|
| |
| |
| |
Het IV. Capittel.
Willemijnken vvilt haren begheringe lust, met brassen blusschen: vvaer door sy haer bekladdert, ende banckt haer deel al s'effens op.
Willemijnken. Souden wy wel buyten blijven Suster? isser soo veel aende bloemen gheleghen, soo moet ick daer beter op letten. Maer ghy seght vande keucken, 'tis waer ick hebbe al grooten hongher. Ay laet ons hier onse keucken eens groeten.
Duyfken. En hebbe ick't niet wel gheraden? Wel aen dan, laet ons de Benediciten segghen. Maer en eet doch niet te veel, spaert voor al wat: Want wy en weten niet wat ons noch op den wegh ontmoeten oft ghebreken sal, ende sekerlijck als't op is, gy en sult soo lichtelijck niet wat goets weder connen krijghen.
Willemijnken. Neen Suster, en sorght niet, maer lackere bouten hoe smaecket
| |
| |
oock, alsmen lust ende hongher heeft: Ick moet noch wat, ende noch wat, ja 't moet nu voort op, al haddet noch eens soo veel ghekost, siet daer leydt nu den pot, ha den bras, ende daer leydt oock den lepel.
Duyfken. O Suster hoe zijt ghy soo dertel? 'tis veel te veel, o ghy doet seer qualijck dat ghy niet wat en spaert? schaemt u dat ghy u ghedeelte, dat Godt u ghegheven heeft, niet beter waer en neemt, soo gulsigh op-brast, so[o] onachtsaem verquist, ende met den voete stoot. Siet hoe veel isser verloren ghegaen, hoe hebt ghy u beslabbert ghelijck een kint, ofte sot mensche. Hoe veel beter was't aende armen ghegheven, die grooten hongher lijden: nu dat is te laet, ick moet ghedult hebben, wat sal ick doen? komt seght, Deo gratias, ende laet ons gaen.
willemijnken. Ja gaen, ghy seght van gaen, ick en can nu niet gaen: ick ben alsoo overladen, ick en can niet voort, want ick worde soo qualijck.
Duyfken. O ghy onnut mensch, en zijn wy niet genoech gewaerschout dat wy ons van alle vuyligheydt wachten souden? en hebt ghy niet belooft ende seker gheseydt, dat het aen u niet ghebreken en soude? hoe zijt ghy soo lichtveerdigh Suster? dat ghy
| |
| |
niet en peyst op uwe belofte, noch op het ghene dat ghy noch ghebreck sult hebben, ende ghy begeeft u dus ten eersten tot dese overdadighe gulsigheydt. Siet aldus comen veel menschen tot armoede, ende groote ellende: de sommige met haer onbesuys[t] drincken, gieten, storten, plenghen, swieren, ende tieren. Andere door viese lackernijen, gheen ghelt oft kost en sparen (ghelijck ghy nu doet) met snoepen, schuymen, smullen, brassen, slicken, ende packen het een op het ander, den buyck op vullen als tonnen, dan puysten, recken, slapen, snorken, gapen ende geeuwen, ofte dan sweeten, stenen, nicken ende braken, brenghen hen selver in groote sieckte, haer hooft ontstelt, ende haer borste beroyt. Het welcke voorwaer veel ongheschickter, ende qualijcker gedaen is dan veel beesten doen, diemen dickwils niet meer en kan doen nemen dan natuerlijcken nootdruft: Daer veel menschen malckanderen perssen, ende dringhen door sotte listen ende gulsighe begeerte, tot sulcken over-daet, daer sy noch somtijts af roemen, ende haer verheughen recht oft sy wat loffelijckx ghedaen hadden: onder-tusschen hebben hen soo vuyl ghemaeckt dat sy gheen menschen ghelijck en zijn. Voor allen welcken overdaet, ick u, o lieve Suster, noch eens wel hertelijck
| |
| |
waerschouwe, u biddende dat ghy voortaen doch voorsichtigher op u beloften ende saken wilt letten! in nettigheydt, in sobere matigheydt, welck eene eerlijcke, profijtelijcke, ende seer ghenueghelijcke saecke is: het sal u ghesontheydt bewaren, ghy sult veel lichter reysen, het maeckt u by al de werelt aenghenaem, ende in u selfs een gherust ende blijde ghemoedt: Want ghy en hebt dan gheen na-klaghen, ofte vroeghen van onnut verquisten, ofte dat ghy door gulsicheydt eenighe leelijcke schandighe stucken bedreven hebt, ende ghy hebt dan noch altoos wat, om in tijdt, ende noodt u selven, ende andere behoeftighe, wat goedts te doen. Daer-en-boven ghy zijt van veel vuyligheydt bevrijt, ghelijck ghy nu ghewaer wordt, dat de overdaet u dus kladdigh beschildert heeft, ende waer hebt ghy nu u bloemkens oock ghelaten?
Willemijnken. Ick en weet seker niet, ick soecke alle mijn schappelappen door, maer ick en vindtse niet;
Duyfken. Siedy wel, die zijn nu door u ongheschicktheydt al mede verloren, en is dat niet te beclagen? gaet al u beste weder aen de Riviere, ende wascht u noch eens.
Willemijnken. Suster, ick ben droef, ende beschaemt, maer naer uwen goeden
| |
| |
raedt, soo gaen ick my weder wasschen. Hoe ben ick oock soo sot gheweest, dat ick om die corte vreught, om dien cleynen lackeren smaeck alle mijn deel soo onnuttelijck verdaen hebbe? Ick sien wel ick moet wijser worden, want dit en soude gheen goedt eynde nemen: Siet Suster nu ben ick weder ghewassen. Komt laet ons hier achter om gaen om 't volck te schouwen. Siet ay, goede Suster, daer vinde ick mijn bloemkens weder.
Duyfken. Dat is dobbel goedt, suyver ghewasschen, ende de bloemkens wederom ghevonden, hier af is't wel noodigh dat wy Godt grootelijcks dancken. Ick ben hertelijck met u verblijdt Suster. Ick bidde laet ons nu voort-haesten met de smakelijck Confitueren van onsen grooten Lief-hebber, ende al wandelende dese blijschap voeden met ghepeysen op den soeten roep van onsen Beminden. De soetigheydt van zijne stemme, is noch in mijne ooren, ende streelt al smaeckelijck in't binnenste van mijn herte. Komt (seyde hy) mijn Duyve, mijn schoone, doet my open mijn Suster, mijn Beminde, m[ij]n Duyve, mijn onbesmette. Och wat vriendelijcke woorden! Staet op (seyde hy) haest u mijn vriendinne, mijn Duyve, mijn schoone, ende komt. Komt zijdy beladen ick sal
| |
| |
u vermaecken seyde hy, och ziel treckende woorden, o smeeckende stemme! wie soude konnen weyghe[r]en te komen, als ghy soo vriendelijck noodet? och ghenueghelijck comen, och wel ghecomen, tot sulcken stadt, tot sulcken gheselschap, ende boven al, tot sulcken ghetrouwen Minnaer! Hoe lacker, hoe aenghenaem clinckt dat Hemels woordt, komen, in mijne ziele, by dat soude luyden, dat af-keerigh wreedt woordt: Gaet van my. O gheluckigh ende over-luckigh! mijnen beminden seyde tot my: Komt mijn vriendinne. Wel aen dan mijnen hert-grondighen vriendt, ick come op u woordt met mijn Suster, siet wy comen, ende wat een onmenschelijcke onachtsaemheydt soude het wesen, dat wy uytstel[d]en te comen; daeromme wy komen tot u onsen Beminden, wy comen met allen ons herte, met alle onse begeerte. Och Suster laet ons voordt haesten, ende niet luyeren te comen tot onsen weerdigen Liefhebber die ons alsoo hertelijck gheroepen heeft. Ende laet ons schouwen alle vuyligheydt daer hy ons af ghewaerschouwt heeft. Ghy hebt oock wel gheproeft wat een beschaemde, onweerdighe ende verfoeyelijcke sake dat de vuyligheydt is.
| |
| |
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Maer wat seght ghy nu van desen langhen keucken kout.
Verclaerder. Anders niet dan ghelijck daer staet: dat Duyfken haer Suster berispt over de vuyle dootsonde van gulsigheydt, ende onnut ijdel gheltquisten, waer door Willemijnken alle haer bloemen (dat zijn haer goede wercken) verliest. Dan alsoo sy haer door berouw, ende biechte (als wasschende aen de Riviere) wederom suyvert, soo crijght sijse wederom. Ende ten laetsten verheugth Duyfken haer, over den hertelijcken roep van Christus haren Bruydegom.
|
|
Auteursrechtvrij