|
| |
Den CIV. Psalm.
Wel-aen, mijn ziel, looft uwen God en Heer.
O Heer, mijn God, groot-mogend zijt ghy seer;
Ghy zijt bekleed met majesteyt van eeren;
Vw Heerlickheyd, is Heer te zijn der Heeren.
God, die bedeckt, en sluyt sich, wijd en breed,
Met Hemels licht, gelijck als met een kleed;
Dat weet hy sich met luyster aen-te-trecken;
Als een gordijn, den Hemel uyt-te-recken.
2 Sijn hoogh Palleys, in Kamers af-gebocht,
Besoldert hy, met wat'ren, langhs de locht.
Hy weet sijn koets in wolcken uyt-te-vinden,
En wandelt op de vleugels van de winden.
Sijn Eng'len, maeckt hy geesten; en sijn knechts,
Tot vlammend vyer; om over-al sijns rechts
Al-mogentheyd, en wonderlicke machten,
Ten dienst te staen, en vyerigh te betrachten.
| |
| |
3 d' Aerd' heeft hy op haer grond-vest vast-gegrond,
Al waer 't dat sy in eeuwigheden stond,
Soo swichtse niet; oock salse niet beswijcken,
Noch immermeer ter sijden uyt verwijcken,
Ghy hadse met den af-grond over-deckt,
Wanneer ghy eerst de Weereld hebt verweckt;
Doe liep de Zee tot boven op de kruynen
Van 't hoogh geberght' en op-gehoopte duynen.
4 Vw schelden joegh de golven uyt-te-weegh;
Die kregen haest, eer dat het onweer sweegh;
Vw donder-stem, die ghy haer gaeft te hooren,
Quam met geweld haer van hun plaetsen stooren.
't Geberghte rees; de Dalen daelden ne'er;
Al nam 't sijn stand, en de'e geen tegen-weer.
Het Aerdrijck kreegh sijn aen-gewese gronden,
Die ghy met konst te samen hebt gebonden.
| |
I. Pause.
5 Ghy stelts' een pael, die sy niet over-gaen.
Geen Zee sal 't land soo wederom beslaen,
Noch met haer stroom de bergen over-trecken,
Of 't gansche Rond met wateren bedecken.
Door Dalen send ghy uw Fonteynen uyt,
Die wand'len door 't geberghte met geluyt;
Ghy doetse langhs de bergen henen swieren,
En geven dranck aen alle wilde dieren.
6 Sy drencken al 't gedierte van het woud,
En 't Vee, dat sich op velden onder-houd.
Met haren vloed en liefelicke beecken
Kan al het Wild sijn heete dorsten breecken.
't Gevogelt' oock dat door den Hemel sweeft,
En sijn geluyt van tusschen tacken geeft,
Woont daer ontrent, doet sijne stemmen hooren,
En geeft vermaeck aen alle menschen-ooren.
7 God drenckt 't geberght' uyt sijn verheven zael;
Het Aerdrijck, met de laeghten al-te-mael,
Gelijck wy sien en opentlick bemercken,
| |
| |
Versadight hy met vruchten sijner wercken.
Hy doet het gras voor beesten spruyten uyt;
Tot 's menschen dienst, oock veelherhande kruyt.
Hy doet het brood voort-komen uytter Aerde,
Dat by den mensch is hoogh gestelt in waerde.
8 Hy geeft den wijn, de vreughd van s' menschen hert;
En oly' oock, daer van men blinckend wert.
Hy geeft het brood, om 's menschen hert te stercken,
En staegh bequaem te maecken tot het wercken.
De boomen Gods, de Ced'ren van den Heer,
Op Libanon by hem geplant wel-eer,
Verzadight hy met liefelicken regen,
Die over haer komt neder-waerts gesegen.
9 Daer siet men dat de Vogel nesten bouwt;
De Dennen zijn 't, daer d' Oyvaar sich onthoud;
Daer woont hy in, en weet sijn nest te maken;
De Steen-bock tracht de hooghten te genaken;
Die zijn voor hem; daer loopt, daer klimt hy op,
Tot boven aen den alder-steylsten top.
De Steen-rotz is de Schuyl-plaets der Conijnen,
Daer gravens' in, die siet mens' onder-mijnen.
| |
II Pause.
10 De Maen, die voor den tijd is vast-geset,
Heeft hy gemaeckt, en selfs gestelt de Wet.
De Son, die weet haer onder-gang en stonden,
Daer aen sy blijft jaer-uyt-jaer-in gebonden.
Door duysternis beschickt ghy ons den nacht,
Na dat de Son haer dagh-reys heeft volbraght.
Dan treden-uyt de Dieren van de wouden,
Die haer by-daegh voor ons verborgen houden.
11 Dan stappen oock de jonge Leeuwen uyt,
Al brieschend' om een roof met wreed geluyt,
Om soo haer voer van haren God te soecken,
En met de Son vertreckens' in haer hoecken.
Sy spoeden wech, en vlieden vlijtigh he'en,
En doen den mensch al weder veyligh tre'en.
| |
| |
Sy liggen in haer holen ne'er-gedoken,
Soo haest het licht sich weder siet ontloken.
12 Dan gaet de mensch weer onbekommert voort,
En doet sijn werck, gerust en ongestoort.
Hy arbeyd dan, om van sijn winst te leven;
Daer gaet hy sich tot 's avonds toe begeven.
Hoe groot zijn al uw wonder-wercken, Heer,
By ons verhaelt, en die wy kennen meer!
Met wijsheyd hebt ghy haer gemaeckt voor desen,
En 't Aerdrijck van uw goed'ren vol doen wesen.
13 De Zee, die ghy oock door uw macht bestiert,
Heeft in haer kolck het wriemelend gediert;
Haer wijtt' is groot; haer gronden, niet te peylen;
Haer ruymt' is voor de schepen, dieder zeylen;
Een wandel-baen voor den Leviathan,
By u gemaeckt, dat hyd'er spelen kan,
En lustigh zijn, met groot' en kleyne dieren,
Die, sonder tal, rond-om de stranden swieren.
| |
III. Pause.
14 't Wacht al op u, wat opter Aerde leeft,
Tot dat ghy 't spijst, en noodigh voetsel geeft.
Dat wert gewacht, van u, die haer geschapen,
Haer hebt gegunt den kost te mogen rapen.
Dien garens' op, wanneer ghy open-doet
Vw milde-hand, stracks siet men haer met goed
Verzadight zijn. Door uw mildadigheden
Bestaens' alleen; daer is geen ander reden.
15 Sy staen verschrickt, als ghy uw aenschijn berght;
En sterven wech, als ghy haer adem verght.
Op Gods bevel, en door den wil des Heeren,
Soo siet men haer tot aerde weder-keeren.
Als 't u gelieft uw Geest te senden uyt,
Soo schept ghy haer; en siet, uyt 't Aerdrijck spruyt,
Een nieuw, een jongh en ongerimpelt wesen,
Dat weder-komt, uyt stof en asch geresen.
16 Gods Heerlickheyd, sy by ons sonder end',
Sy eeuwighlick, in 't Aerdsche dal bekent.
| |
| |
God sy verblijd in sijn volmaeckte wercken,
Hy gunn' aen ons sijn vreughd daer in te mercken.
Als hys' aenschouwt, soo zittert d' Aerd' en beeft,
Door schrick van hem, die haer geschapen heeft.
Roert hys' eens aen, de steege bergen roocken,
Door schrick en anghst soo smelten sy en smoocken.
17 Ick sal den Heer, t'wijl ick op Aerden leef,
Gaen singen danck, met psalmen, die ick schreef,
Tot sijner eer'. 'k Wil hem geduyrigh loven,
t'Wijl ick hier ben, en eeuwighlick daer boven,
In 't Hemelrijck; mijn drift sal wesen goed;
Mijn aendacht, groot; mijn over-denckingh, soet.
'k Sal my in God stand-vastelick verblijden;
Hem sal ick, hem, mijn eenigh God belijden.
18 Wie sondigh is, sal van der Aerden gaen,
En tot sijn loon van Gode zijn verdaen.
Die Godloos zijn, en sullen niet meer wesen.
Mijn ziel, looft God, die eeuwigh zy gepresen.
|
|
Auteursrechtvrij