|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XXVI. Capittel.
VVillemijnken vvilt een konste leeren om haest rijck te zijn, maer sy vvort bedroghen, verschrickt, ende verliest haer beursken.
Willemijnken. Help lieve Suster, helpt.
Duyfken. Wat isser te doen? Godt beware ons, ghy ghelijckt wel een Tooveresse.
willemijnken. Amy! Hoe ben ick verschrickt! ick en can niet spreken.
Duyfken. Segth my doch, Wat isser te doen.
Willemijnken. Wat sal ick u segghen? amy, de leelijcke hoeren. Siet daer in dat oudt vervallen huys daer zijn twee ofte dry van de geyle Hey-wijven, die van de Egyptenaers: sy riepen my aen, wilden my gheluck segghen: ick was keurigh, ende liet haer in mijn handt sien, sy verhaelden my wonderlijcke saken. Achter naer soo komt daer een oude maghere schudde-bol, met scherpe kaecken, holle ooghen, swert met lanck onghekemt hayr: Een gherimpelde heyle
| |
| |
huyt, ijselijck om aensien: dese boet my aen eenige consten te leeren, daer ick seer haest ende al mijn leven rijck genoech mede soude zijn: Want ick soude leeren de Maen veranderen den wint ende het weder nu goet, nu quaedt maecken, soo ick selver wilde. Ick soude oock leeren de dooden ende geesten bedwinghen, om my eenighe verborghen schatten te wijsen, ende oock te openbaren waermen't vinden sal alsser yet verloren is, desghelijcks wat de uyt-comste van eenighen aenslagh wesen sal: daer en-boven ick soude connen tot liefde verwercken, al dien ick wilde, ende noch meer andere saken. Ick docht, mijn Keucken is beroyt, het wercken en lust my niet, wist ick nu door eenighe lichte const, ofte list, alsoo aen rijckdom te gheraken, dat soude een saecke wesen, die my dient. Daerom ick maeckte met haer verdragh, ende sy kreegh alsoo mijn beursken. Maer sy waerschoude my, dat ick niet verveert en moeste zijn. Ick seyde dat ick stout ghenoech was. Soo beghintse voor eerst mijn hayr-vlechten al los te doen: daer na streeck ende smeerdense my met eenighe salve, ick en weet niet wat het was. Doen schreefse met een swarte roede, diese inde handt droegh eenen rinck op d'aerde, daer moeste ick midden in staen: Voort brochtse oock
| |
| |
alderhande vremde dingen inden rinck ofte circkel, diese elck op hun plaetse lagh: ende na dat ick mercken conde, soo docht my dat het waren Leeuwen-clauwen, Honden oogen, Wolfs-tanden, Boecx-bloet, Ezels ooren, Verckens-stroodt, ende oock Pauwen-pluymen. Daer na steldese oock om den circkel veel swarte brandende pecktortsen: Sy nam eenen boeck inde handt van binnen ende buyten al swart zijnde, daer veel bloedige vremde teeckens in stonden: Doen begonstse te preutelen, te lollen, ende voort te roepen: Ick beswere u by dese helsche teeckens die in dit perck staen, by dese bloedige hant-schriften in den boeck, dat ghy terstont hier verschijnt, ghy Slangen-koppighe Hekate, Hekate, met u gheselschap, Dwaelster, Nachtloopster, Luyster-Vinck, Weer maeckster, Betweter, Tijdinsieck Bemoeyal, Nieusgierigh ende Kol-rijdtster. Ick docht wat wonderlijck geselschap is't dat sy roept: Daer begonst 't te roocken, ende op te donderen alderhande vremde schimmen van afgrijsselijcke Monsters. Ick beefde, ende 'tbanghe-sweet dat brack my uyt. Ick vloogh uyt den circkel, ick en aensagh geenen roock of brandende tortsen. Siet alsoo hebben my de peckighe smoockende vlammen aldus toeghemaeckt, ende mijn hayr verbrandt.
| |
| |
Duyfken. O ghy onnoosel kint, en sal't dan nimmermeer beteren met u? Laet ghy soo u beurs rooven? Werpt ghy soo slechtelijck voort wech 'tweynigh dat ghy noch behouden haddet? Ende laet ghy u soo uytstrijcken?
Willemijnken. Ick meynde die konste te leeren om haest rijck te zijn, ende soo veel was't immers wel waerdigh.
Duyfken. Iae wel arm wicht: Siet daer hebt ghy nu een vande konsten gheleert, te weten: Wat de uytcomst van dien aenslach is, soo profijtelijck zijn altemael alsulcke consten. En saecht ghy niet aen't wesen van die Meestersse, wat die consten souden worden? Want dat sy soo lichtelijck aen rijckdom conde geraken, wat hadde sy dan met u cleyn beurseken te doen, ende in sulcken armelijcken staet te blijven: Ick bidde u Suster en ghelooft doch sulcx verdwaelde fiese-vasen niet: Sulcke hantkijckerijen, planeet-lesen, temps-drayen, droomen, ghehuyl, ende ghetier der honden, voghelen, ende ander dierghelijcke bedrieghelijcke beuselingen daer ghy niet anders van en kondt crijghen, dan twijfelachtighe, ongheruste sinnen, ende groote beschaemtheydt. Och Suster, die ongheoorlofde consten ende listighe vonden zijn soo hatelijck, datmen liever zijn broodt
| |
| |
mochte gaen bidden: ja liever ongheboren zijn dan sulcke te leeren: Want elck heeft daer eenen schrick aff, door dien datse buyten alle menschelijcke vrientschap ende gemeynschap zijn: Ende ghy die leerende, soudt dan mede met alsulcken gheselschap achter landt moghen loopen. Ick bidde u, weest doch eens voorsichtigh, ende haest u nu aen de Riviere.
willemijnken. Suster ick gae: Want dit smeersel ende desen swaerten roock staet my teghen. Ick wassche, ick suyvere my met hert ende sin: Foey, het is my leedt dat ick my soo hebbe laten bedrieghen. Hoe ghenoechelijck is de nettigheydt! och hoe wel smaecktse! Siet Suster, daer loopen de Hey-wijven henen, het schijnt datse dien Huysman van daer ghedreven heeft. Siet den Huysman wenckt ende roept ons: Wat mach hy willen segghen? Laet ons eens by hem gaen, ja hy thoont mijn bloemen: o Godt sy ghelooft: danck goede Huysman.
Huysman. Ick lachten vlus met u, dat de gheyle bulle-backen u soo uyt-streken, ende soo verbaest op de jacht hadden. Ick hebse van hier doen gaen, ende peysde wel dat ghy dese bloemen (door hare brabbelinghen) hier haddet laten vallen.
Duyfken. Dat is waer goeden Huys- | |
| |
man, Godt wil't u loonen, ende wille u bewaren. Lieve Suster, en laet ons nu niet vertoeven, maer dien verloren tijdt met neerstigheydt in halen. Wat verscheyden saecken, hoe veel verscheyden menschen, dan goede dan quade naturen, ontmoet een mensch op desen wech: Ende eenen persoon die niet ghewent en is te reysen, wat ongheval comt hem al over! hoe scherp dient hy voor hem te sien! Wat zijnder al quade wegen, quade slagen, steenen ende plassen om te stronckelen, welck soo veel tijts doet verletten. Ach dat onse reyse al volbrocht ware, ende wy uyt dit groot perijckel van buyten te blijven verlost waren? Ach mijn Beminde, stelt my doch als een teecken op u herte, als een teecken op uwen arm, ende en vergeet my doch niet. Ach mijnen uytvercoren Heere, hoe vrolijck sal ick zijn, als ick, ontslaghen van dese perijckelen, u sal vinden! Ock hoe gheluckich als ick u mach behouden, ende u soet gheselschap in rust, in vrede ende sekerheydt ghenieten. Wel Suster, zijt ghy al weder op den dril? Hoe is't dan moghelijck dat wy wel sullen geraken. Ick hebbe u meer-mael gheseyt. Indien ghy u niet en wilt bedwinghen, noch u laten raden, soo en connen wy noyt rust noch vrede t'samen hebben, ende ghy sult oorsaeck zijn dat wy malcanderen ge- | |
| |
heel sullen verlaten: want ghy doet my te seer veel achter-deel.
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Arm Willemijnken, Hier is sy selver uytgestreken ende bedroghen. Maer wat mogen die dinghen bedieden die de Tooverersse in dien rinck brochte.
Verclaerder. Die door sondighe wercken winst ende profijt soecken, sullen haer altoos bedroghen vinden. Het roover-ghereetschap in dien Rinck gebrocht, dat zijn de teeckens van de seven Hooft-sonden, welcke sonden ghebruyckende en is gheen wonder datmen door de duyvel vervaert wordt, ende zijn Ziele vuyl maeckt. Doch Willemijnken door de Biechte haer suyverende, krijght noch eens haer goede wercken wederom, Duyfken beclaeght alle de perijckelen der sonden die eenen mensch in dit leven ontmoeten.
|
|
Auteursrechtvrij
