Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 57]

Het VI. Capittel.

VVillemijnken siet eene pronckende Pauvve, ende sy vvilt haer oock palleren: maer ghelijck de Pauvve leelijcke voeten heeft, soo maeckt sy oock haer voeten vuyl.

Willemijnken. Maer siet eens Suster, daer op die Gaelderije, hoe heerlijck staet de Pauwe daer, pronckt, ende draeyt; met haer ghepluymt hooft, blinckenden uyt-ghereckten hals, opstekende borst, breedt uyt ghespreyden, ende op-ghesetten steert. Siet wat een grootsheydt thoont sy, in't gaen ende treden, hey hoe trots staet dat. Ia seker dat ghevalt my wel; ick moet my oock wat fraey op-stellen, ick ben dit slecht-hoofdigh ghekleet al moede: want men en is aldus by niemandt ghesien noch gheacht, maer ghelijck wy nu op de Pauwe sien, soo vallen alle de ooghen op de schoon ghepalleerde, die worden over al voor-gheset, daer neyght, ende buyghtmen voor, die kustmen de handen, ende die worden vlijtigh ghedient: Somma de pronckerije is een fraeye, ende groot-

[p. 58]

gheachte sake. Daerom (segh ick noch eens) ick moet my oock wat vercieren, daer en valt gheen segghen teghen.

Duyfken. En vreesden ick niet wel, dat de luyskens ende poppekens souden wercken, en is u lieden met een suyverlijck dierken om te vercieren? peyst eens hoe dat u overdaet u verciert hadde, ende siet nu met de Pauwe eens naer u voeten, hoe schoon dat die ghepalleert zijn. Waer af hebdijse doch soo leelijck vuyl ghemaeckt.

Willemijnken. Ick hebbe daer terstondt in dien grooten verbrabbelden asch-hoop ghetreden, ende het hanght soo aen, dat het my in't gaen belet.

Duyfken. Dit comt van Pauwen-steerten te sien, ende noch veel meer soud't beletten, wanneer ghy u oock begonst al te veel te palleren, met draeyen voor den spiegel, met strijcken, lecken, krollen, tuyeren, wrijven, poeyeren, blancketten, onnutte semel-achtighe futselrijen, kinderachtighe sottigheydt, ende overdaet, ghelijck veel menschen doen, praemen, ende belasten hen selven, dat sy hen nauwelijcks en connen ofte derren verroeren: soo aen hun lichaem als in huys-houdinghe, veel costelijcken tijdt verliesen, veel verloren arbeydt doen, veel onghemack lijden, veel gelt-spillen, veel moeyte hebben om dat te

[p. 59]

verkrijghen. Ende dan is't immers seker dat ghy met allen u proncken, met alle u fraey op stellen, ende alle u groote moeyte, u reyse soo wel niet en soudt konnen vervoorderen, dat siet ghy wel aende Pauwe, die met haren pronckenden steert, oock soo qualijck voort kan. Maer houdt ghy u nettekens, eerlijck, ende deghelijck, dat sal u ghemackelijck vallen, dat verlost u van veel moeyte, van veel quellinghe; dat maeckt u rassigheydt, dat sal seer uwen wegh doen voor-spoeyen, ende dat sal u groot-achtbaerheydt gheven by verstandighe lieden die niet alleen na den uyterlijcken hals oft steert en sien, maer meer naer het binnenste, ende naer de voeten: want al schijne't boven, ende buyten wat bondt, nochtans sal het binnenste ofte onderste dickwils niet veel deughen: ende alsulcke gepalleerde zijn oprecht spotweerdigh; jae sy zijn ghelijck de Pauwe, met haren pronckenden steert, maer gheschubde schurfde voeten.

Willemijnken. Zijnse spot-weerdigh? hoe komt het nochtans datse over-al voorgheset, ghe-eert ende ghedient worden?

Duyfken. Dat gheschied door mis-verstant van sommighe sotte bollen die alleen op het uyterlijck palleersel sien, ende niet naer den persoon; want al waer't soo, dat

[p. 60]

een simpel oft slecht ghecleet mensch, suyver ende net waren, ende een op gepronckte van binnen verrotte van vuyligheydt, noch souden die sotte bollen, den pronckaert liever dienen, ende eeren, dan den anderen, maer dat den stinckenden morssebel niet ghepalleert en ware, soo en souden sy hem niet ontrent willen comen: soo dwaselijck wordt van sommighe de pronckerije ghe-eert ende gheviert. Doch ick meyne (als ghy de waerheydt wilt plaetse gheven) dat ghy met my bekennen sult, dat de sulcke niet verder en sien, dan hunnen neuse langh en is. Maer ghy ende ick Pelgrims zijnde, beminde Suster, wat hebben wy met sulck een mis-verstandigh oordeel, ende oock met soo veel onnut ofte overdadigh palleersel op den wegh te doen? T'avont in't huys van onsen beminden, daer sullen wy costelijck verciert zijnde, blincken als Sonnen. Och mijn beminde, keert doch aff onse ooghen, dat wy de ydelheydt niet en sien. Lieve Suster laet ons hier liever wat bloemen plucken, om onsen Beminden te palleren: want de liefde vereyscht dat wy meer voor hem, dan voor ons selve moeten besorght zijn, oock wat dat wy aen hem doen, dat sal ons eyghen ciraet mede zijn: dit is het alder-beste, ende onsen Beminden het aenghenaemste,

[p. 61]

dat wy op desen wegh doen kunnen, ende waerom en doen wy niet het beste, ter wijlen dattet oock het alder-ghenueghelijckste is? dat wy voor onsen lieven Beminden Bruydegom doen.

willemijnken. Ho, ho! is dat het alderghenueghelijckste? dat en dunckt my niet Suster, al stelt ghy dat soo hoogh. Ghy begheert de bloemen oock soo keurigh ende suyver! wie can daer op altijdt soo scherp letten? men heeft somtijdt andere saken in't hooft.

Duyfken. Doch 'tzijn wondere saken, poppen ende Pauwen-pluymen die ghy in't hooft hebt, waer door dat gy onse reyse verachtert, gheen verlanghen en hebt, noch en peyst op de soete, suyvere liefde van onsen beminden Minnaer.

Willemijnken. Wat soude ick daer op altijdt mogen peysen? ick peyse op het gene, dat ick teghenwoordigh hebbe, dat ick hoore ende sie.

Duyfken. Och lieve Suster, en hebt ghy dan gheenen treck, gheen aen-lockinghe, gheen ghevoelen ofte bewegen, van de edele, teedere, hertelijcke soete liefde, soo laet u dan verschricken, voort persen ende drijven de wreede, grouwelijcke bittere ellende die wy te verwachten hebben, is't dat wy moeten buyten.