|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het VIII. Capittel.
Willemijnken ghepresen zijnde, verheft haer om ghesien te vvorden: vvaer door sy valt, ende vvort schandigh bespot.
Willemijnken. Wat mach hier te doen zijn Suster, dat hier soo veel volcks is? sy sien al op ons, ende ick hoorse al kouten ghelijck oftse al verwondert zijn: ke laet ons wat langhsaem ende stillekens aengaen, op dat wy konnen hooren, wat datse al segghen: hoort ghy wel? hoort hoe prijsense ons! om dat wy soo net zijn, ende om dat wy sulcken effen kleedt aen hebben. Neen seker nu en wil ick my niet meer op-proncken: ick hoore wel men kan alsoo wel in dit cleedt als in ander palleersel ghepresen worden. Oock hebben sy ons daer aen de riviere ghesien.
Duyfken. Maer sy en hebben niet ghesien, dat ghy soo fraey beschildert hebt gheweest: Daerom ghy weet immers wel,
| |
| |
indiense ons van nettigheydt prijsen, datse verdoolt zijn: ofte zijnse verwondert, dat is oock door mis-verstandt: want sy meynen misschien dat dit ons slecht kleedt wondere krachten heeft, t'welck altemet veel volck bedrieght: het schijnt dickwils soo net, soo vast ende goedt, datter niet op en soude konnen hechten, watter soude mogen aen-komen, van onweer, quade buyen, haghen ofte hegghen: maer eylaes! 'tis dickwils recht anders dan het schijnt: van binnen ghevoeyert vol quade vodden, vol ende ijdel: het minste datter op raeckt het suyght terstont in, het krimt oft het swelt, waer dat het yemandt aen raeckt, het is soo broos dat het breeckt als een glas: jae watter oock ontrent comt, het treckte't hem terstondt aen, ende wordt besmet. Somma hoe vast ende deghelijck dat het schijnt, t'en kan dickwils niet een haverstroo meer verdraghen dan ghemeyne andere. Dit vreese ick dat wy aen u kleedt oock ghewaer sullen worden: want het laet hem aensien, dat het stoff welck ghy draeght, niet veel deugen en wilt. Daerom meughen wy wel verlanghen, om haest te zijn by onsen Beminden, al-eer dat wy door onnuttigheydt voor hem onbekendt worden eer dat onse kleederen soo ghehackelt ende beroyt worden, als onachtsame, luye
| |
| |
deughenieten. Ach mijn beminde ick begheere ontbonden te zijn, van dit broos cleedt: wanneer sal't comen, dat wy met andere cleederen becleedt sullen worden, waer blijft ghy Suster, ghy en meught na dat prijsen soo niet luysteren.
willemijnken. En kijft niet, ick sal u verblijden met Bloemkens, maer eerst moet ick u mijn ongheluck claghen. Siet daer by al dat volck op dien ouden muyr, daer wassen van dese gheele bloemen, ick klaverde daer op, ick was soo besigh om te plucken. Daer begonst den muyr te wagghelen, ende ick botste met den ouden brock van boven neder, sol-over-bol, mijnen hoedt van't hooft, mijnen rock dus gescheurt ende besmoddert. Maer het spijtighste van allen, die verbrabbelde boeren, (besonder een grove Boerinne) met opene monden, staen gabberen ende bespotten my noch toe.
Duyfken. Wat een slechtigheyt is dat? ghy hebt u willen verheffen, om dat ghy vande Boeren wat gepresen zijt: dat doet u neder vallen. Ende weet ghy niet, dat dit seker volghen moet: alle die hem verheft, die sal vernedert worden. Daer-en-boven ghy hebt daer willen bloemen plucken, om dat het van't volck ghesien soude worden. Dese sottigheydt mercken de Boeren seer
| |
| |
wel, daerom bespottense ende belachense u met recht, want sy weten wel dat ghy daer verloren arbeydt doet, ende dat sulcke bloeme niet en deughen: sy zijn oock sonder sap ofte wortel, worptse vry wech: ende danckt Godt dat ghy u niet meer ghequetst en hebt.
Willemijnken. Wegh worpen? en heb ick dan anders gheenen danck oft loon voor mijne moeyte? soo mach ick wel rusten.
Duyfken. Wat danck wildy hebben van bloemen die niet en deughen, of die ghy niet ghepluckt en hebt, om de liefde van onsen Beminden: maer alleen om van't volck ghesien te zijn? Wy hebben immers ghenoegh gheseyt Suster, hoeveel dat aen oprechte schoone bloemen gheleghen is. Welck men seer qualijck crijghen kan, onder alle dat gedrommel van't volck, daerse dickwils seer bestoven, ja gheheel vertreden worden. Oock onder het volck heeftmen dickwils soo veel te kijcken ende te gapen, datmen op de bloemen niet letten en can, ende soo doetmen al verloren arbeydt. Maer in eenen hoeck daer gheen gheloop en is, op een effen stil velt, ofte op den effen smallen wech, in eenigheydt, daer can mense vinden, stillekens ende net: alsmense dan wel bewaert, bedeckt ende suyver hout, dat
| |
| |
zijnse, daer wy eenen soeten reuck ende een vriendelijcke schoonheyt af ghenieten, ach Suster dat zijnse die onsen Beminden sullen behagen. Daerom mijn goede Suster, hoort ghy wel? Wel waer is sy al weder geloopen? ick sien dat ick al weder wachten moet (al valle't my pijnlijck. Mijn herte vlieght ende verlanght naer u mijnen Beminden, ende de liefde van mijn Suster beweeght my aen den anderen kant, dat ick haer gheerne mede soude leyden: waer aen (soo ick wel weet) ick u oock vriendtschap doen sal. Maer wee my, dat mijn pelgrimagie dus langhe verlanght wordt, seer langhe heeft mijn ziele een vremdelingh geweest, wie sal my vederen gheven als eender Duyve, ende dat ick mach vliegen ende rusten tot mijnen Beminden? Ick mach my ondertusschen wat verversschen, wat suyveren aen de Riviere: ende al wachtende mijn gedachten laten spelen, op de aenghename woorden van mijnen Beminden. Ach mijn Lief, hoe genuegelijck ketelen my in de ghedachten, u ghesuyckerde woorden, uwe vriendelijcke aenlockingen, onder allen als ghy eens seyde: Mijn hooft is vol dauws (ende mijn hayr-vlechten vol druppelen der nachten. Ist moghelijck mijnen Beminden? is u blinckende hayr ende heerlijck hooft, vol druppelen vanden dauw,
| |
| |
om mijnent wille? is dat moghelijck! wat can ick hier anders uyt verstaen, dan uwe ghetrouwe liefde, ende dat ghy niet en hebt ontsien, noch arbeydt, noch sweet, noch nacht, noch dauw. Och mocht ick die Cristalijne druppelen (die suyvere peerlen van dien soeten dauw vergaderen, in verssche roosen bladeren: och mocht ickse vergaderen om mijn ooghen daer mede te wasschen, wat een claer gesicht soude ick crijgen! Och mocht ickse vergaderen! ende mijnen dorst daer mede lesschen, hoe verheught soude ick worden! O dauw! o soeten gracelijcken dauw, druppende van't hooft van mijnen Beminden, om mijnent wille, mocht ick u vergaderen in't binnenste mijnder zielen, hoe beschoncken soude ick wesen! O weerdighe druppelkens, weerdigh boven wijnen, ypocras oft ghedisteleerde waterkens! Ist dat ick t'avont (komende by mijnen Beminden) noch eenige deser druppelkens, ofte blinckende teeckens der selver vinde, hoe sal ickse kussen! och hoe sal ickse met mijne lippen af-drooghen ende in-suygen! O lackere druppelen, soet boven honigh, crachtigh boven alle ghebrande wijnen? och hadd' ick nu van dese druppelen, hoe soude ick my verversschen, hoe crachtigh soude ick loopen! och ick verlanghe, ick verlange naer een drup- | |
| |
pelken, van't hooft van mijnen Beminden, om mijnen soeten brandt daer mede te lesschen. Maer mijn Suster, waer mach sy blijven.
| |
Gheestelijcke uyt legghinghe.
Ondersoecker. Hoe salmen dit verstaen? machmen zijnen eyghen loff niet hooren, ofte gheen effen kleederen draghen?
Verclaerder. Duyfken berispt haer Suster, dat sy in sulcke saken ijdel behaghen schept. Seyt oock dat de kap alleen den Monninck niet en maeckt, datter een simpel hert by een simpel kleedt behoort te wesen: dat de simpel ghekleede, om haer kleedts wille dickwils niet meer dan andere en konnen verdragen. Sy wilt oock datmen ten opsicht vande menschen, maer ter liefden Godts goede wercken behoort te doen. Ende eyndelijck heeft sy eene gheestelijcke suchtinghe tot Christus haeren Bruydegom.
|
|
Auteursrechtvrij
