Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

Het XI. Capittel.

Willemijnken vvilt haer teghen eenen bassaert verweyren: ende sy maeckt haer selven hoe langhs hoe vuylder.

Willemijnken. Suster ick moet my alhier verweyren teghen eenen nijdighen hondt, hy bast op my ende bijt op mijnen stock, dat hy schudde-bolt: daer om worp ick hem wederom met steenen in zijn grijsende back-huys: Want ick en can dat bassen doch niet verdraghen. Ick en heb hem gheen leedt ghedaen, ende hy maeckt sulcken spel.

Duyfken. Maer en siet ghy niet, dat ghy u selver noch al vuylder maeckt, met het worpen van die vuyle steenen?

[p. 98]

Willemijnken. Ick moet my immers ter weer stellen Suster.

Duyfken. Suster wilt ghy allen't bassen vande honden beletten, soo hebben wy langh werck. 'Tis veel beter al stillekens voor by ghegaen, ende terghen hen niet: Want dat hy op den stock bijdt, dat en quetst u niet. Komt vergeet dat, laet ons hier wat bloemmekens plucken, want hier is nu van dese soorte goede gheleghentheydt.

Willemijnken. Neen ick en kan my nu niet buyghen naer de bloemen.

Duyfken. Wel en wat is't nu? Wat heeft dien nijdighen grimmer op my te bassen? ende hy en weet van gheen ophouden.

Duyfken. Hy kent u misschien noch, van dat ghy soo sottelijck met den Sotskaproen door het Dorp gheloopen hebt. Ofte hy heeft misschien geroken, dat ghy oock op den Toorn waut vlieghen. Ofte oock ghy meucht hem wel eenen steen in den wech gheworpen hebben.

Willemijnken. Heb ick hem eenen steen inden beck gheworpen, dat is om zijn bassen te beletten, ende dat hy zijn herssebecken toehouden soude.

[p. 99]

Duyfken. Dan sal hy doch, hoe langher hoe meer bassen, ende veel finnigher. Dat is seker. Daerom wilt ghy wel doen soo gaet stillekens voor by. Oock als ghy u wel bedenckt, ghy hebt wel wat aenbassen verdient. Dit hebbe ick u al van te voren gheseyt, dus en weest daer niet in verwondert. Maer en wilt ghy voort-aen gheen aen-bassen meer hebben, soo en moet ghy soo veel spels niet meer maecken, maer u gherust houden, ende noch sal't quaedt genoech zijn: Want men vindt veel honden die altoos ligghen ende grimmen, daer en mach niet eenen mensch voor by leyden, ofte sy bassender op, maer 'tis hun natuer: sy zijn nijdigh, dat canmen lichtelijck aen't bassen mercken: Want sy en konnen hun nijdigheydt niet bedwinghen. Doch als wy hen niet en tergen, oft geen oorsake en gheven, soo en behoeven wy dat niet te achten: Wat willen wy ons ontstellen op eenen bassert? op en leur? 'tis beter dat wy onse reyse vervoorderen, ende volgen onsen Beminden, met zijn goedt gheselschap, onse Landts-lieden die oock desen wegh al door ghereyst zijn, en hebben hun reyse om het bassen der honden, niet verachtert. O ghy heerlijck Hof-gesin! hoe gheluckigh hebt ghy uwe reyse volbrocht, ende zijt nu in vrede in dat hoffelijc hof, in dat glorieus

[p. 100]

Paleys, in die stercke stadt geraeckt! Hoe vlijtigh hoe goetwilligh, hoe gherust dient ghy nu met malckanderen, aen onsen ende uwen Weerdighen Prince. Hoe wel hebt ghy geleert zijne goede milde natuere te believen ende gelijck te zijn. Wat eenen vrede. Wat een eendracht. Wat een liefde ende vreught. Wat een eere ende grootachtbaerheydt maeckt dat onder u-lieden alle? Ghy en weet nu van gheenen nijdt, van gheen aenbassen ofte jaeloesije, van gheene bitterheyt ofte trotsheyt, van gheen veynsen ofte valsche pluymstrijckerije, 'ten is niet dan oprechte liefde, vreught ende eer dat ghy malkanderen bewijst. Och lieve Suster, waren wy oock al in hun gheluckigh geselschap, och waren wy daer al! ick bidt u, laet ons aen hen eenige bloemkens brengen, laet ons aen hen oock eenighe eere bewijsen, op dat sy ons een goedt woordt verleenen by onsen Beminden, ende ons met liefde in hun vredigh gheselschap ontfanghen: maer dit alles om de liefde, om de waerdigheydt ende tot meerder heerlijckheydt van onsen lieven Prince ende Bruydegom.

[p. 101]

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Dit van den nijdighen hondt en verstaen ick niet seer wel.
Verclaerder. 'Tis ghemeynt de sonde van nijdighen menschen, die over al wat op weten te segghen, besonder op de ghene die in eenige saken wat uyt-steken, ghelijck Willemijnken ghedaen heeft, ende alsoo sy dat al met heftighe woorden wilt verantwoorden, soo besmet sy haer selven met noch meerder sonde. Duyfken prijst het na-volghen der Heylighen, die gheen oorsaeck van nijdt ofte op-spraeck en gaven, noch oock om cleyne saecken hen en stoorden, ende nu gherust in den Hemel zijn.