Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

Het XXVIII. Capittel.

Willemijnken wilt de bloemen laten om het segghen van de menschen, maer Duyfken vvilt noch meer vergaderen om de liefde van haer Lief.

willemijnken. Ghy brilt my wel met dat bloemen plucken, Wat magh het volck peysen ende segghen, dat wy altijdt sulcke slechte queselrije voor handen hebben? Ick ben daer in beschaemt: Want veel volcks spot ende lachter mede, jae sy walghen daer bycans af, om datse soo gemeyn zijn, ende segghen wy sullen swaermoedigh worden van dit femelen, dat wy anders gheene vermaeckelijcheyt en soecken.

Duyfken. Goede Suster, laetse daer af

[p. 221]

seggen datse willen, wy en behoeven't ons niet te schamen: Want 'tis een edel, een suyver werck, dat dickwils Koninginnen ende Princen doen, ja veel tijdts siet gy Coningen ende groote Me-vrouwen met bloemen verciert: ons is oock veel meer aen de bloemen gelegen, om de goede jonste van onsen Beminden te vercrijgen, ende hem vrientschap te doen, daer alle onse welvaert aenhanght, dan aen't segghen van sommighe on-nutte spot-achtighe menschen. Ende wat baet het, ofte wat schaedt het ons dat sy wat seggen, als wy niet anders en doen dan sulck een prijselijcke sake? Peyst eens, oft eenen siecken seyde, dat hem de spijse walghde, ofte dat eenen die quade ooghen heeft, seyde, dat hy't licht niet en mochte sien, ende dat hy u bespotte, om dat ghy sulcks ghebruyckte, (welck oock ghemeyn is) soudt ghy daerom wel het eten laten, ende den claren dach schouwen? Ick meyne wel neen: Alsoo oock dat wy dese bloemkens lieten om hun onverstandighe spotternijen, dat souden wy t'avondt al te seer beclaghen. Van ghelijcken: En wilt u doch niet laten wijs maecken, dat wy van bloemen plucken, sullen swaermoedigh worden: Want dat is teghen alle reden, door dien dat de bloemen den mensch verheughen van buyten met haer wonderlijcke schoon-

[p. 222]

heydt, ende van binnen met haren uyt-nemenden soeten reuck: soo datter oock gheen ghenoechte ter werelt aen ons sulcken aengenamen na-smaeck en can gheven, als de suyvere bloemkens doen, besonder als wy die plucken om de liefde van onsen Beminden Bruydegom.

Willemijnken. Ghy overwint my, Suster, wat sal ick meer segghen? Wat hebbe ick oock met 't gecaeck van't volck te doen: comt laet ons noch wat plucken, siet daer hebbe ick noch dry oft vier.

Duyfken. O Suster, dese zijn alle seer droogh ende magher.

Willemijnken. Suster, ick sal op een ander tijdt beter vinden, wy hebben nu groote haest, dat weet ghy wel.

Duyfken. Wilt ghy u dan soo haesten, soo moghen wy t'avondt dan aen onsen Beminden op-offeren het best dat wy hebben. O mijnen Beminden, ghy weet ende kent onse onwijsheydt, ende onse versuymenissen en zijn voor u niet verborghen, want ghy by ons zijnde, hebt onse natuere ende vergelijckheden wel leeren kennen, ghelijck uwe edele goede natuere, door uwe verkeeringhe met ons ende onse goede ghebueren, ons oock wel bekent is geworden, soo dat mijn herte noch vlamt ende verheucht, als ick peyse op uwe wonder-

[p. 223]

lijcke groote deughden, als ick hoore de ghetuyghenisse van uwe overtreffende beleeftheydt, behulpsaemheydt, ende vriendelijcke trouhertigheydt, jae datt[e]r in ons landt noyt dierghelijcken Ionghman ghehoort, gesien, oft gekent en is, 'twelck ghy door uwe mildadigheyt wel hebt getoont, onder allen eens als ghy mede ter Bruytloft ghenoodet waert, daer ghy alle het geselschap (maer besonder den Bruydegom met de Bruydt) soo wist te vereeren, ende te verheugen, dat elck wel grootelijckx verwondert was, waer van al de wereldt noch weet te spreken: ende dat niet alleen, maer noch duysent andere loffelijcke ghetrouwe daden hebt ghy bewesen, ghelijck Magdaleenken ende haren broeder met noch veel andere wel ghetuyghen. Daeromme segghe ick, dat ick verheughe ende gloriere in mijnen Minnaer: ick roeme ende stoffe met u mijne Urijer, ick ontsteke met stoutemoedigheydt, ende beroepe alle de Dochters, ja alle de cleyne ende groote Iouffrouwen vande gheheele werelt, ende sal staende houden, dat mijnen Urijer, mijnen alderliefsten, den alder-schoonsten, den alder-bevallichsten ende den aldergetroutsten is: die weerdich is den Lauweriercrans boven alle de jongmans te dragen. Des halven en is't gheen wonder, dat alle

[p. 224]

Dochters van Ierusalem, u mijn Lief, in sulcken waerde houden, alle haer ghesichten, alle haer gedachten, alle haer t'samenspraken, ende alle haer gheneghentheden op u spelen. Wel geluckigh achten sy haer, dat sy u gheselschap ghenieten: Maer hoe gheluckkigh zijn wy, dat ghy ons bemint, ende ons tot u roept! met wat een begeerte behooren wy tot u te vliegen! met wat een vreught ende neerstigheyt aen u eenen uytgelesen bloemen-krans te brenghen. Dus lieve Suster, laet al de spotters seggen datse willen: ick segge noch eens, dat ick sal staende houden, tegen alle die wilt, dat onsen beminden Bruydegom boven alle d'andere weerdigh is den Lauwerier-crans te dragen.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Willemijnken heeft veel stoute stucken bedreven, maer hier schijntse beschaemt te zijn. Ende Duyfken daer tegen ontsteeckt hier met stoutmoedigheydt.
Verclaerder. Veel menschen zijn stout ende vrijmoedigh in sonden te Doen: maer in God[t]vruchtighe wercken die slecht ende simpel schijnen, sullen sy haer schamen. Duyfken wort hier hoe langhs soo vieriger inde liefde Godts, wilt veel goede wercken vergaderen, ende ter eeren van haren Beminden Christus daer een kransken af maken: want sy weet dat hy weerdigh is, boven al datter is.