|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XVII. Capittel.
Willemijnken vvilt te peerde rijden, versmadende jock ende breydel, ende brenght haer selven in perijckel om hals ende been te breken.
Willemijnken. Hoe wel ick weet, lieve Suter, dat ghy my al weder wat bekijven sult, soo moet ick u nochtans vertellen in wat een perijckel ende ghevaer daer ick in gheweest ben. Ick sagh daer twee Ossen, die waren soo ghemoedigh, soo simpel, datse haer van selfs voeghden onder een jock dat haer den Meester op-lach, ende lieten haer drijven soo hy begheerden. Desghelijcks een Peerdt, dat liet hem sadelen, toomen, breydelen, berijden, wenden, keeren, loopen ende stil-staen, al met eenen wenck vanden Meester. Ick bespotten haer ende docht. Wat een groote onwetentheydt, wat een bottigheydt is dat: ten eersten, van de arme beesten, die souden moghen vry ende vranck loopen, springhen, lochtigh onbeladen, eten ende drincken vande
| |
| |
eene weyde inde andere, al daer't haer soude lusten ende ghelieven: niemandt bykans en soude haer konnen vatten oft bedwinghen, als sy haer te weer stelden naer hun cracht ende rassigheyt, ende sy gheven haer selver soo slechtelijck onder sulcken bedwanck. Ten tweeden: Oock wat een mis-verstandt vanden meester, die hem selven alle dat werck op den hals haelt, met alle de gereetschap te maecken, te schicken, ende als dan dat den tammen schepselen aen te hangen, te binden, te veteren, te trecken, ende te dwingen: daer sy dan mede geladen gaen, ende daer den meester dan moet op passen. Ick aldus peysende, sagh daer een ander peert, jonck, onghebonden, dat spronck, dat huppelde, t'hadde hondert duysent vreughden. Ick peynsden, hier sal ick dien botten Huys-man, ende oock zijn plompe beesten wel toonen, hoe onbeladen, hoe onbecommert, hoe ghenoeghelijck dat wy allegader connen leven, sonder die dwinghende, belastende, moeyelijcke ghereetschap. Ick nam een roeyken van een haghe, ende ick sprongh te peert, sonder jock, sonder sadel, sonder toom, sonder breydel, ick ketelde met mijn roeyken het Peerdeken wat van achteren, daer setten my den Huys-Man voor-by, die lachten om my, ende ick om hem: Maer achter na dat
| |
| |
verbrabbelde peerdt en wilde gheenen wech houden: Wat dat ick sloech schreeude, ofte tierde, het was hoe langhs soo erger, het en paste nergens op, het spronck, steygerde, 'tsloech achteruyt, 'tvloogh door dick ende dun te velde-waert in, oft het den boosen necker gesien hadde. Ick was in duysent pijnen, ende ten langen laetsten aldus loopende, soo schiet het tot den rugge toe in eenen diepen moras, daer lagen wy alle beyde, 'tis wonder dat wy t'leven noch behouwden hebben.
Duyfken. Dat is doch wonder, ende dat meught ghy Godt dancken. O Suster wat zijt ghy voor een ongebreydelt licht-hooft: Siet daer haddet ghy recht uwes ghelijck ghevonden: Want even-alleens zijn u ongheregelde parten oock: nu hebt ghy gheproeft met u jonck onghetoomt peerdt, dat zijnen eyghen kop volghde hoe weynigh dat het hem selven konden bestieren, hoe weynigh dat het wiste wat hem goedt oft quaet was: dat het gheenen wegh en konde houden, ende dat het hem selven met u t'samen in sulcken grooten perijckel brochte, om den neck ende hals te breken. Bekent dan nu hoe wonder wijsselijck ende wel datse doen die haer laten gheleyden, haer onder sulcken jock ende toom beghevende: waer door datse van alsulcke groote
| |
| |
quaden sekerlijck bewaert worden. Bemerckt ten tweeden, dat de ghene die eyghensinnigh zijn, ofte gheen jock noch toom en willen ghehoorsamen, hoe dat die altoos moeten bekommert? ongherust ende besorght zijn voor alderhande dolinghen, twijffelachtigheden, ende op-spraecken, waer teghen de andere onder den goeden toom, simpelijck alleen maer te volghen en hebben haren goeden sekeren Leytsman, op wien sy alle de sorghe, alle bekommeringhen vryelijck moghen vertrouwen, ende over-gheven, waer door zy dan, sonder eenighe opspraecke, vrolijck ende gherust, met een blijde ghemoedt gaen rusten. Ten derden, bemerckt hoe edel ende waerdigh dat dese ghemoedighe ghehoorsaemheydt gheacht is want ghy siet dat eenen os, peert, hondt ofte ander schepsel, welck goedtwilligh ende ghemoedich is, veel meer sal ghepresen worden, veel aenghenamer sal zijn, ende veel meer sal ghelden, dan andere eyghen-sinnighe hardenecken. Ten vierden, ende ten laetsten: In dien alle schepselen elck hun vryigheydt ghebruyckten (ghelijck ghy wilt hebben) soo soude den eenen den anderen bederven, welck sulcken verwertheydt inde wereldt brenghen soude, dat het niet moghelijck en soude wesen te leven. Hier aen kondt
| |
| |
ghy nu mercken, hoe noodigh, hoe nut, hoe profijtigh, hoe oorbaer dat het jock ende den breydel is, soo wel voor de ghene die hun daer onder begheven, als oock voor den ghenen die bestierder ofte leydts-man moet wesen: Want al heeft dese gereetschap wat veel maken ende stellen aen, het gheeft nochtans een groot behulp, om ghemackelijck ende wel te bestieren. Dus en hebt ghy dien Huys-man, noch oock de schepselen niet te beschuldighen van onverstandt in dat stuck: maer bekent doch u eyghen ongeregeltheyt, ende besiet eens u schroomelijcke vuyligheydt: men vreest datmen ontrent u komt. Hoe sult ghy alsoo dorven komen inde teghenwoordigheydt van onsen Beminden! O wijsen Meester, onsen lieven beleefden ende ghetrouwen Leydtsman, als wy uwe verkeeringhe ofte hanteringhe, uwe manieren van leven (welck ghy ons ghetoont hebt) wel-overdencken, soo bevinden wy, dat ghy van alles, (dat ons soude moghen ontmoeten) volmaeckte voor-beelden hebt achter-ghelaten. Ghy Prince zijnde, hebt u goedt-willigh onder het jock van onse verdrieten begheven. Ghy die mocht ghebieden, hebt u hier by ons onder den breydel ende toom begheven. Ghy hebt allen t'suer, maer weynigh soetigheydt t'samen
| |
| |
met ons op-ghenomen: ende dit om dat u dochte, sulcks de bequaemste middel te wesen, om ons tot u te locken. Is dat moghelijck, groot-vermoghende Prince, is dat moghelijck! Ghy selver in persoon ons leerende wat ons best ghedaen is, om op het sekerste tot u te comen! Wat vrijers zijnder doch ter wereldt die soo volmaecktelijck haer vrijerssen beminnen, ofte sulcken ghetrouwigheydt thoonen? Siet nu dan, van nu voordt aen sal u voor-beeldt mijne wet, mijn jock, uwen voortganck, mijne breydel, mijnen toom zijn. Waer door ick seker ende gherust gheleydt sal worden tot u, mijn rust, mijn leven ende al mijn verlanghen, want sonder dat soude ick in grooten schroom, in ongherustheydt ende groot perijckel blijven van verloren te loopen, ghelijck mijn Suster nu gheproeft heeft. O goede Suster, laet ons hier op letten: heeft onsen Beminden (door liefde tot ons) hem selven onder ons jock ende breydel begheven, laet ons, och laet ons doch om de liefde van hem zijn exempel volghen. Ick bidde u suyvert u doch laet ons hertelijck her-nemen, ende beter voor ons sien.
| |
| |
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoeker. Dit peerdt-rijden was wel ghenoeghelijck maer periculeus voor Willemijnken.
Verclaerder. Alsoo schijnt de onghehoorsaeme vryigheydt wel ghenoeghlijck, maer is vol perijckel van de groote sonden ende veel quaets, waer van de ghene die in ghehoorsaemheydt leven, vry zijn, ghelijck Duyfken bewijst: ende sy wilt de exempelen der ghehoorsaemheydt van Christus haren Bruydegom volghen.
|
|
Auteursrechtvrij
