick worde belet want siet daer aen dat Ionckers huys, in de tralie, daer was eenen Papegaey, die wist wonder stucken te clappen. Ick bleef wat staen, ende was begherigh om te hooren, vraeghde oft het al waer was, dat hy seyde. Soo sit daer boven op't huys een Oyevaer: dien diefschen langh-beck spuyt van boven neder, ons beyden recht op't hooft, ende dus al over al.

Duyfken. Dat is den rechten loon, daer heeft den eenen clappaert den anderen vuyl ghemaeckt. Lieve Suster, wat hebt ghy

[p. 228]

doch met die schoon-ghepluymde klappaerts te doen? De Oyevaers vlieghen over al de stadt, haer voetsel ende vermaeck is queackende kickvorsschen ofte slibber-achtighe palinghen: de welcke sy inghenomen hebbende, soo stellense haer erghens boven op een huys, daerse met grooten yever (soo't schijnt) haer voedtsel wederom laten uytslibberen, uyt springen, ende haer vermaeckelijckheydt elck een openbaren, clappende met hunnnen langhen beck, dat het clinckt over al. Doch de Papegayen, die wat schoonder ghepluymt zijn, hebben den mondt wat corter die roepen soo overluydt niet: maer binnen 'smondts in een kevie bedecktelijck, gheven soo veel te kennen, datmen immers riecken ende verstaen can, watse willen segghen[.] Dese klappende vogels en peysen niet datse dicwils logentijdingen, onnutte ijdele woorden spreken, ofte de eere van yemant stelen ende bederven, diese souden behooren ende moeten wederom goet doen, soude het herte gerust zijn: noch de begheringhe aenhoorders en peysen oock dat sy diergelijcke fauten doen, maer t'samen met haer begerige lusten soo bedervense malcanderen, ghelijck ghy hier geproeft hebt: want uwen clappaert is door zijns selfs kappernije van eenen anderen clappaert vuyl gemaeckt. Ghy als klap-

[p. 229]

peye begerigh in't hooren, zijt door de selve oorsaecke even alleens bedraft; ende is't dat ghy 'tsamen van iemandt wat quaets gheclapt hebt (ende ghy dat gelooft) soo is dien desgelijcks, in u gemoet besmoddert: Daer en boven, als hy (die beclapt is) de klappernije ghewaer wordt (ghelijck dat meesten tijdt gheschiedt) soo wordt hy ontsteken tot gramschap ende wraeck. Dit wordt al met de clappernije ghewonnen lieve Suster. En was't dan niet veel loffelijcker alsulcke lichte klappaerts ende klappernijen te schouwen? de eere ofte deughden van andere soo't mogelijck ware) te beschermen? Siet hier is nu al wederom soo veel tijdts verloren, ende al u bloemkens zijn mede bykans bedorven. Gaet doch terstondt aen de Riviere, wascht u selven, met oock u bloemen: spoeltse doch wel suyver af, want ghy en sult niet lichtelijck andere konnen crijgen: komt ick sal met u gaen om my van dit stoff wat te kuysschen, ende my heel te ververschen met de hertelijcke Confitueren van onsen Beminden.

Willemijnken. Wat, wat, dat ick dus besprenckelt ben, o goede Riviere, hoe wel komt ghy my altoos te pas? wat wesen soude ick doch hebben, in dien ick dit water niet en hadde. Siet Suster, ick ben nu met mijn bloemkens wederom schoon! och wat

[p. 230]

een vermaeck is't alsmen soo suyver ghewasschen is.

Duyfken. En is't niet waer, Suster, danckt den ghever van dit water: laet ons nu voort haesten, want den avondt sal ons onder-loopen. O dat wy altijdt neerstigh voort ghinghen, wat souden wy in korten tijdt al weghs afleggen, hoe genoeghelijck, hoe vriendelijck, hoe lochtigh souden wy reysen, wat souden wy altijdt winnen, ende hoe souden wy onse stucken op't voordeel hebben: och hoe versekert ende hoe nettekens souden wy konnen komen by onsen Beminden! Ach mijnen Beminden, mochten wy onbesmet komen voor u aenschijn, hoe hertelijck is dan mijn begeerte: Waer zijt ghy Suster, volcht ghy oock?

willemijnken. Ia ick Suster, na mijn best vermoghen, maer het beghint hier soo bergh-achtigh te worden, dat valt my moeyelijck, het doet my steuenen ende wel te deghe den rugghe achter uyt-steken.

Duyfken. Neemt Suster, versterct u met dese goede Confituren, die onsen Beminden ons daer toe gegeven heeft, ende schept doch eenen wackeren moedt, wy sullender haest zijn, den wegh beghint seer te korten. O mijnen Beminden ick verlange hoe langhs soo meer, wie mocht my gheven dat ick u buyten vonde, ende dat ick u mochte kussen.

[p. 231]

Och hoe aenghenaem soude my dat zijn, ende wat een vermaeckelijckheydt is my uwe soete liefde, hoe ickse meer smaecke, hoe ick tot de selve meer hongherigh ende dorstigh ben, soo dat ick niet anders en can begheeren dan u mijnen Beminden. Ick begheere u duysent-mael, och wanneer sal ick by u comen, dat ghy my volcomelijck vrolijck versaden. Ghy zijt ons voor-ghegeaen, ghy zijt nu weder ghekeert tot uwen heerlijcken Vader: mijn hert is van my gheweken, 'tis nu ghevolght, ende naer u ghevloghen. Komt, bidde ick, beminde Suster, laet ons onsen Beminden cloeckelijck volghen, waer zijt ghy? Och sy is al wederom verdoolt gheloopen.

Gheestelijcke uyt-legghinghe.

Ondersoecker. Dese vuyligheydt comt heel onversiens op Willemijnkens hals.
Verclaerder. Soo onbedacht maken de klappaerts ende klappeyen malckanderen vuyl, met de hatelijcke sonde van achterclap, ende andere ydele onnutte woorden, daermen voor Godt soo scherpe rekeninghe af sal moeten gheven.