|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het V. Capittel.
Duyfken soude gheerne voort haesten, Ende tijt vvinnen, maer VVillemijnken vergheet haer selven by eenen Guyghelaer, ende vvint daer al krievelachtighe Luysken.
Willemijnken. Ick sal my nu wel wachten Suster, volghende u als een simpel suyver Lammeken. Maer wat een schoon Dorp is dit// het schijnt dat het hier al kermis is, het krielt hier soo, de Boeren zijn soo wilt, soo dertel, ende soo droncken.
Duyfken. Eylaes! zy veranderen den blijden Feest-dagh, in boose brood-dronckenschap, ende soo verliesen sy door haer onachtsaemheydt die goede ghelegenheydt vande vreught, ende profijt des Feestdaeghs: want in plaets dat sy behoorden hun rekeninghe effen te stellen, ende hen selven te suyveren, soo sullen sy hen dickwils meer ende meer besmetten, met overdaedt, sottigheydt, klappernijen, ende lanterfanten, laten hen alsoo gheheel inden grondt vervuylen, oock hun rekeninghe gheheel doncker verwerren; maer soo sullen sy dan
| |
| |
oock den stanck die de vuyligheyt volght, moeten riecken; den onlust, ende swaerhoofdighe verdrieten, die de luyigheydt, ende verwerde rekeninghe volght, moeten verdraghen; het welck hen al wat herdt vallen sal. Dan doch wat gaet ons dat aen? goede Suster, laet ons den Feestdagh ghebruycken daer by ons toe ghegheven is, te weten: tot onsen vermaeck, om in stille gherustheydt onse rekeninghe claer te effenen, ons te wasschen, net ende suyver te maken: de wonderlijcke schoonheydt van alle de goede saken die wy ghenieten, met vreughde bemercken, ende soo wat bloemkens plucken voor onsen Beminden, met alle den soeten reuck, ende smaeck van alles danckelijck ontfanghen, het welck ons seer sal verheughen, ververschen ende verstercken, met een wackere verweckinghe op onse reyse. Suster waer vertoefde ghy daer? ick meynde dat ghy hier by my waert.
Willemijnken. Al hier, siet hier eens, hier zijn Guychelaers, die spelen met poppen: ick stae wat, ende sie toe. Het is soo drolligh soo d[ro]lligh, ick lagh dat mijn ooghen tranen: maer my dunckt dat die fielen my al een luysken oft twee by gheset hebben, want het ketelt my soo inde borst.
Duyfken. Ia op sulcken water vanght- | |
| |
men sulcken visch. Wat hebt ghy daer te doen? het rieckt daer al van Toe-back, ende sulcke morsigheydt. Tis al met den sot ghespeelt, ende tijt verlies, wat datmen daer doet. Ghy stelt u selven daer in perijckel om u borse te verliesen, om gheperst ende op uwen teen ghetreden te worden; het welck u wel leedt, spijt ende spot veroorsaken mochte, want ghy en zijt niet gheerne gheraeckt: ende is't dat ghy't u aentreckt, soo wordy noch bespot daer toe. Ghy stelt u selven daer oock ten thoon, om van een yeghelijck ghewardeert, ende beclapt te worden, ende ghy en kundt daer doch niet winnen, dan alsucken krievelachtighen ghewormte, ofte quade muffighe luchten ende reucken: daerom soo en sietmen by alsucke Guygelaers, oock niet veel nette, stille, schaem-achtige menschen komen, maer meest al woest, ende rouw gheselschap, want een yeghelijck soeckt, ende vergadert altoos geerne by zijns ghelijck. Wilt u doch die luyskens terstondt weder quijt maken, oft sy sullen al voort groeyen. Dit is immers voor ons al te grooten tijt verlies lieve Suster, 'tis beter dat wy wat bloemkens plucken, op den goeden Feestdagh.
Willemijnken. Tut, tut, Suster, ick moet immers oock wat ghenuechte hebben: den
| |
| |
boogh en can soo altijdt niet ghespannen staen. Het soude schijnen ghelijck ofter gheenen lust noch leven in ons en ware. Neen dat en is niet met allen, ghy en sult my dat niet anders wijs maken, ick moet altemet eens lacchen, dat het aen mijn herteken raeckt.
Duyfken. Seer wel Suster, maer en soeckt dan gheen ghenueghte, die met vuyligheydt, opspraeck ende tijt-verlies ghemenghelt is, want die vodderije bederft de soetigheydt vande vermaeckelijckheydt, overmidts dat sulckx een walghende bitter na-dencken mede-brenght, ende alsser dat mede ghemenghelt is, soo en kan den grondt van't herte niet recht verheught, noch de genueghte volmaeckt wesen: maer als de oorsake van onse vrolijckheydt suyver is, noch ons reyse en verlet, dan is't seer te prijsen, dat wy met een blij herte, ende vrolijck gemoet, soo onsen wegh korten: waer toe ons veel sal helpen, dat wy dickwils peysen op den soeten name, op de groote liefde van onsen beminden, ende de wonderlijcke vreught die wy t' avondt te verwachten hebben. Och daer sullen wy alle beyde over-vloeyen van suyvere ghenueghte, die gheduerigh sonder eenighe bitter achterdencken zijn sal. Daer sullen wy oprecht goedt, ende vermaeckelijck ghe- | |
| |
selschap vinden. Onsen Beminden, onsen suyveren Beminden sal ons leyden in zijne Wijn-kelderen, daer sullen wy droncken worden van den nieuwen Most, ende van alle over-vloedigheyt zijns huys met vloedt van alle zijn wellusten, sal hy ons beschencken ende versaden, soo dat gheen ooghen ghesien, gheen ooren ghehoort, noch in gheen menschen hert en is op-ghekomen de vreught die onsen Beminden voor ons bereydt heeft. Och mijn wel-doende Lief hebber, uwe ghedenckenisse alleen, is soo uyt-nemende soet, ende gheeft sulcken waerachtighen blijdschap in mijn herte, dat, voor my alhier niet ghenueghelijcker ghehoort, niet soeter ghepeyst, noch lieffelijcker ghesonghen en kan worden, hoe wonderlijck soet sal uwe teghenwoordigheydt aldaer wesen! uwen aenghenamen soeten name! doet hier mijn ziele smelten in vreughde, wat sal u minnelijck aenschijn daer doen, als ick dat in zijne vol-komen glorie sal vinden ende ghenieten? O Suster dit sal al wat anders zijn, dan de ghenueghte van onsen wegh, die terstont verandert in groote onlust. Dus en laet ons nu desen tijdt niet verquisten, dat wy buyten souden moeten blijven, verliesende de waerachtighe vreughdt, om desen korten ooghenblick, niet weerdigh vreught
| |
| |
ghenoemt te worden.
willemijnken. Soude dat waer zijn Suster? soo waert wel de pijne weerdigh, tot t'avont toe te wachten. Ay goede Suster, waren wy daer al! hoe sal ick danssen als ick die glorie van dien nieuwen most in't hooft crijghen.
Duyfken. Met recht moghen wy wel naer die glorie grootelijckx verlanghen, daerom laet ons haesten, ende gheenen tijt verliesen.
| |
Gheestelijcke uyt legghinghe.
Ondersoecker. Kondt ghy in desen Feest-dagh ende Ghuyghelaer oock wel Gheestelijck uytlegghen?
Verclaerder. Ia ick. Naer mijn duncken soo wilt Duyfken datmen den Feest-dagh heyligh sal overbrenghen, met Godts dienst, met het suyveren der ziele, ende danck segghen van Godts weldaden; maer niet met ijdele Guyghelerije, daermen niet anders dan vuyle woorden ende quade manieren en hoort ofte leert, die als luyskens voort groeyen. Sy prijst oock waerachtighe ghenoeghte (welcke zijn Hemelsche saken) te soecken.
|
|
Auteursrechtvrij
