Van 't noorden naar 't zuiden. Schetsen en indrukken van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Deel 1

[p. 45]

Storm in den Golfstroom.

Nauwelijks hadden we Vrijdag het licht van de Mosel uit het oog verloren of een noordooster storm barste op ons los. Deze storm werd gisteren aangeduid als ‘a whole gale’, en in vergelijking met zulk een ‘whole gale’ is een ‘strong gale’ slechts kinderspel.

De storm dreef ons juist in de gewenschte zuidwestelijke richting en de boot lensde met den wind vlak in het lapje, pal voor den storm weg. We zeilden in twintig uren, met ons weinigje doek en onze slepende schroef niet minder dan 175 mijlen! Dien nacht - vooral gedurende de hondewacht - vergeet ik nooit, doch nog minder vergeet ik het verheven, ijzingwekkend tooneel, dat de opgezweepte golven den volgenden ochtend aanboden. Met gereefde zeilen vloog het schip als krankzinnig door en over de hooge zeeën. Het groote zeil was uit de lijken geslagen en een twaalftal matrozen in tweeën gebogen over de ra poogden het weg te nemen en door een ander te vervangen.

We waren midden in den golfstroom, het zeewater was 62 graden Fahrenheit, de lucht slechts 38°. De golven dampten en stoomden en rookten, daar de damp van het lauwe water gecondenseerd werd in de koude lucht. En waarop geleek de zee? Ze deed mij het meest denken aan de duinen bij Zandvoort, als een Noordwester zand en nevel over de duintoppen doet

[p. 46]

stuiven. Doch de heuvels en duinen, wier toppen een vierhonderd voet van elkander verwijderd waren, zijn hier van donker, dof indigo-gekleurd water. Schoone hemelsblauwe en helgroene cirkels werden door onze boot, telkens als ze plompend in die heuvels boorde, in dit water geslagen.

Verblindend wit was het schuim dat de wind afsneed van de toppen der golven en sissend tegen en over ons schip wierp. Watervallen donderden neder op het dek en soms was het mij alsof de golven als een razende troep dolle buffels zich van alle zijden te gelijk op ons los wierpen. De eene golf versmoorde en vertrappelde de ander als een stampedo van buffels; ze klommen en rolden en steigerden over elkander; soms rees een donkere hooge muur van zwart water achter ons, doch ze verpletterde ons niet, maar ging onder ons door en duwde en stuwde ons met verdubbelde kracht en spoed verder.

Wat zou het een verheven, opwekkend tooneel geweest zijn, indien men, veilig op een rots gezeten, deze woedende wateren had kunnen aanschouwen. Plat gedrukt tegen de verschansing, waaraan we ons met beide vuisten vastgrijpen, was het meer verschrikkelijk dan schoon. Wij leeren levendiger dan ooit beseffen, dat we leven te midden van gestrenge onverbiddelijke natuurkrachten, die vermorselen wat haar in den weg treedt; van wetten, die van geen verontschuldigingen weten en nooit den leerling terugzenden om zijn les nog eens beter te leeren. Doch de bouwers van ons schip hadden de les goed geleerd. Het schip gedroeg zich heldhaftig; het wist steeds een plaats te vinden tusschen de woedende golven in en schuimde en plaste voort door het water.

Men moet eerbied gevoelen voor het menschelijk genie en den mannenmoed van de duizende zeevaarders uit vroegere tijden, als men een boot als deze, met zulke ontzettende natuurkrachten dag aan dag den strijd ziet aanvaarden, en opmerkt hoe ze - zwaar gewond - nog dapper en sterk in den strijd volhardt.

Ten laatste begon de storm te bedaren, na langer geduurd te hebben dan de kapitein ooit een Noordooster in deze streken had zien woeden. Binnen een paar uur dreven we weder in

[p. 47]

tamelijk rustig water; we waren buiten den loop van den orkaan gekomen.

Opmerkelijk is het de houding in herinnering te roepen der verschillende passagiers bij zwaar weder, als het gevaar dreigt en de verminkte boot telkens door de stortzeeën wordt ingehaald en trilt en beeft onder de donderende slagen. Eenigen beseffen volstrekt niet dat er gevaar is, en blijven kaartspelen van 's morgens tien tot 's avonds elf. Anderen nemen vaak een diepe teug uit veldflesch of glas; terwijl hier iemand snikkende op de knieën ligt en men weder anderen kreunen of zuchten hoort in de hutten.

Doch er zijn enkele kalme, rustige, ernstige lieden wier houding steeds dezelfde blijft.

Wanneer de zomerwind door het elzenbosch ruischt en de takken doet wuiven, dan schijnt het woud eensklaps van zilver te worden, want de blinkende benedenzij der bladeren, welke men, als het kalm is, niet ziet, komt tintelend aan het licht.

Het straks zoo eentonige, kleurlooze boschje is in een zilveren feeënwoud veranderd zoodra de wind zijn stem doet hooren, en het is alsof de wind alom die tooverkracht bezit. Men is op zee, de dagen glijden kalm voorbij, er is geen opwinding, en men merkt enkele stille, bedaarde passagiers niet op, mannen en vrouwen met kleurlooze deugden en sobere gaven, wier opmerkingen in gesprek alledaagsch en eentonig zijn... Doch de stormwind doet zich hooren, de hooge golven storten op het schip, de masten kraken en de machinerie wordt in stukken geslagen, doodsgevaar dreigt, en ziet, al de rustige gelatenheid, de kalme moed, de hoopvolle geloovige ernst dier stille, ernstige, eentonige lieden, die door smart of nadenken gelouterd zijn, komt aan het licht; ze geven het voorbeeld, hun stem is opwekkend, hun handdruk geeft kracht... de wind heeft de blinkende zijde der bladeren omhoog gekeerd, en het bosch is in een zilveren feeënwoud herschapen.

Te recht zegt Emerson: ‘Even under the best conditions, a seavoyage is one of the severest tests to try a man. A college examination is nothing to it.’

[p. 48]

Den volgenden dag maakten we slechts 70 mijlen, schoon er nog een frissche bries woei. De kapitein had zoo veel mogelijk zuidelijk gehouden om in den koers te komen van de vele stoombooten die New-York des Zaterdags verlaten. Hij hoopte vooral dat de Germanic, het grootste schip van de White Star-line, dat de anderen meest voor is, door hem het eerst zou gezien worden. Dan kon de eene boot der maatschappij de andere op sleeptouw nemen.

Zondagmorgen kregen we reeds vroeg een schip in zicht. We bespeurden aan den horizon zijn rookwimpel, doch het zag ons niet. Teleurgesteld woonden we de godsdienstoefening van onzen tweeden Zondag op zee bij. Hulp toch was hoog noodig, want we hadden den wind pal tegen, en zoo er mist opkwam of de wind uit het westen aanwakkerde, konden we nog dagen lang op zee te zwalken hebben. Ieder keek dan ook verlangend naar bijstand uit.

Toen we beneden in de kajuit de godsdienstoefening bijwoonden, klonken boven ons hoofd de telkens herhaalde noodschoten uit ons kanon, om de aandacht van voorbijgaande schepen te trekken.

‘Oh! blessed Sundays on the sea! how softly on the soul
Falls the sweet sound of prayer and praise, while billows round us roll’

heeft de dichter gezegd, doch dezen Zondag was het moeilijk de aandacht bij den schoonen dienst der Engelsche kerk te houden.

Niettemin werden we zeer gesticht door het gezang. De 222ste hymne werd gezongen: ‘for those at sea.’

Een kleine elfjarige amerikaansche knaap, die twintig mijl van Chicago woont en met zijn moeder naar Europa geweest was, begeleidde het gezang zeer goed op de piano. Hij had de hymns geleerd op de Zondagschool van zijn dorp. Het lied luidde:

Eternal Father strong to save,

Whose arm hath bound the restless wave,

Who bid'st the mighty ocean deep

[p. 49]

 

Its own appointed limits keep,

 

O hear us when we cry to thee,

 

For those in peril on the sea.

Er waren schoone, diepe duitsche mannenstemmen onder de zangers, en plechtig klonken na elk couplet de beide slotregels, welke door emigranten en passagiers gezongen werden.

Toen we weder op het dek kwamen, zagen wij in de verte, in het zuiden, door onze kijkers een kleine zwarte rookwolk. De wind was zuidwest, zoodat wij niet in die richting konden zeilen, doch gelukkig kwam de rookwolk naderbij en weldra zagen we de masten en den schoorsteen van een groote stoomboot, die onze signalen beantwoordde, en regelrecht op ons aanhield. Het was de Circassia, een prachtige, sterke boot van de Anchor line. Op onze vraag: ‘Wilt ge ons sleepen?’ klonk het antwoord dadelijk: ‘ja.’

De Circassia was den vorigen ochtend van New-York vertrokken en met een gunstigen wind stoomde ze naar Europa. Voor de passagiers moet het hard zijn dus te worden teruggebracht naar New-York, doch onze toestand maakte hulp onontbeerlijk en de kapitein der Circassia bracht zijn boot zoo dicht mogelijk bij ons. Er stond een holle zee, en hoogst belangwekkend was het te aanschouwen hoe onze tweede officier met vier roeiers in de kleine sloep een lijn bracht naar de Circassia. Aan die lijn was een dikke kabel gebonden en als een reusachtige slang schuifelde hij over de golven. Juist werd hij ingehaald toen de lijn brak, en de sloep moest voor den tweeden keer uit. Ten laatste was de kabel gespannen en nu werd een stalen koord als tweede verbinding aangebracht. Toen de Circassia begon te trekken sprong dit stalen koord met een slag als van een geweerschot. Op nieuw werd het overgebracht, en nu ging alles goed.

De Circassia zette zich in beweging; ons reusachtig schip, met alle zeilen geborgen en de ra's keurig gebrast, volgde. In een trekschuit zou ik op oud-hollandsche wijze naar het Nieuw-Amsterdam der vaderen, naar New-York, getrokken worden.