Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 128]

[p. 129]

Het XVI. Capittel.

Willemijnken vvilt eenen af-schey ofte verkeeden vvegh loopen, ende valt met d'alderboste Koe in den gracht.

Willemijnken. Wilt ghy noch kijven Suster? ende ick ligghe hier by-kans tot de ooren toe inden modder-poel, en hebt ghy anders gheen liefde, ofte medelijden met my?

Duyfken. Dunckt u datmen behoordt mede-lijden met u te hebben, als ghy nerghens op en past? Zijn dat behoorlijcke woorden van een jonghe-Dochter ghesproken? ende zijn dit behoorlijcke daden die ghy doet? kont ghy my noch beschuldighen dat ick kijve ghelijck oft ick daer gheen reden toe en hadde? och beminde Suster, de groote liefde die ick u draghe, perst my tot mede-lijden over uwe dolinghen, ende daer uyt volght dese berispinghe, ick bidde u wil't my vergheven, ende ick sal beken-

[p. 130]

nen dat ghy my oock waerachtigh lieff hebt, als ghy my in mijne dolinghe oock wilt bekijven ende berispen. Maer't valt my te seer pijnlijck in't herte, dat gy seght nerghens op te willen passen, dat ghy den rechten wech niet en wilt volghen, maer naer uwen eygen quaden sin eenen verkeerden wech kiest: noch en siet niet meer voor u, dan eenen blinden Mol.

willemijnken. Hoe? Wilt ghy hebben dat ick voor my sal sien: Het voor my sien heeft my bedroghen (ende in desen moras ghebrocht. Want ick sach voor my desen ghemeynen ganck van de Koeyen, die my dochte fraey ende ghenoechelijck te wesen, waeromme dat ickse oock volghen: De eene Koe ginck voor, ende d'ander naer, maer inden wech was desen quaden slach, daer valt de eene Koe in: maer hoe-wel de andere wisten te wijcken, ende ter sijden om te gaen, soo hebb' ick effen het ongheluck oock, dat ick mede by de domme beest inden vuyle-bras valle.

Duyfken. O ghy dom Meysken! en waert ghy soo wijs ofte soo voorsichtigh niet als de andere Koeyen, die wel ter sijden wisten om te gaen, ende den quaden slacht te schouwen? besonder doense saghen dat d'eene Koe daer soo leelijck ghevallen was? en was u dat gheen exempel

[p. 131]

ghenoech? Hoe soudt ghy claerder connen ghewaerschout zijn? ende wilt ghy aldus eenen verkeerden wegh nemen, volghende soo onbedacht de alder-botste vande onwetende schepselen, hoe sullen wy dan t'avondt gheraecken daer wy gheerne zijn souden? Dat en is immers niet moghelijck, noch dit u doen en is niet te verantwoorden.

Willemijnken. Ick volghden alsoo, naer haren ghemeynen gangh, Suster, wat konst ick weten waer henen datse leydden.

Duyfken. Soo moet ghy dan wel heel blindt ofte sot zijn, dat ghy al willens ende wetens eenen wegh neemt, die ghy niet en weet waer henen dat hy leydet, daer-en-boven loopt inden gracht, niet teghenstaende dat ghy wel siet, datter een ander in ghevallen leydt. Ghy toont u veel botter dan de Koeyen, die wel wisten ter zijden om te gaen. Siet Suster ick moet u waerschouwen, soo ghy nerghens op en wilt passen, noch oock door bidden u quade parten en wilt laten, soo sal ick u moeten verlaten: Want ick en can ofte behoore my selven niet te bederven, ende mijn groot gheluck te versuymen, om uwen't wille, oock sonder u sal ick veel ghereeder

[p. 132]

reysen tot mijnen beminden Bruydegom, wiens liefde my noch crachtiger behoort te zijn dan ghy my zijt.

Willemijnken. Suster, 'tis seker mijn schuldt, maer letter eens op, ick sal my voordaen soo naer u believen schicken, dat ghy gheen reden meer en sult hebben over my te claghen.

Duyfken. Och hadden wy dat gheluck, mocht dat gheschieden, dat wy volcomelijck volbrochten het gene dat wy voornemen ende beloven. Och dat wy mochten op den rechten wegh blijven, ons net ende suyver houden, ende dat wy t'samen een lijn trocken, met wat een ghenoeghte souden wy dan reysen. Alle den tijdt dien wy nu met sulcken moeyte krackeelende verdrietigh verliesen, dien souden wy moghen met vreught ghebruycken, om suyvere bloemen te plucken. O wat eenen moedt, wat eene lustighe wackerheydt, ende wat een groot vertrouwen soude ons dat gheven, om in tijdts binnen te gheraecken, om wel ontfanghen te worden, om aengenaem ende willecom te wesen by onsen hertelijcken Minnaer! O heerlijcken Liefhebber, ghy gaet ons voor, ghy hebt ons den rechtsten, cortsten wegh gewesen. Wy sien ende kennen uwe voedt-stappen, even-

[p. 133]

wel loopen wy ter zijden verloren ende vallen inden gracht. Hoe is't moghelijck dat wy soo onvoorsichtigh zijn! Wat isser doch dat ons soo verblindt ende verleydt, dat wy op uwe voedt-stappen niet en letten? Och dat wy uwe ganghen sonder missen volghden, hoe seker, hoe gherust, hoe ghemackelijck ende hoe onbesorght souden wy dan t'avondt by u komen. Ende waer mede sullen wy ons doch ontschuldighen, is't dat wy verdoolt ende verloren loopen? daer ghy uwe treden soo seker, soo wel bekent ons voor gheplant hebt? Komt goede Suster, wy sien het spoor, wy kennen de treden van onsen Beminden, wy weten dat hy den sekersten wech heeft gekosen: waerom willen wy doch eenen anderen wech nemen? verliesen veel tijdts, ende stellen ons selve in sulcken perijckel? Ia wel siet wat helpen alle haer schoone beloften? hier is sy nu al weder verloren. Och wat is dat een ongherust licht-hooft.

Gheestelijcke uyt legghinghe.

Ondersoecker. Hier heeft Willemijnken haer wel bottelijck ghedraghen in desen verkeerden wegh te kiesen.
Verclaerder. Soo bottelijck doen de menschen, die soo verkeert buyten den wegh van Godts Gheboden loopen. Men siet, eylaes, klaer voor
ooghen dat de sulcke tot de keel toe bykans versmoordt in sekere sonden ligghen, even-wel en willen sommighe andere haer daer af niet wachten, maer oock door den selven quaden ongoddelijcken wegh inden moras van sonden loopen, ende verlaten den suyveren, gherusten, sekeren wegh van Godts Heylighen wille, die Duyfken prijst te volghen.

[p. 134]