Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 123]

Het XV. Capittel.

Willemijnkens lackere tonghe wilt snoepen, ende sy crijght een sleckskens in haren mondt.

willemijnken. Om dat ghy soo vriendelijck spreekt, ende de saecken soo groot maeckt, sa nu dan Suster, de heftigheydt van vluskens is nu wat over, komt ick haest my met u voort. Maer siet eens, hoe schoon staet de Hop daer en bloeydt? Hoe sterck riecktse? ende siet hoe aenghenaem staen die Wijngaerden? My dunckt datse daer ghinder nieuwen Wijn persen, lieve laet ons die eens gaen proeven, ke lieve Susterken?

Duyfken. Neen, neen Susterken, de Hop die speelt u nu eensdeels inden kop, souden wy nu noch niewen Most gaen drincken, hier, daer wy sulcken sorghelijcke reyse voor handen hebben, dat soude al quaedt werck maken, gelijck heden morgen uwen ontbijdt dede.

Willemijnken. Maer ghy zijt oock vies Suster, als ghy beghint. Ick moet nochtans wat Druyfkens snoepen.

[p. 124]

Duyfken. De Druyven en behooren u immers niet toe, Suster, Ghy en meught die soo niet begheeren. Pluckt liever een bloemmeken. Siet toe dat uwen lust u niet en bedrieght.

Willemijnken. Neen Suster, Ten heeft gheenen noodt: ende de vruchten die aen den wech staen, die zijn voor alle man. Ay hoe lacker zijnse! Ick heb ghepeuselt dat ick moede ben, ick en magh niet meer.

Maer ick sie daer wat anders: Daer moet ick nu eens achter: tfy, tfy dien fenijnighen tooverbos.

Duyfken. Hoe spreeckt ghy soo heftigh? Schaemt u.

Willemijnken. En soude ick niet heftich spreken? Ick ben dul op dien braembos.

Duyfken. Ghy meucht dul zijn van alle u Wijnbesien: Wat let u op de braemhaghe?

Willemijnken. Ick weel wel wat my let: Ick ben versaet van druyven, ende sie daer lackere braembesien, waer van ick plucke, maer op een van die sit een slecke, die ick niet ghesien en hebbe, daer bijt ick inne dat my het slijm om de tanden strijckt, tfy dien ghewronghen, scherpen klonterbos.

Duyfken. Soo neemt dat voor u lac-

[p. 125]

kere tonge: Dat comter af dat ghy uwen lackeren lust niet in den toom en hout. Soo moet hy varen die hem van zijne lusten soo laet vermeesteren. De natuere is met soberheydt, met slechtigheydt, seer wel te vreden, gevoet ende seer wel te pas. Maer den begheerighen on-versadelijcken lust soeckt altoos wat anders, ende en weet niet wat hy wilt: Dan is dit te suer, dan dat te soet: Dan is't te versch, dan te out, dan te vet, dan te mager: Dan is't te groen, ende dan te blauw? Daer sit den armen lacker mondt gheboeyt van zijn lusten, al zijn ghedachten besigh ende ongherust met zijne lackere tonghe. O ellendigh kieckenhooft, wat gheeft ghy u selver al verloren hooft sweer, ende haelt eenen spot, een hatelijck mis-gonst ende laster op uwen hals. Want iemandt dit siende, ghelijck dat terstondt te mercken is, dat ghy altijdt soo begheerigh naer het alder-lackerste zijt, die en can dan doch niet verdraghen, ende soo en wort het u niet gegunt, want de beleeftheyt wilt altijdt met goeder herten gheven ende gunnen aen de gene die haer de minste houden, ende die het slechtste begheeren, oock de sulcke varen dickwils alder-best, want sy zijn daer in gherust, noch sy en moeyen haer niet eens met de kinderachtighe sateringhe van lackernije. Haddet

[p. 126]

ghy oock soo ghedaen Suster, soo hadd' u tonghe suyvere ghebleven. Maer nu, om dien smaeck wat te vergeten, comt pluckt wat wel-rieckende bloemkens, ende onthoudt u wat van u begheerigh lusten.

Willemijnken. Wat bloemen plucken, neen, mijn hooft staet daer nu al te licht toe: t'sy dien ghehoornden kruypert: noch is my dat slijm inden mont.

Duyfken. Wel comt dan, en spoelt uwen mont aen de Riviere, dat sal heel den quaden smaeck veranderen: ende reynight u met eenen van alle dese onnuttigheyt, daer ghy niet op en peyst: lieve komt ende wascht u, hoe meught ghy doch dus lange inde vuyligheydt blijven: men walght dat men u aensiet.

Willemijnken. A, sy moghen walghen soo sy willen. Wat heb ick daer mede te doen? Ten lust my nu niet aen de Riviere te gaen, die my niet en mach sien, die mach zijn ooghen sluyten, ick en pas nerghens op.

Duyfken. Ach! mijn Beminde, dat ick u gheen meer vruchten en can brenghen, ende dat ick niet tot u en can vlieghen, hoe leet is my dat! och mijn wonderlijcke Koningh ende edel triumpheerder, mijn onuyt-sprekelijcke soetigheydt. Gheen tonghe en kan uyt, spreken, noch geen schriften begrijpen,

[p. 127]

maer die't gheproeft heeft macht ghelooven wat zaecke dat't is, mijnen minnaer te beminnen. De ghestadighe liefde van u mijnen Beminden is my een gheduerighe vreughde, is't dat ickse maer beware! Och mijn goet-hertighe, mijn goet-willighe, mijn lieve, milde ontlaster, mijn lust, mijnen vrede, mijn vreucht, mijn soetigheydt, mijn eere, mijn verlanghen, hoe verlanghe ick naer u! ende mijn Suster en past nerghens op. Siet hoe onghereghelt, hoe onghebonden, hoe onbedacht loopt sy daer henen. Ach oft sy wijs ware, ende verstonde, ende dat sy haer uyterste voorsaghe! Waer loopt ghy daer nu weder Suster? Dat en is immers onsen rechten wech niet, hier moet ghy zijn.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Alsoo in een sleck te bijten, daer en soude ick seker oock niet veel smaecks in vinden.
Verclaerder. Daer zijn al veel menschen die om hare lusten te voldoen van d'eens spijse tot d'andere begheerigh zijn, ende door haer lackere tonghe, dickwils haer Ziele met sonden besmetten. Duyfken raet haer Suster die sonde ende alle d'andere af te suyveren, maer Willemijnken verwoest van sinnen, en wilt naer gheen biechten hooren.