Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

Het XXI. Capittel.

Willemijnken wilt eere van een aelmoes hebben: ende sy maeckt selver datse al schande crijght.

Willemijnken. Suster, en sullen wy hier in dese herbergh niet wat eten? ick ben flauw van hongher: Ay laet de Waerdinne eens wat lustigh op-schaffen.

Duyfken. Suster, ghy zijt flau van luye vuyligheydt, ick en spreck van gheen opschaffen: ende oock ghy hebt wel een dicke borse om lustigh op te schaffen, is't niet waer? Ick hebbe u ghebeden ende bidde u noch, dat ghy aen die Riviere wilt gaen om u suyver te wasschen. Komt goede Su-

[p. 168]

ster, ick sal met u gaen, om oock van dit stof (dat my altoos wederom quelt) ghereynight te worden: Ende laet ons dan wat van onse goede confitueren ghebruycken, die sullen ons seer verstercken.

Willemijnken. Aen de Riviere seght ghy: Ick ben beschaemt. Seker Suster: Daer comt soo veel volcks, ick ben beschaemt datse my sien sullen.

Duyfken. Daer en is gheen verlangh aen, Waerom maeckt ghy u soo toe?

Willemijnken. 'Tis waer: Hoe plaegh ben ick oock dus onvoorsichtigh? Maer nu dan, siet daer, ick schep eenen nieuwen moet, ende segghe noch eens, ick sal beter voor my sien, ende daer mede gaen ick my wasschen. Ha, wat een verversschinghe is dit, ick ben een ander mensch, Godt lof: Laet ons nu een weynigh eten, ende terstont al voort. Hoort hier Waerdinneken, brenght ons wat t'eten, indien het u belieft.

VVaerdinne. Seer wel Iouf-vroukens gaet daer inde Camer, mijn dienst-maeght sal u terstont brenghen het ghene dat ick hebbe. Maer hier comt eenen armen jonghen gheloopen! dat hy sweet, over den wegh die ghy ghegaen comt, hy brenght wat bloemkens: Hebt ghy die oock verloren?

[p. 169]

Willemijnken. Iae ick Waerdinneken, Maer is dat moghelijck dat ick mijn bloemkens weder crijghe! Hout daer manneken, daer zijn twee schoon noten. Siet Waerdinneken, ick, gheef daer aen dien armen jonghen die groote noten.

Duyfken. Maer hoe dwaeslijck doet ghy Suster, moet dat oock yemandt weten dat ghy dien gheeft? Ghy sout 't liever met een trompet doen uytblasen. Dat ghy twee noten aen een arm mensch gheeft, diese nochtans wel dobbel verdient heeft. Ghy arm schaeps-hooft, en is dat niet een groote slechtigheydt: Dat ghy selver gaet roemen ende openbaren dat ghy wat goedts doet? Waerom vertelde ghy doch sulcks? om dat ghy meynt datmen u daer over prijsen ende veel achten sal: Maer effen soo valt het dan recht anders? 'Tis verloren wat ghy om sulcken oorsaeck doet: Ende ghy hebt noch spot ende schande toe. Ick bid u lieve suster, en weest doch soo sot niet, wilt ghy wat goedts doen. Soo en roemter niet af, hout het heymelijck: En laet u slincke hant niet weten, dat u rechte hant wat goets doet, dan sult ghy oprechte eere hebben.

Willemijnken. Ghy droomt oock: Hoe kan ick eere ende lof hebben van't ghene dat ick heel heymelijc houde: Ende dat ick

[p. 170]

niemant en late weten? daerom ick maght immers soo wel wat bedecktelijck te kennen gheven, segghen 'tliever soo heel plat niet.

Duyfken. Neen Suster, bedecktelijck oft openbaer, dat is in sulcke saecken, al even spottelijck: Want sulcks te openbaren, om lof te hebben, dat is den lof op straet geworpen: Oock alsmen lof oft eere in dier manieren wilt soecken, soo salse doch van u wech vlieden: Maer is't dat ghy dan lof ende eere van sulcke saecken heymelijck by u selven bewaert, soo sult ghyse vatten ende ghevoelen in u ghenoeghelijck ghemoedt, ende dan sal den genen die het weldaet ontfanght, aen u een hertelijcke danckbaerheyt thoonen, ende uwen lof verbreyden. Oock al was hy ondanckbaer, soo hebt ghy even-wel de vreught in u herte, dat ghy deught ende weldaet ghedaen hebt: welcke inwendighe vreught al veel meerder is, dan het ghene ghy van buyten door ijdelen schijn lof condt scheppen. Daeromme ick bid u nocht eens, wilt doch wijser zijn, oft het op een ander tijdt weder te pas quam, en wilt peysen op de weldadighe exempelen van onsen Minnaer. O onbegrijpelijcken Prince, onsen uyt ghesonderen Lief-hebber, hoe cleyn is ons verstant, ende hoe groot onse ijdel-

[p. 171]

heydt! Hoe groot is uwe goede wijsheydt sonder veranderinghe! Ghy doet weldaet op weldaet, wy fauten op fauten: gy hebt gesocht ende soeckt noch door weldaet ons te locken tot de alder-grootste eeren, om u eyghen Bruydt te zijn. Och wat eere ende weldaet is dat! Een Bruydt, een eyghen uyt-vercoren Bruydt te zijn van sulcken Bruydegom, van sulcken Prince, in sulcken Rijck! Ghecroont met sulck[e] glorie, ende hier noch toe gelockt te worden door weldaden! Wat wonderlijcke saken zijn dit! ende daer staen wy simpele wichters, slechte bloeders, en weten niet, oft wy ons voeten daerom eens willen versetten: Wy en mercken oft en achten de waerdigheyt van de eere niet, ghelijck oft sulcken aengheborenen eere onwaerdigh ware: ghelijck oft wy meerder sin ende lust hadden in eenighe eere die wy selver moeten soecken met het plecken van een leemen huysken, met het draghen van een pluymken, of door't gheven van twee noten aen een arm mensch, 'twelck wy soecken te verbreyden, ende crijghen dickwils spot voor lof. Wat een wonder slechtigheydt, o glorieusen Prince, wat een beschaemden saecke is't voor ons, dat sulcken kinderachtighen verstant u ter ooren sal comen! O lieve Suster, laet ons met meerder wijsheydt, met meerder

[p. 172]

begheerte, sekerheydt ende heerlijckheydt, de groote weldaden, de groote aengeboden eere van onsen uyt-stekende lieven Bruydegom danckelijck ontfanghen, ende naer zijn exempel oock weldaden doen, naer ons vermoghen: sonder nochtans in't minste eenighen eygen lof te soecken: Maer geven alle den lof ende eere wederom aen hem die 't ons geleert heeft: welck hem aengenaem ende ons oock dobbele eere sal zijn. Laet ons blijdelijck Godt dancken over onse wederkregen bloemekens: desghelijcx oock van dese spijse: Laet ons met der hae[s]t wat eten, ende dan al voort spoeden.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Willemijnken moest wel een vuyl morsebel w[e]sen, datse soo onghewasschen aen't eten wilt vallen.
Verclaerder. Dat niet alleen, maer Duyfken wilt principalijck hebben datse haer door de Biechte van alle vuyligheyt der sonden sal suyveren, ende de gratie Godts met de H. Sacramenten ghebruycken, 't welck doende soo crijge sy haer verloren goede wercken wederom. Maer Duyfken berispt haer dwaersheydt, datse sulcke kleyne ydelel eere van een aelmoes wilt soecken, ende de waerach[t]ighe groote eere vanden Hemel versuymt.