|
| |
Den CV. Psalm.
Looft God, den Heer, voor sijn genaden;
Aenroept sijn Naem, en maeckt sijn daden,
Sijn wond'ren, over-al bekent,
Van hier tot aen des Weerelds end'.
Doet hem beroemt zijn en vermaert
Door al de Volck'ren opter Aerd'.
2 Singht hem, psalm-singht hem te gevalle.
Spreeckt van sijn wond'ren, spreeckt van alle
Aendachtelick. Roemt in den Naem
Sijns heyligheyds, hier al te saem.
| |
| |
Verblijd zy 't hert en vroom gemoed,
Van die hem soeckt en valt te voet.
3 Vraeght na den Heer en na sijn sterckte,
Daer hy wel-eer door wonder-werckte.
Soeckt even-staegh sijn aengesicht,
En denckt wat hy heeft uyt-gericht.
Wat wonder-teeck'nen dat hy sond;
Wat oordeel hy sprack uyt sijn mond.
4 Ghy zaed, van Abraham geboren,
Ghy Iacobs kind'ren uyt-verkoren,
Hy is de Heer, ons God alleen;
En buyten hem en isser geen.
Sijn straffen gaen, sijn oordeel reckt,
Soo verr' als sich het Aerdrijck streckt.
| |
I. Pause.
5 Aen sijn verbond sal hy gedencken,
In eeuwigheyd sal hy 't niet krencken.
't Woord, dat hy gaf, heught sijn gedacht,
Tot in het duysenste geslacht.
Hem heught al wat hy eertijds sprack,
6 Hem heught den eed, in ernst gesworen,
Voor Abrahams en Isacks ooren.
Dien hy, aen Iacob oock gedaen,
Tot een gestelde wet deed staen.
Aen Israël, met eygen mond,
Gaf tot een eeuwig trouw-verbond.
7 En seyder by, 'k sal u noch geven
't Land Canaän, om daer te leven;
Het snoer uw's erfs. Wanneer sy al
Noch weynigh waren in getal;
Noch waren maer een kleyne schaer,
Ia, vreemdelingen al-te-gaer;
8 En wandelden daer met malkand'ren,
Van Volck tot Volck, van 't een ten and'ren.
Hy liet niet toe, dat yemand haer
Verdrucken soud'; oock straft' hy daer
| |
| |
De Koningen, om harent-wil,
Die hen niet wilden houden stil.
| |
II. Pause.
9 Laet mijn Gesalfden ongesmeten,
En doet geen quaed aen mijn Propheten,
Seyd' hy, en riep den hongers nood,
En brack den staf van al het brood.
Waer door veel hongers is gele'en.
De Heer sand haer een man voor-he'en.
10 De Broeders, nijdigh op sijn gaven,
Verkochten Ioseph, om te slaven.
Sijn voeten zijn in 't stock gedruckt;
Hy selfs, in d' Isers wech-geruckt;
Ter tijd toe, dat des Heeren woord
Tot hem quam, die hem heeft verhoort.
11 God, dien hy staegh heeft aen-gebeden,
Heeft hem door-lautert met sijn reden.
De Koningh sond, en deed hem gaen,
En uyt sijn hechtenis ontslaen.
De Volcken-Heer ontschuldighd' hem,
En liet hem los-gaen uytte klem.
12 De Koningh heeft hem uyt-gelesen,
Om Heer in sijn Palleys te wesen;
En Heerscher over al sijn goed.
Om, na den lust van sijn gemoed,
De grijse Vorsten van den Staet
Te binden, en te geven raed.
| |
III. Pause.
13 Daer na, doe 't Ioseph al beheerde,
Quam Israël; die daer verkeerde,
Als vreemdelingh, in 't land van Cham;
En God gaf, eer men 't selfs vernam,
Sijn Volck den wasdom; dat het ras
Sijn Vyand veel te maghtigh was.
14 Doch hy keerd' om, in weynigh jaren,
Het hert van al d' Egyptenaren.
| |
| |
Sulcks, dat sijn Volck quam in den haet,
En dat men 't aen-deed alle quaed.
Geen handel met haer om en gingh,
Als daer men 't door bedroogh en vingh.
15 Hy sond en deed haer Mosen hooren,
En Aron, sijnen Vyt-verkooren.
Die beyde deden teeck'nen daer,
Van sijn bevelen, onder haer;
De wonder-wercken, die hy wouw
Dat Chams gewest aen-schouwen souw.
16 Hy nam den dagh sijn glans en luyster;
Sond duysternis, en maeckt' het duyster.
Sy zijn sijn woorden noch sijn geest
We'er-spannigh in haer doen geweest.
God maeckt' hun water-stroom tot bloed,
Hun visschen dood' hy in de vloed.
| |
IV. Pause.
17 't Land braght haer vorschen voort en luysen,
Tot binnen in des Koninghs huysen.
Als God maer sprack, die 't al bestiert,
Soo quam daer menigh ongediert';
Soo veel en maghtigh in getal,
Dat sy het schonden over-al.
18 Tot hagel maeckt' hy haren regen;
Vyer-vlammen sond hy t' allerwegen;
Hy sloegh haer wijnstock op het veld;
Brack haren vijgh'-boom met geweld;
Hy sprack, en bracht den Kever voort,
Met menigh Sprinck-haen, door sijn woord;
19 Die al het kruyd in 't land op-aten;
De vruchten oock, als groote Vraten.
Hun Zoonen heeft hy om-gebraght,
De bloemen van haer eerste kracht.
Hy voerde syne kind'ren uyt,
Gaf goud en silver haer ten buyt.
20 Doch onder al haer Stammen waren
Geen Struyckelaers; en, als de Scharen
| |
| |
Vertrocken, juyghd' Egypten seer;
Want haren schrick viel op hen ne'er.
Sy vreesden, dat God haer wouw slaen,
Eer dat sijn Volck mocht henen-gaen.
| |
V. Pause.
21 En, tot een decksel sijner Volcken,
Breyd' hy, rond-om hun heyr, sijn wolcken;
En 's nachts een vyer-pilaer, om licht
Te geven voor hun aengesicht.
Sy baden, en hy sond, met spoed,
Veel quackelen, in over-vloed.
22 Met Hemels-brood zijn sy verzadight,
En met Fonteynen begenadight,
Die hy uyt harde rotzen sloegh.
En langhs de de dorre plaetsen joegh.
Want hy dacht aen sijn heyligh woord,
Wel-eer by Abraham gehoort.
23 Soo voerd' hy uyt den dienstbaerheyde
Sijn Volck'ren, die hy selfs geleyde,
Met vrolickheyd aen alle kant';
En schonck aen haer het Heyden-land.
Sulcks, dat hen-luyder erfenis
Den arbeyd van de Volck'ren is.
24 Op dat sy sijn geboden souden
Gehoorsaem zijn en onder-houden;
Bewaren mochten sijne wet,
En wat hy voorts heeft in-geset.
Hem zy all' eer' en lof geseyt,
In aller eeuwen eeuwigheyd.
|
|
Auteursrechtvrij