Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 118]

[p. 119]

Het XIV. Capittel.

Willemijnken hist twee Honden t'samen, ende alsoo vvordt haer rocksken met bloet bekladt.

Willemijnken. Suster, teghen alle mijn voorgaende verdriet, hebbe ick daer nu sulcken genoeghte gehadt. Daer waren twee honden, den eenen knaeghden een been, den anderen stondt ende grimden daer op : ick klopten in mijn handen ende histense aen malckanderen, daer hebbense soo dapper ghepluckhaert, ja hy moeste't been verlaten, ende den anderen heeft hem soo ghebeten, dat hem het bloedt om zijnen muyt schuymde: het soude noch langher gheduert hebben, maer sy worden ghescheyden.

Duyfken. Ende hebt ghy mede ghevochten dat ghy oock soo bebloedt zijt?

Willemijnken. Neen ick, maer den quaedtsten Rekel met zijnen bebloeden beck, quam al strijcken ende schudden aen mijn lijf.

Duyfken. Ick hoore wel het bloet van den ontschuldigen komt mede op u. O Su-

[p. 120]

ster, En zijt ghy niet een wonder mensch, dat ghy oock u vermaeck neemt in twisten ende crackeele van andere? dat ghy haer daer toe op-hist, in plaetse dat ghy schuldigh zijt peys ende vrede te maken? Ende dan staet ghy een lachter om. En is dat niet een quade nature? Hoe ist moghelijck lieve Suster, dat ghy meer ghenoeghte neemt in dat helsch onrustigh twisten, dan in soeten vriendelijcken profijtelijcken vrede? A[l]le schepselen, ja Hemel ende aerde, belijden ende roepen immers, dat vrede een alder-oprechtste, een alder-soetste, een aldersmakelijckste fonteyn is: Een bewaerster, een Moeder ende een vermeester van alle goede saken, buyten wien gheen vreught, gheen volstandigheydt, gheen vertrouwen noch gheen rust en is: Hoe zijt ghy dan dus dweers teghen alle menschelijcke vredighe ghemeynsaemheydt, teghen alle hemelsche soetigheydt ende vriendtschap? Ghy gheeft uwe boose natuere den vollen toom: als ghy selver gheen krackeel en hebt, ofte teghen yemandt en kont vinden, soo soeckt ghy't tusschen andere te maecken? En is dat niet een wonderlijcke hatelijcke sake? Het was noch eenighsins te ghedooghen oft te verantwoorden, dat ghy den ontschuldighen die't been toe quam, beschermt oft gheholpen haddet,

[p. 121]

maer den anderen op te hissen, om den ontschuldighen te verdrucken, het zijne af te nemen, ende hem het bloedt uyt te bijten, Dat is immers al te snoodt onrecht. Och hoe sult ghy t'avondt uwe dwaesheydt ende u schandigh tijdt-verlies beklaghen? Ende ick vreese dat ghy alle u bloemkens weder verliesen sult met alle dese spertelinghen: Waer zijnse, bewaertse doch wel.

Willemijnken. Ho, ho, al langh verloren met het krackeel, tegen den Hont ende den Stier.

Duyfken. Ach Suster, hoe ben ick bedroeft over uwe schade, over uwe onghereghelde parten: ende ghy selver en neemt 'tniet ter herten! Ach waer ick by mijnen Beminden, by mijnen heughelijcken troost! Ach en sal de kortheydt van mijnen tijdt niet haest een eynde nemen, soo mach ick mijn ongheval wel beweenen. Ay goede Suster, en kan ick u dan soo vriendelijck niet bidden, dat ghy alle dese quade stucken achter laet, ende met my wilt haestigh voort-spoeyen? Ke bedenckt u eens in't binnenste van u herte, hoe veel dat ons aen dese Pelgrimagie (wel te doen) gheleghen is: Wat eenen grooten grouwel dat ons te verwachten staet, is't dat wy dit qualijcken doen, oft onsen tijdt

[p. 122]

verliesen: Wat een schande, wat eenen spot zijn wy waerdigh, is't dat wy te kort comen: ja wat een schande ende spot zijn wy waerdigh, dat wy dit dus in perijckel stellen door onse eyghen onachtsaemheydt? och hoe sullen wy dat te laet beclaghen, alsser geen helpen aen en is! Lieve Suster laet doch dit in u herte komen: laet u bewegen ende aenlocken de groote wonderlijcke Stadt, dat costelijck Paleys, dat aenghenaem gheselschap, dien overtreffelijcken schat, de uytnemende vreught, ende boven al de onwaerdeerlijcke liefde, daer onsen Beminden ons mede bemindt.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoeker. Dese Honden t'samen te hissen, en is maer ghenoeghte, waerom mach sy daer soo over kijven? Verclaerder. Men is schuldigh de onvredighe tot vrede te brenghen, soo is't wel seker datse groote sonden doen, die meerder krackeel ende onvrede (sonder eenighe redene) soecken te stoken? ende oock de ghene die oorsaeck is dat den ontschuldighen verdruckt wordt, die haelt het bloedt der s[e]lver, als wraeck roepende, ende alsoo een groote sonde op zijn Ziele.