Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 153]

Het XIX. Capittel.

Willemijnken wilt een valcksken inde locht vanghen: maer sy stoot haer scheenkens datse hinckt.

Willemijnken. Ia ja Suster, ghy soudt mijn ooghen wel willen bedwinghen, even-wel ick sien al weder wat vermaeckelijckheyt, daer ick wel sin in soude hebben, konde ick daer maer aen gheraecken. Siet daer, siet ghy: amy! daer stoot ick mijn scheen dat ick gae hincken: nochtans ay dien schoonen voghel. Siet Suster wat eenen frayen valck vlieght daer inde locht. Ick bid u laet ons dien sien te vanghen.

Duyfken. Godt bewaer ons, wat hebt ghy al kieremerijen in't hooft! seker ghy moet droncken zijn. Wilt ghy een saecke vervolgen daer ghy noch hulpe, noch ghereetschap, noch konst, noch wetenschap, noch grondt noch middel toe en hebt? noch daer eenighe ghelijckenisse ofte ghelegentheydt toe en is om te krijghen? Wilt ghy uwen tijdt verliesen, ende u seker profijt versuymen om sulcke onsekere saecke, om sulcken voghel inde locht te vanghen?

[p. 154]

wat wonder is't dan dat ghy alsoo loopende u hooft ende schenen stoot tot hinckens toe? jae tot spot van al de wereldt? Hoe meught ghy doch op sulcke sotte dinghen peysen?

Willemijnken. Peysen seght ghy, ende ghy en peyst oock niet dat my den wegh soo verdrietigh valt, ende dat ick gheerne mede wat veranderinghe ende ghenoeghte soude hebben: 'tis altijdt met u haesten, voort, voort.

Duyfken. Ghenoeghte meer dan ghenoegh, dat hebben wy gheseydt, ende dat sal seker gaen, is't dat wy maer voort haesten, ende t'avont komen by onsen Beminden Bruydegom, dus bidd' ick u, laet ons voort-spoeden: Want het spoeden is selfs oock heel ghenoeghelijck.

Willemijnken. Dat is al weder-aen van voort Ick seyde dat my den wech verdriet: en hoort ghy dat niet? Wat, hets, aw, ick gaep ende geeu, 'ken weet niet wat ick segghen wil: hier val ick dat ick zuysebol, daer stoot ick mijn scheen, hier is eenen quaden smaeck, daer eenen vuylen reuck, Iob selver soude onverduldigh worden.

Duyfken. Dat komt al van den overdaedt der druyven, die ghy ghegheten hebt: van u broodt-droncken lusten, ende

[p. 155]

naer voghels inde locht te sien.

Willemijnken. Wel Suster, ghy hebt selver al eenen valck uyt de locht ghevanghen! en magh ick dan oock mijn beste niet wel doen?

Duyfken. Ho! Dat is wat anders: Dien valck is u, alsoo wel als my, van selfs ter hant ghecomen, ende hy wilt ghevanghen zijn. Daerom laet ons vrijelijck ons uyterste best doen, om by hem te comen, hem te vatten, ende vast te houden: jae het soude voor ons al te grooten schande ende schade zijn, dat wy sulcks niet en deden: overmidts hy (die sulcken heerlijcken schoonen valck is (ons soo mack, soo schoon ter hant ghecomen is: alle de Valckeniers souden ons met recht bespotten, dat wy desen Voghel ofte vanghst versuymden. Hy thoont oock sijn goede getrouwigheyt, dat hy ons soo langhen tijt verwacht, ende daer-en-boven aen het ghene, dat hy voor ons beyden bereydt heeft.

Willemijnken. Voor ons beyden bereydt heeft, dat seght ghy wel soo, maer nochtans ghy sult het liefste kindt zijn: ghy moet al een ghesuyckert koecksken meer dan ick hebben, door dien dat ghy soo veel ficfackerij om sijne't wille in't hooft hebt, ende soo veel wercks daer af

[p. 156]

maeckt: te weten, dan met alder-hande bloemen te soecken (die oock voor al wel moeten riecken, oft sy en deughen in uwen sin niet) dan wilt ghy om sijnent wille alle geselschappen schouwen: dan en soudt ghy niet een treedt buyten spoor derren wijcken, noch een druyfken of groen erteken buyten den wegh derren snoepen, maer besonder alsser een drupken oft stofken vuyligheydt ontrent u komt, och daer zijt ghy dan al bedorven, daer is't dan te doen: daer is't terstondt Water, water, ghelijck oft het al verbranden soude, daer loopt ghy aen de riviere wasschen ende wrijven tot bloedens toe: ick moeter met lachen, dat ghy soo heel wt-nemenden bies, soo net ende suyver in alles wilt wesen, ende dat ghy alle dees femelrije soo scherp kondt waer nemen: Wie soude soo benaut mogen leven, ende soo ghequelt moghen zijn?

Duyfken. O Suster wilt ghy daer mede lachen ende spotten? Wilt ghy segghen dat sulck doen, benautheydt ende quellinghe is? Het is immers recht anders: want alle u benautheydt, u onghevallen, ende quellinghen, die zijn u aenghekomen om dat ghy buyten den wegh loopende, u selven vuyl ghemaeckt hebt: ende dat is altoos seker de rechte oorsaecke vande quel-

[p. 157]

linghe: Welck onsen Beminden wel wetende ende voor ons besorght zijnde, heeft ons van sulcks soo seer ghewaerschout. Maer het blijven op den rechten wegh, ende de nettigheyt, dat is een uyt-nemende ghenoeghte, een lust, een leven, jae een soete vriendelijcke gherustheydt: 'tis een eere, een behaghen, ende een aenghenaemheydt by al de menschen, die daer door oock ghelockt ende getrocken worden, om het selve te volghen. Wy weten oock datter binnen het suyver Paleys van onsen Beminden niet komen en magh, dan dat heel suyver ende net is. Maer boven alle dit, naer dien dat wy seker weten, dat onsen Beminden een besonder lief-hebber vande suyvere nettigheydt is, wat kander dan inde wereldt zijn, dat ons oock aengenamer behoort te wesen? hoe grootelijcks zijn wy verbonden om sijnen't wille ons heel suyver ende net te houden! O suyveren Minnaer, in wat een eere ende waerdigheydt is by u de edele nettigheydt! Hoe dickwils hebben wy dit uyt uwen suyveren mondt verstaen, hoe seer hebt ghy dit ghepresen, verheven, ende hoe wel gheschickt dit selver onderhouden! Met wat een verwonderinghe wordt daer oock gesproken vande blinckende suyverheyt, van u lieve Moeder, vrienden, ende al u

[p. 158]

hofghesin! hoe sterck ende scherp behooren wy ons dan inde nettigheydt te bewaren, om u te behaghen.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Hoe sal ick dit van desen valck te vanghen verstaen.
Verclaerder. Duyfken berisp haer Suster vande sottigheydt, datse haer seker profijt versuymt, om heel onsekere saecken te bejaghen, ende seydt, datse den hemelschen Valck Christus, (die haer van selfs ter handt ghekomen is) wel waer behoorde te nemen ende vast te houden. Willemijnken bespot Duyfken over haer devotie, datse om Christus wille haer soo scherp van sonden wacht, maer Duyfken prijst de gherustheydt de waerdigheydt van het suyver wachten der sonden, ende het oeffenen der deughden om Christus ende den suyveren.