Van 't noorden naar 't zuiden. Schetsen en indrukken van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Deel 1

[p. 167]

Eene tentoonstelling van ‘beauties’.

Naar aanleiding van de tentoonstelling op straat van engelen, waarvan ik in het vorig hoofdstuk sprak, kan ik nog van een andere tentoonstelling van beauties gewagen, welke echt amerikaansch is, en die tevens onzen vriend den verslaggever weder beter leert kennen.

In den afgeloopen winter schreef de directeur van een paardenspel een prijs van 10.000 dollars uit voor de schoonste vrouw van Amerika, die een jaar lang met het circus zoude willen reizen door het land. Candidaten moesten haar photographie inzenden met opgave der kleur van haar en oogen, van lengte, gewicht, enz. Zij die in aanmerking kwamen moesten naar Philadelphia reizen, om daar door eene ‘aesthetische commissie beoordeeld te worden.’ De naam alleen van de gelukkige candidaat zou bekend worden gemaakt. Slechts vijf dames werden tot het admissie-examen toegelaten; Chicago, New-York, Pennsylvania, Kentucky en Georgia waren elk vertegenwoordigd door een blozende afgevaardigde met ponyhaar, een zoeten glimlach en een hartje vervuld van ijdelheid en jaloezie. Miss Louise Montague, eene actrice uit New-York, werd eenstemmig gekozen. Alle verslaggevers hadden genoegen in dezen wedstrijd; ze poogden er alles van te weten te komen en de een poogde den ander een vlieg af te vangen. Drie muntten in dezen wedstrijd uit. De eene reporter wist in gezelschap te komen met miss Montague en een praatje met haar te maken. Zij had

[p. 168]

echter weinig te zeggen, want ze was bescheiden over de verdiensten harer mededingsters, doch haar uiterlijk ontlokte den verslaggever den enthousiasten uitroep: ‘she is a daisy’, (Ze is een madeliefje). Hij beschrijft haar als een mooie brunette met een zielvol oog. Het signalement verdient vermelding:

‘She has big, swimming, black-brown eyes, with a quart of soul to a pint of eyes; lovely, cream-white complexion and coal-black hair and long lashes that fell on her cheeks when she looked down. She was slender, but graceful and plump, and as pretty as a picture.’

De tweede verslaggever was slimmer. Hij bedacht dat wel door den directeur beloofd was de namen te verzwijgen van de mededingsters, doch dat hij niet beloofd had de hem toegezondene photographieën niet in een album te bewaren. Dat album der prize beauties moest dus gevonden, gezien en beschreven worden. Dit gelukte hem. Zijn beschrijving is te lang om aangehaald te worden, en bevat bovendien vele locale aardigheden die onvertaalbaar of onbegrijpelijk zijn, doch ze is zeer vermakelijk. Er waren werkelijk vele bijzonder schoone vrouwen en meisjes in deze collectie, eene waarvan hij erkende als de belle der stad Milwaukee, wat hij natuurlijk onmiddellijk mededeelt! Een ander portret, het schoonste van allen, stelt eene brunette voor met een zwart fluweelen kapsel als dat der Elzasser vrouwen. Doch het origineel viel erg tegen, want de photographie was geretoucheerd, en aan het geflatteerde meisje werd door de aesthetische commissie medegedeeld dat ‘her picture did more than justice to her beauty.’ De gestereotypeerde glimlach der candidaten, haar provinciale wijze van zich te kleeden en te kappen, werden beschreven, terwijl aanschouwelijk werd gemaakt hoe twee zusters in witte calico japonnen zich hadden laten afbeelden naast elkander gezeten, met de scheiding op zijde, het haar naar achteren geschuierd, een vet, glanzend, rond krulletje, geplaatst boven elk oor, en de vast besloten, ernstige uitdrukking om den mond van: ‘ik ben de koningin der schoonheid!’ Opmerkelijk was het groote aantal oude jonge of jonge oude dames die haar beeltenis hadden ingezonden. Eén portret was een curiositeit. Men werd aangestaard door eene dame

[p. 169]

van diep in de veertig, met een rond blozend gelaat, en een onnoozelen glimlach, die gekleed was als een meisje van 16, doch met een lager uitgesneden japon dan jonge meisjes plegen te dragen. Een bos krullen hing links en rechts van het glad gestreken haar; armen en vingers waren vol braceletten en ringen, die ze boven de handschoenen droeg.

Doch de derde verslaggever was het handigst van allen. Hij ging op reis om eene der overwonnenen te zoeken en van haar een en ander te vernemen omtrent de mededinging. Eene vrouw, die in haar eigenliefde en ijdelheid gekwetst is, over de schoonheid harer mededingsters uit te hooren, was de taak die deze verslaggever zich stelde. Een hollandsch dagblad zou voor zulke wraakneming zijn kolommen niet beschikbaar stellen, doch de eerste dagbladen in Amerika pogen pikante lectuur te verschaffen, en beseffen dat onbeschaamde persoonlijkheden een groot deel der lezers - zoolang ze zelve niet aangevallen worden - steeds aangenaam zijn.

De jonge dame uit Kentucky werd te Louisville opgespoord, waar ze op haar terugreis naar huis een paar dagen bij vrienden logeerde, en waar de verslaggever haar een bezoek bracht.

‘Ik vroeg haar of ze er erg op tegen had mij iets mede te deelen van de manier waarop de beslissing verkregen was, en van de mededingsters. Eerst weigerde ze te antwoorden, maar ik haalde er haar ten laatste toe over, en een zeer belangwekkende conversatie van een half uur lang was daarvan het gevolg. Miss Georgie Winnitt, die Kentucky's schoonheden vertegenwoordigde in den gedenkwaardigen wedstrijd, is een mooie vrouw, wier schoonheid mij trof toen ze mij keurig gekleed in den salon van haar nicht ontving.’

De beschrijving die nu volgt kan toonen, waaraan jonge dames zich blootstellen, die een amerikaanschen verslaggever te woord staan:

‘She is above the medium size, and is what would be technically called a magnificent blonde. While not fleshy, miss Winnett is plump, with that rich curve and fullness of outline which, when the divine form is incased in the tight-fitting

[p. 170]

dresses of fashionable design, suggest the idea of “running-overness”. She was dressed in some dark material, neatly, but not in a style to set off her full grace, nor the splendid color of the “head”, regarding her as a picture. She has a fine, frank face, with a rather small but beautifully arched mouth and pink lips. Her eyes are approaching brown in color, large and flashing, while her nose is well cut and almost classical. Her complexion is like a lily, with a faint tinge in her cheeks, but it is as transparent and smooth as enamel. This face is framed by a splendid suit of “fluffy” golden hair, which she said reached to her waist, but which at the time was worn in a French twist down the back of her head.’

- ‘Was het een eerlijke mededinging?’

- ‘Neen, het was niets als bedrog en oplichterij van het begin tot het einde.’

- ‘Dit verwondert mij niet, wanneer een beeldschoon Kentucky meisje wordt afgewezen.’

- ‘Ja ik ben uit Kentucky afkomstig, maar ik woon te Troy (Indiana) met mijne tante die hier met mij is, en mij vergezeld heeft naar het examen. Ik ben geboren in Franklin-county, doch later zette mijn vader hier een kruidenierswinkel op in Hancockstreet. Ik ben lang genoeg in Kentucky geweest om een mooi meisje te kennen als ik haar zie, en er was geen enkele ware beauty in de heele zooi.’

- ‘Dit kan ik niet met u eens zijn, daar gij toch deel naamt aan den wedstrijd!’

- ‘Dat is allemaal humbug en onzin! Die vleierij raakt mij zelfs niet. Ik zie er goed uit, ik ben “a right peart girl” zooals ze in Kentucky zeggen, maar er zijn hier in Louisville tal van meisjes, die er precies zoo goed uitzien als ik, doch dat ik de schoonste vrouw van Amerika zou zijn, dat is bosh, malle onzin, en ik was nooit zoo zot om dit te gelooven. Ik heb mijn portret ingezonden letterlijk uit joligheid, voor de grap, want ik had het juist te huis gekregen, en volgde mijn inval. Ik was bijzonder verwonderd toen ik van mijnheer Forepaugh een brief kreeg met 150 dollars voor reiskosten en het verzoek om met vier andere candidaten een vergelijkend examen af

[p. 171]

te leggen voor een aesthetische jury. Ik wees tante den brief, en zij zeide dat 10.000 dollar een groote som was, zoodat ik moest pogen den prijs te verdienen. Hierop gingen wij samen naar Philadelphia. Ik heb echter geen jury gezien, maar een mijnheer ging rond, maakte een praatje met ons, zeide een massa dingen, die hij zelf erg grappig vond, verzocht ons te lachen, en schreef ons toen na vier dagen een brief waarin hij mededeelde dat miss Montague gekozen was.’

- ‘Hebt ge haar gezien?’

- ‘Ja, en het is al te zot om haar de mooiste vrouw van Amerika te noemen. She is one of these sly, kittenish brunettes with hatchet shoulders. She has got big, black-brown eyes, and wears a big hat. (Dit is een fijn geciseleerde beschrijving!) Ik kan u vijftig meisjes toonen, in vergelijking met welke ze letterlijk geen cent waard is. Ze zag er niet half zoo goed uit als het kind uit Chicago, hoe heet ze ook? miss Edwards. Ze noemen haar miss Montague, maar ze is getrouwd, en haar echtgenoot is Bobby Newcomb, de man die de comieke liedjes zingt. Ze heeft een kind dat drie jaar oud is, en ik geloof niet dat ze lief en goed is voor het schaap. Ik heb niets tegen haar. Ik benijd haar niet; ik heb mijn reisje gehad en ben tevreden, maar ik moet lachen, als ik hoor en lees hoe ze aangaan over dat preutsche, slimme, kleine, wespachtige wezentje!’

Toen men vernam dat miss Montague M^rs Newcomb heette en dat de queen of beauty er een cupidootje op nahield, werd den eersten verslaggever gevraagd waarom hij dat niet had medegedeeld. Ziet het kind er lief uit? vroeg men hem, doch hij antwoordde ruwweg: ‘Oh, d - n the baby; I never looked at the bratt!’

Mij schenen deze geheele mededinging en de publiciteit er aan gegeven door den verslaggever bijzonder kenschetsend, vooral omdat de jufvrouw uit Kentucky, al was ze ontegenzeggelijk ook vulgair in haar uitdrukkingen, een fatsoenlijk burgermeisje schijnt te zijn, dat niet in de achting van haar vrienden gedaald is door hare oorspronkelijke poging om op eerlijke wijze 10.000 dollar te verdienen.