|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het VII. Capittel.
Willemijnken veroordeelt ende versmaedt de Verckens, om datse haer van gheen vuyligheydt en vvachten, ende sy en bevvaert haer eyghen tronie niet, van eenen vuylen kalversteert.
Willemijnken. Suster ghy hebt my daer vremde ghepeynsen in het hooft ghebrocht, als ghy seyde van buyten blijven in bittere ellende: voorwaer, het waer goedt dat ick daer wat beter op lette? Daerom my dunckt, ick moet met u op een beter wijslijcker maniere beghinnen te reysen, want als't al om comt, ick en ben soo sot niet, ick peyse wel dat dat buyten blijven, ende die ellende soude al swaerder weghen, dan dese spelende poppen, ende palleerende pluymen, daer wy af ghesproken hebben, ende die ons beletten soude. Ick bevinde oock uwe woorden waerachtigh te wesen, dat ons veel vuyligheydts op den wegh ontmoet: Maer ick ben verwondert, dat
| |
| |
dese on[-]nutte Verckens daer gheenen schroom af en hebben. Sietse daer eens in wentelen: foey die prijen, hoe zijnse beslinghert! sy nemen daer ghenoeghte in, ende het staet my teghen, dat ick sulcks sie.
Duyfken. Ay! zijt gy soo teerkens Suster, dat is seer goet. De arme schepsels en weten niet beters, ick bidd' u vriendelijc blijft doch van sulcke oneerlijcke vuyligheydt schouw, en wilt u wel wachten: want het hanght soo lichtelijck aen, ende het blijft soo vast, datmen qualijck can af-crijghen.
Willemijnken. Hoe? wat meyndt ghy dat ick een Vercken ghelijck ben? wat quelt ghy my hier? Ghy meught u selven waer nemen: ick en hebbe gheen meer perijckel van sulcke vuyligheydt dan ghy en doet: noch ick en hebbe niet meer noodt daer af, dan het suyverste kindt vande wereldt, ende daerom en hebb' ick oock daer niet eens vreese voor, want dat soude een arme sake zijn, dat ick my daer af, ende van sulcken gheselschap niet en soude connen wachten.
Duyfken. Wel Suster siet toe, ick bidd' u noch eens: ende en vermeet u niet te veel; noch en beschuldight ofte en versmaedt de arme schepselen niet soo lichtelijck. Het waer beter datmen haer wat op eenen suyveren wegh leyde.
| |
| |
Willemijnken. 'Tis haer beestigheydts schuldt, waerom en konnen zy haer soo wel niet wachten, als ick my doe? Wat machmen doch met sulcke karongien inde wereldt doen? sy en gheven niet dan schandael, sy wroeten altoos inde vuyligheydt, daer en comt oock niet vriendelijcks uyt? 'tis al norren, knorren, schreeuwen, bijten ende ongheschicktheydt watse doen, soo gaen de Sogghen voor ende de Wigghen volghen soo naer.
Duyfken. Ghy roemt ende oordeelt al weder, o Suster dat is een quade saeke. Ghy en kendt de natuer van de schepselen immers niet, noch ghy en weet ofter oock wat goets aen is, wat wilt ghyse dan soo veroordeelen? ghy moet weten al is't dat haer natuer wat treckt tot alsulcke wroeterije (het welck men niet en can prijsen) datmen nochtans van haer wel wat goets can trecken ende koken: te weten, sy thoonen ende wijsen ons hoe leelijck dat sulck vroeten inde vuyligheyt dat suer onvredelijc knorren ende schreeuwen is, soo behooren wy ons daer wel van te wachten, ende haer tot eenen suyveren wegh te stieren. Siet als wy alsoo haer rouwigheyt wat afdoen, bereydende haer ten besten, soo is't voor ons een goede kokernagie: jae een smakelijcke spijse, ende als dan sullen haer rouwe bor- | |
| |
stels, ons oock dienen om ons het vuyl af te keeren. Hoe zijt ghy dan soo onvoorsichtigh in't vonnissen, haer voor onnutte beesten te verfoeyen? Maer oft ghy aen haer al wat ghesien haddet, dat u effen niet en behaeghde, soudt ghy daerom soo bottelijck ende soo haestigh oordeelen? en can u ooghe alsoo wel niet valsch, als haer meyninghe can quaet zijn, wilt ghy allen het doen ende laten van andere, naer u quaet duncken vonnissen? segghen dattet quaet is, om dat ghy daer een quade ooghe op hebt, dat is seer onwijsselijck gedaen, ghelijck oock is, dat ghy u selver soo veel beroemt. Siet toe Suster.
Willemijnken. A! Suster, ick sie daer ghenoegh voor toe: Ick can my van sulcx seer wel wachten, want ick sien liever wat vrolijcks: gelijck als daer ginder, daer sien ick die jonghe Bocken, die Geyttens ende die Kalveren huppelen ende danssen, daer moet ick eens by gaen.
Duyfken. Suster 't en is immers niet gheraden dat wy onsen tijdt verliesen, met sulck danssen ende hippelen der Geyten te sien. Wy sullen al ander dans-feesten by onsen Beminden vinden. Ach! mijnen Beminden, mijnen uyt-vercoren schat! voor u is alle de begheerte mijns herten ende als ick op uwe dans-feesten peyse, op de dans- | |
| |
feesten der dochters van Ierusalen, och hoe danst dan mijn herte, hoe verheught dan mijn ghemoedt! och hoe verlanghe ick naer dien dans der suyvere Maeghden van Ierusalem, daer mijnen Beminden, den Leytsman sal wesen, daer hy voor sal gaen ende alle de scharen volghen, met witte suyvere costelijcke cleederen, lauwer-kranssen ende palm-tacken van Ierusalen. Daer wy sullen vrolijck zijn, inde gulde Saletten: daer wy sullen wandelen inde groote Lust-hoven? inde Galerijen ende Dreven, die over-ghevlochten zijn, van Wijn-rancken ende Maeghdenpalm: inde hof-beddekens der costelijcker cruyden: inde velden ende waranden, ghemarmere van alder-hande bloemen: daer mijnen Beminden weydet onder de Lelien: daer wy ons sullen vermaecken, onder die vruchtbarighe Olijf bloemen: by die aengename Laurieren ende Myrthen: rusten onder de Populieren, onder de groene linden: aen de vloeyende wateren, van de groote blinckende ende soete Fonteynde. Och daer wy altoos sullen rusten, onder de soete schaduwe van den ghenen, die wy beminnen: die schoonder is dan de Sonne, lieffelijcker dan Balsen: soeter dan alle soetigheydt; vriendelijcker dan alle andere ons waerachtigh vermaeck des herten,
| |
| |
onsen bandt der liefden: onse vreught ende roem: onse goedtheydt ende gheluck: onse zee van oprechte wellust onser zielen: die ons sal leyden, vermaecken, ende altoos gheselschap houden, daer zijn Hemel-soet Musijck, zijne Enghelsche Nachtegalen ons altijt sullen volghen ende ontrent zijn. Wat zijn doch alle vuyle dans-merckten ende het ydel gedril, van de lichte dochters van Babylonien, hier by te ghelijcken? Och Suster waer loopt ghy daer naer de kudden uwer ghesellen? naer dat wulpse vuyle springen ende huppelen, van de dertele, stinckende Boecken ende Calveren?
Willemijnken. Hier ben ick, maer lieve Suster, siet eens, hoe dat ick met somersproeten, in mijn aenischt ghemarmert ben.
Duyfken. Godt zegghent ons, wel hoe komt dit doch?
willemijnken. Ick stondt daer met een Boerinneken, koutende wat cluchtighs, om te lacchen, wy aen-merckten met ghenueghte het danssen ende dertel springhen, van de Kalveren, de bedrabb[e]lde Kalveren ende de vuyle stinckende Bocken, daer in dien stal, maer sy wip-steertende, om ende om, ende wederom, slingherden ons recht in't aenschijn.
Duyfken. Ghy meught wel roemen,
| |
| |
dat ghy u wel kont wachten, en staet het u nu niet teghen? ghy hebter wel gheweest, met u kluchtigh kouten, u ghedachten met ghenueghte te laten spelen, op alsulcke oneerlijcke vuyligheydt ende danssen te sien alsulcken gheselschap. En weet ghy niet als de Koe selver vuyl is, dat sy dan met den steert slinghert? Peyst nu eens hoe schandigh dat u roemen ende selfs vermeten uyt komt, hoe leelijck dat het oordeel (welck ghy vlus van andere ghegheven hebt) nu op u selven valt: als ghy seyde dat het hun beestigheydts schuldt was. Wat schuldt is't nu? en is u sterck vermeten niet vaster, dan dat ghy u soo lichtelijck vande nieuws-gierigheyt laet verleyden, om met een rouwe boerinne van sulcke vuyligheydt te gabberen (dat ghy kluchtigh kouten noemt) ende u ghedachten willens ende wetens te laten spelen, daer het meeste perijckel van de wereldt is? Saeght ghy niet dat ghy t'samen daer stondt op den glibberachtighen kant, van dien oneerlijcken diepen gracht? hoe lichtelijck hadden die Kalveren, ofte Bocken, noch wat meers speels ghemaeckt, ende u met schande van boven neder doen vallen, tot versmoorens toe. Ay goede Suster, ghy zijt nu in't bloeyen van u jeught, sout ghy u in sulcken perijckel stellen, om soo op ee- | |
| |
nen ooghenblick tot oneer te comen, geheel te verslensen, daer naer van al de wereldt, met vingheren gewesen, ende als een snoot uytveeghsel geheel verworpen te worden, maer boven all' dat, merckt wat een tijdtverlies dat dit is, met u onvoorsichtigh kijcken ende gapen: 'tis hoogh tijt dat ghy weder aen die Riviere gaet.
Willemijnken. Wil ick dat seker doen Suster? maer waer zijn mijn bloemkens? o ben ick die al weder quijt? neen, hier hangense noch in dien hoeck van mijnen rock, sy waren bycans verloren. Want het spijt my, dat ick dus wispelturigh ben, dan ick beloof, ick sal my beter wachten, onbeydt laet ick my nu maer ghewasschen hebben.
Duyfken. Dat voornemen is goet Suster, maer onderhout het doch, ende danckt Godt van dese Riviere.
Willemijnken. Ick sal't doen Suster, siet nu gaete't wel, comt al voort, al voort, laet ons haestigh voort-loopen, ha, sa, sa.
Duyfken. Ghy zijt een wonder wicht, nu wilt ghy loopen, ende dan en wilt ghy niet voort: hoe zijt ghy dus veranderlijck, gaet maer eenen goeden trede sonder vertoeven, want met al te seer loopen en sult ghy niet volherden: Ghy soudt oock lichtelijck stronckelen, ende dat is altijdt verlies.
| |
| |
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Wat moghense hier segghen willen door dese Verckens.
Verclaerder. Willemijnken noemt ende veroordeelt de menschen, die in sonden van onkuysheydt leven, als onnutte Verckens, sy vermeet haer selven van sulcke sonden suyver te blijven. Maer alsoo sy lust heeft in lichtveerdighe gheselschappen ende sulcken danserijen, daer veel onsuyvere manieren onder-schuylen, soo wordt sy oock met ghelijcke sonden besmet. Maer Duyfken verheught haer, door den suyveren dans, van't Hemels gheselschap, daer sy naer verlanght.
|
|
Auteursrechtvrij
