Van 't noorden naar 't zuiden. Schetsen en indrukken van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Deel 1

[p. 311]

Een winternacht in den trein.

‘Acht graden onder nul (Fahrenheit),’ schreef ik den 30^sten December uit Niagara, ‘een felle westenwind - die hier in Amerika gevreesd is als bij ons de oostenwind - sneeuw, die als met ijssplinters het aangezicht wondt... dus was het vannacht buiten den trein, die gisterenmiddag van Boston naar Niagara vertrok en om een uur 's nachts zich had vastgewerkt in de sneeuw.’

Ik had mijn lieve Boston-vrienden pas vaarwel gezegd aan het station, en mij al hun vriendschap herinnerende en nog half lachende om al de grappen op het journalisten-luncheon gehoord, had ik aanvankelijk niet bespeurd, hoe ontzettend koud het buiten was, hoe het sneeuwde en vroor.

Binnen in den trein was het dan ook gezellig, warm en huiselijk. In den sleeping-car waren al de rood gestreepte gordijnen dicht getrokken voor de in voortreffelijke ledikanten hervormde zitplaatsen, waar dames, heeren en kinderen in een zelfde zaal - want zoo mag men den wagen gerust noemen - slapen. Men kleedt zich uit, na de gordijnen achter zich te hebben dicht geschoven, zoo eng mogelijk tegen de beddeplank zich drukkend, terwijl men de kleederen uittrekt. Allergrappigst is het de golvingen van de gordijn te zien, door de beweging van hoofd, rug, armen en beenen, totdat het bed bestegen is. De zaal is heerlijk warm, dank zij een Baker's patent

[p. 312]

car warmer, een ijzeren kachel welke buiten de zaal, op den doorloop staat, en van waar pijpen warm water elke zitplaats van onderen geheel omringen. Het was 65 graden in de slaapzaal, terwijl het daar buiten 8 onder nul was!

Er waren zeven van die slaapzalen achtereen, waarin reizigers naar Niagara, Chicago, St. Louis, Omaha en San Francisco het zich zoo gemakkelijk mogelijk maakten. Ik ging even buiten den wagen, in de sneeuw. Zulke koude! Ik had geen denkbeeld van zoo iets snijdends, zoo iets gloeiend pijnlijks! Met den rug tegen den wind kon men het nauwelijks een paar minuten uithouden. IJverig werd gewerkt om de door den wind opgedreven sneeuw weg te ruimen, en na eenige uren oponthoud zette de trein langzaam de reis voort.

Den volgenden middag reeds las ik in de courant van de stad Syracuse, waar wij het eerst wat te eten kregen, dat onze trein was ingesneeuwd, en het volgende uitknipsel zal u toonen, dat men het in die stad ook al niet veel warmer had dan wij:

Five degrees below zero explained the trouble on the streets last night.
Frost-bitten ears and noses blossomed finely all over the city yesterday.

De harde sneeuw, gedreven door den wind, voelde droog en geleek op zuiver wit zand. Tusschen de dubbele vensters van den wagen drong ze als stof. De wind schudde de wagens als wilde hij ze omver werpen. Een conducteur, die met een vlag vooruit was gezonden, om naderende treinen te waarschuwen, kwam binnen tien minuten terug met het gelaat zwart van de vorst en de oogen zoo rood als vuur. Hij werd met sneeuw zachtkens gewreven, doch de pijn scheen onverdragelijk groot te zijn. Met drie locomotieven kwamen wij er ten laatste, doch dezen winternachtstorm ten oosten van Buffalo en de meren zal ik niet licht vergeten. Zegt het niet veel ten gunste van de inrichting der amerikaansche spoorwegen, dat het in de wagens zoo warm en aangenaam was als in een salon?

Reusachtige sneeuwploegen werkten om de wegen vrij te maken, en de locomotieven hebben bovendien groote driehoeken, waarmede ze de sneeuw wegdrukken en snijden. In een trein, die van Canada kwam, waren verschillende koeien en

[p. 313]

varkens doodgevroren: ze stonden als opgezette dieren naast de andere levende beesten.

Elke stad ten Oosten van de Rocky mountains, die geen koude te verklaren had onder zero, werd in de dagbladen eenvoudig overgeslagen in het weêrverslag. In elk station kwamen nieuwe reizigers binnen, die wat wisten te verhalen van den ‘bevroren storm’, gelijk een hunner dien noemde.

Het was donker toen we te Niagara falls aankwamen. Ik hoorde het donderend gerommel van het vallend water, en zag spookachtig een witte rookkolom ten hemel stijgen. Dat was de duizend voet hooge kolom waterstof en droppels, welke de val de eeuwen door opwaarts zendt.

Een groote omnibus op een slede bracht mij naar mijn hotel. Ik poogde even den val te gaan zien, doch de koude was zoo pijnlijk en de eenzaamheid bij de razende zee van water, die in het duister verdween, zoo ontzettend, dat ik slechts even een schrikwekkende hel van woedend water zag, waarna ik zoo snel mogelijk omkeerde en, met den wind mede, weder naar het hotel terug ging, waar ik met een bevroren vinger aankwam, welks pijnlijke ontdooiing mij het gansche leven heugen zal.

Ik had geen spook gezien, maar wel een millioen spoken en bleeke geesten, die loeiden, gilden en met wilde gebaren naar den afgrond wenkten, waarin ze zich zelve al brullende wierpen. Ik weet niet wat ik gezien en gehoord heb, maar ik deel eenvoudig den indruk mede dien ik, staande op een trillende, bevende brug bij een eiland kreeg, toen ik voor het eerst de Niagara hoorde en een schijnsel van zijn golven en ijsbergen zag.