|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het I. Capittel.
Duyfken is vlijtigh om den roep van haren Beminden te volghen: maer 'tis Willemijnken veel te vroegh, die meer gheneghen is tot slapen, ende de keucken.
Duyfken.Svster, hoort wat ick ghehoort hebben: ick sliep, maer mijn herte waeckte, ende de stemme van mijnen Beminden riep: Doet my open mijn suster, mijn Beminde, mijn duyve, mijn onbesmette: want mijn hooft is vol dauws, ende mijn hayr-vlechten vol druppelen der nachten. Ick gaen u voor om de plaetse te bereyden, hebt ghy my lief soo wordt wacker, haest u, suyvert u, ende volght my tot in Ierusalem mijne heerlijcke Stadt, in mijn paleys blinckende van goude. Mijn ziel is gesmolten doen hy sprack; ick hebbe de grendelen mijnder deuren mijnen Beminden geopent ick hebbe hem gesocht, ende en hebbe hem niet gevonden, ick hebbe gheroepen, hy en heeft my niet gheantwoort, want hy was gheweken, ende voor-by ghegaen. Maer hy
| |
| |
heeft voor my eenighe smaeckelijcke confitueren gelaten, om my (soo ick hem wilde volghen) daer mede op de reyse te verstercken. Hoort ghy wel Suster wat ick segge?
Willemijnken. Ia ick hoort wel, maer maeckt gy daer soo veel wercx af, dat ghy alreede op de beenen zijt? Hy heeft my oock gheroepen, alsoo hertelijck als hy u soude moghen gheroepen hebben; hy heeft my oock alsoo goede ende alsoo veel confituren ghelaten: dan ick en mach my daerom soo niet haesten, noch mijnen soeten slaep soo niet door-breken, bysonder daer't noch soo vroegh in den morghen-stondt is. Maer Suster ick moet u segghen dat ick in dese saecke seer verwondert ben, overmidts desen Vrijer ons alle beyde dus vrijdt, dus roept ende bemindt. Wat vremde dinghen zijn dit! het moet wel een wonderlijcken geest zijn: oock wat een wonderlijck landt moet dat wesen, daer hy meer dan eene Bruydt mach kiesen, ende beminnen.
Duyfken. Het is doch al eenen wonderlijcken Vrijer, ende ons ghebeurt al een wonderlijck groot gheluck, dat hy van soo verre ons slechte meyskens alle beyde komt kiesen, ende roepen tot al-sulcken heerlijcken staet. Wat sullen wy segghen? het schijnt dat hy in dat landt noch de maniere houdt, diemen in ouden tijde plagh
| |
| |
te ghebruycken; want wy weten dat Iacob in den ouden tijdt oock twee gesusters ghekosen, ende getrouwt heeft. Doch wy en hebben daer aff niet te ondersoecken, maer ons te haesten om onsen roep wel waer te nemen; te volghen ende te soecken hem die onse ziele bemint. Wy hebben nu zijne stemme gehoort, och lieve Suster, laet ons die ter herten nemen, want is't dat wy desen roep veronachtsamen, wie weet oft wy hem wederom hooren sullen. Ende alsoo ons hier aen seer veel ghelegen is, soo is mijne raedt terstondt sonder langher vertoeven hem te volghen: oock op dat wy met den dagheraet aen de Riviere souden mogen wesen, om ons te wasschen; want wy moeten suyver zijn gelijck hy gheseydt heeft, oock gelijck hy selver seer schoon van ghedaente is. Ende als wy ons oock wel bedencken, wat eene groote leelijcke schande is't, dat wy fiere jonghe dochters dus vuyl ende onnut zijn, dus langhe ende luy inde morsigheydt blijven slapen.
Willemijnken. Wat schande kan daer aen ghelegen zijn, Suster? want niemant en weet ofte en siet dat: oock 'tis noch veel te vroegh, wat hebben wy soo te haesten? laet ons wachten tot naer den noen, ende onsen ghenoeghelijcken morghen-stondt soo niet verquisten met reysen.
| |
| |
Duyfken. Noemt ghy dat verquisten, Suster? ten is niet moghelijck dat wy den morghen-stont beter ofte ghenoeghelijcker souden konnen besteden. Dat sult ghy seker ghewaer worden, staet maer op, ende begint eens. Want naer den noen souden wy by avontuer al te seer onlustigh zijn, souden dan nootsakelijck dapper moeten haesten, jae den tijdt soude ons lichtelijck te kort vallen: daerom is't beste dat wy beghinnen, hoe vroegher hoe beter.
Willemijnken. Ick hebbe liever noch wat te slapen: dan doch als ghy immers wilt, ende soo driftigh zijt, soo sal ick dan mede-gaen, om dat ghy niet alleen dolen ende verlooren loopen en soudt. Maer ick moet voor al onse keucken mede nemen, om met den eersten wat te ontbijten, want mijne maghe is al open.
Duyfken. Wel ghy doet my by-kans lacchen, dat u den lust vanden ontbijt soo vroegh doet sorghen: nochtans de sorghvuldigheyt is goet, ende dat is een teecken dat het verstant begint wacker te worden.
Willemijnken. Suster, ghy seght van wacker worden, ick meynde wel dat ick wacker was, maer al wrijve ick vast den slaep uyt mijne ooghe, even-wel en kan ick niet sien waer dat ick trede ofte gae, want nu stappe ick veel te hoogh, dan te
| |
| |
leegh; nu in eenen plas, dan op eenen steen. Wat duyve-kot, hoe verdrietigh, onseker gaetmen oock strunckelen ende stomp-voeten in't doncker.
Duyfken. En is't niet waer, Suster, hoe aenghenaem is 't licht, hoe gheluckigh zijn sy die dat altoos ghenieten. Siet Suster, hier zijn wy aen de Riviere gheraeckt? wascht ende suyvert u nu wel, ghelijck ick oock verhope te doen.
Willemijnken. Is dit de Reviere? Wel siet eens hoe dat ick my wasschen ende plasschen sal ghelijck een jongh-end-vogelken. Maer och my, hoe kout is dit water voor de Sonnen-schijn, ick schroome daer soo teghen dat ick beve over alle mijn lijf. Maer seght my doch eens Suster, van waer komt dit klaer waterken, ende hoe langh sal dit dus wel loopen?
Duyfken. Het loopt ende vloeyt altijdt, 'tneemt zijnen oorspronck van Roomen, uyt het berghachtigh Italien, vloeyende tot in Ierusalem toe.
Willemijnken. Dat is voorwaer wel eene groote zegheninghe, welcke dese landen uyt Roomen ghenieten; dus hebbe danck dat goede Italien.
Duyfken. Dat is doch waer Suster; ende aen den kant van dese Riviere moeten wy ons eenpaerlijck houden, oft wy souden van
| |
| |
den wegh gheraecken. Maer weet voorseker dat wy noch eenen veel schoonderen vloedt binnen Ierusalem vinden sullen, den welcken vloeyt uyt eene fonteyne, die gheheel de Stadt laeft ende verciert.
Willemijnken. Ia! laet my dan binnen Ierusalem komen, hoe sal ick spiegelende spelen in die fonteyne ende daer uyt drincken.
Duyfken. Sult gy seker? Och dat gunne ons Godt. Nu Suster, ick ben gesuyvert, Godt lof, hebt ghy u oock al ghewasschen?
Willemijnken. Ia, ick hebbe oock al ghedaen; siet ick ben soo net ende soo klaer, als eene peerle uyt den Oosten.
Duyfken. Godt hebbe lof. Maer wat een verversschinghe ende verheuginge is't oock, alsmen soo suyver ghewasschen is! wat een vreught, wat en leven is't! het welck men niet gewaer en wort voor datmen de grondige nettigheyt proeft. Ten is gheen wonder dat de suyvere nette menschen eenen afkeeringen grouwel vande vuyligheyt hebben, want het is te seer haetelijcken saecke. Maer het is wonder dat wy ons niet geschaemt en hebben, met sulcken geblanketten geleckten aensichte, ('twelck soo in den gront vervuylt was) te komen in't aensien van onsen suyveren Beminden, die ghewoon is niet anders dan grondighe suyvere nettigheyt te ghenieten. Wat mochte hy
| |
| |
peysen, als hy ons soo scherpelijc aensagh? want niet alleen onse aensichten, als lippen, oogen, ooren, maer oock onse handen, ende voeten waeren vervuylt ende besmet. Tis wonder dat wy soo verdoolt hebben gheweest, meynende dien vuylen grondt soo met een licht zijden sluyerken voor de oogen, met lichte schoenkens aen handen ende voeten verbloemende te bedecken. Fy onnutten vuylen gront, eene walge voor alle suyvere ooghen? Tis wonder dat onsen Beminden geenenaf-keer van ons en heeft ghekreghen: wel te rechte mochte hy ons raden ende ghebieden, dat wy ons doch wasschende soude suyveren; wat een schande is't, dat wy soo langh hebben gewacht, tot datmen't ons moest seggen: voorwaer ick ben in mijn herte daer over beschaemt. Wy jonge-dochters behooren als suyvere peerlen net te wesen; wy konden soo haest soo lichtelijck daer toe geraken, ende hebben soo lange in die morsigheyt gesteken. Waer is ons verstandt gheweest? het schijnt dat wy gheen ghesicht, noch reuck, noch ghevoelen ghehadt en hebben, dat worden wy nu ghewaer. O edele nettigheydt, o blinckende suyverheydt! wanneermen u waerdeert naer behooren, hoe aenghenaem zijt ghy, hoe vermaeckelijck zijt ghy dan! O suyveren Minnaer, hoe wel hebt ghy ons
| |
| |
gheraden: wat danck zijn wy u schuldigh, dat ghy door uwen goeden raedt, ons dese ghenoeghte van suyverheyt doet genieten? Maer wat danck zijn wy u schuldigh, dat ghy ons (in sulcken vuyligheyt vindende) niet en hebt verfoeyt, veracht (ende verlaten: hoe konden uwe suyvere ooghen, sonder af-keer, sulcks verdraeghen. O ghetrouwen Minnaer vergheeft doch onse groote onachtsaemheydt. Wat danck zijn wy u oock schuldigh, dat gy ons wacker makende, op hebt geroepen uyt dien vergeetachtigen slaep, om u te volgen. O wat een deught hebt ghy ons gedaen. O hoogste goedertierentheyt, wat eene wonderlijcke vrolijckheydt doet ghy mijn herte ghenieten. O onbegrijpelijcke goetheyt, u liefde omvanghe ende vinde my. My is goedt mijnen Beminden in oprechte suyverheyt te volghen niet anders dan hem te soecken. Dat ick in my selven beswijcke, op dat ick met hem mach leven. Mijn alderliefste Minnaer, een hope van mijn verlanghende ziele, u soecken ende volghen de tranen van mijn inwendigh vierigh hert. Komt lieve Suster, laet ons blijdelijck verheugen in dese suyverheyt, in dit ons groot geluck, ende boven al in onsen suyveren getrouwen minnaer, och laet ons nu ter eeren van hem, wat van zijne goede Confitueren
| |
| |
ghebruycken, ende met eenen wackere neerstigheyt hem volghen op zijne soete aenlockinghe, ende onse gheluckighe vrijagie.
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Onderzoeker. wat een vlijtigh wesen, wat eenen soeten klap, komt daer oock van sommighe Meyskens voort, als sy verlieft zijn, hoe qualijck konnen sy haer liefde binnen houden, ghelijck wy hier oock mercken aen Duyfken, die heel verlieft is, ende schijnt van haren vrijer ghelockt te zijn tot grooten staet, jae tot gulde Casteelen: welck dit soete kint gheloovende, is yverigh daer af te spreken, ende vlijtigh om hem te volgen. Maer d'andere (al is sy oock ghevrijt) en schijnt soo niet verlieft te zijn, daerom en is sy oock soo haestigh niet.
Verclaerder. Hoe verstaet ghy dese t'samen-spraeck soo? my dunckt dat het Gheestelijck te verstaen is. Ten tweeden: dat dese twee ghesusters beyde (als slapende vervult in sonden) door Christus goede inspraken, opgheweckt worden, om daer door de biechte (als aen een Riviere) te wasschen, te suyveren, ende hem te volghen. Welcke inspraken de eene ter herten nemende, wilt terstont inden morghenstondt (dat is van hare jonckheyt af) volbrenghen: ende ontfanght de Confitueren, die my duncken de gratie Godts, ende de heylighe Sacramenten te wesen) waer door sy ghesuyvert wordende, verfoeyt de sonde als schroomelijcke vuyligheyt. Maer d'andere Suster en wort nauwelijckx beroert, blijft flauwe ende traegh.
|
|
Auteursrechtvrij
