Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 180]

[p. 181]

Het XXIII. Capittel.

Willemijnken en acht niet op de Ghesanten, maer op het huppelen van een Exter.

Ghesanten. Godt seghen u jonge Dochters: Wy comen van weghen uwen Beminden, die u dese smakelijcke Confitueren seynt, om u op den wegh wat te verversschen, te verstercken, ende te helpen. Hy heeft voor u een wonder costelijck Paleys, ende tegen t'avondt een hoffelijck bancquet doen bereyden: hy wacht u comste met groot verlanghen, soo oock allen zijn huysgesin: hy doet u vermanen dat ghy u wilt spoeyen.

Willemijnken. Siet, siet Suster, siet daer door de venster de Exter eens huppelen.

Duyfken. Swijght[,] ghy ijdele dante, hoort wat dese mannen segghen: 'Tis om onsen't wille datse comen: En laet haer doch niet te vergheefs haer boodtschap doen.

Ghesanten. Hy doet u vermanen, dat ghy doch recht voort wilt comen sonder

[p. 182]

vertoeven: Want soo ghy uwen tijdt verliest, Ende de poorte ghesloten wordt met der Sonnen onder-ganck, soo en sult ghy noyt ontfanghen worden, maer sult dan buyten moeten blijven in donckeren nacht, ende grouwelijcke allende[.] Dus weest gewaerschouwt: laet u niet verletten oft bedrieghen van eenighe saken: maer wilt ghy wel doen, soo sluyt wat uwe ooghen, stopt wat uwe ooren, laet u tongh wat swijghen, u herte wat rusten vande onnoodighe becommeringhen: Ende en laet u niet verdrieten de pijn oft moeyelijckheyt op den wech: Het sal alles soo wel besteet zijn dat ghy't wel duysentmael over bedancken sult: Want uwen Beminden (van groot vermoghen zijnde) bemint u met een uyt-nemende liefde. Daerom comt doch voort, hout u suyver ende net: Haest u, komt voort, want de Sonne is al over 'thooghste. Adieu.

Duyfken. En hebt ghy hem niet ghesien dien mijn ziele bemindt? Ick hoore mijn lief toe, ende tot my is zijn toe-keeringhe: mijn Beminde is mijn, ende ick ben zijn: Die daer weydet ende ghevoedt wordt onder de Lelien. Mijn ziele is ghesmolten doen hy sprack: Haestigh op lieve Suster, Hebt ghy't wel verstaen? Ach mijn Beminde: Mijn hert begint te beven. Treckt

[p. 183]

ons, ende wy sullen loopen inden reuck van uwe salven.

Willemijnken. Ia, segghense dat? Sy weten wel te clappen, maer wie weet oft al waer is.

Duyfken. Wie weet oft waer is? Wat seggen is dat, Suster? Houdt daer, proeft de waerheydt aen dese smaeckelijcke Confitueren.

Willemijnken. 'Tzijn seker leckere dinghen, 'tververscht ende versterckt my t'eenenmael: 'Tis mijn schult, Suster, comt ick gaen met u: maer gaet ghy vry voor, om tijdt te winnen, ick sal onse Waerdinne betalen.

Duyfken. Och haest u dan: ick gaen wat voor uyt: Mijn ghepeysen zijn besigh opt weldaet van onsen Beminden, ende op de bootschap van zijne Ghesanten. Hy wacht u komste met groot verlanghen, seyden sy. Och mijn licht, mijn leven! Ghelijck eenen Hert verlanght na de Fonteyne der wateren, alsoo verlanght mijn ziele oock na u. Zijt ghewaerschouwt: Ende laet u niet verletten oft bedrieghen, seyden sy. Wel mijn uyt-verkoren Heere, ick bedancke u [u]yter herte[n] van uwe goethertighe waerschouwinghe! Laet u herte wat rusten van onnoodighe bekommeringhen, seyden sy. Seker daer moeten wy op letten: Want het

[p. 184]

aldernoodighste is onse reyse te vervoorderen tot u onsen Beminden. En laet u niet verdrieten des moeyelijckheydts op den wegh, seyden zy. Och neen mijnen helper, mijnen verstercker, want ghy hebt my hulpe ghesonden door uwe waerdighe Confitueren, maer sonder dat, soo moet ick bekennen dat ick maer eenen cruypende aerdt worm en soude wesen, die de moeyelijckheydt van den wech niet en soude connen door-comen. Ende noch seyden sy dit: Vwen Beminden bemint u met een uytnemende liefde. O liefde boven alle liefden! O goet-dadighen Bruydegom: Hier hebben wy wederom een seker teecken van uwe liefde: Een seker ghetuyghenisse door uwe Gesanten, ende een seker versterckinghe door uwe Confitueren[.] Wat zijn alle liefde te ghelijcken by de liefde van onsen Beminden? O liefde der liefden! O soetigheydt der liefden! o mijnen uytvercoren Lief-hebber, ghy noodet ons tot de wijnkelderen, tot den Most vande vruchtbarighe wijn-druyven uwer liefden. Ick ben eenen van de ghenoode, van de gheluckige ghenoodde, daeromme versaecke ick alle andere vreughden: mijnen Beminden is't alleen, hy is't alleen die my can vermaecken, die my sal beschenken, die my sal droncken maken door zijne suyvere druy-

[p. 185]

ven. O salighe dronckenschap, met welcke ick bevangen zijnde, verlaet vader ende moeder, verachte goet ende lant over-winne vier ende vlamme, ende alle verdriet van desen wegh. Siet ick vlieghe, mijn voeten worden licht, ick ben droncken van liefde. Gheluckighe dronckenschap! Maer wat is't! Dit dunct my nochtans maer een beginsel te wesen: Ick ben noch verre van't volle ghebruyck van de verheugende wijnvaten der voller liefde, ende noch verre vande salighe dronckenschap daer mijn herte na haeckt, daer mijn ghemoedt naer jaeght, welck is't vriendelijck aenschijn van mijnen Beminden! O wanneer, wanneer sal ick hem teghenwoordigh volcomelijck ende dadelijck ghenieten?

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Wat wil ick van dese ghesanten doch segghen?
Verclaerder. Daer worden de Priesters ende Predicanten mede ghemeynt, die van Christus ghesonden zijn, om de menschen voort te porren tot den Hemel, ende haer de H. Sacramenten (die de gratie Godts als versterckende Confitueren mede-brengen) uyt te deylen. Maer Willemijnken en acht niet op hun Sermoon, waer over Duyfken haer beschuldight, ende Duyfken het Sermoon wel ter herten over-peysende wort ontsteken inde liefde Christi.