| |
| |
| |
Den CII. Psalm.
Heer, wilt mijn gebed verhooren,
Mijn geroep kom' u ter ooren;
En verberght uw aenschijn niet,
Daer ghy mijn benaeutheyd siet;
Neyght u t'mywaerts, sonder toeven,
Op den dagh van mijn bedroeven;
Neemt, ten tijde mijner smerten,
Mijn benauwt geroep ter herten.
2 Want mijn dagen zijn verdwenen,
Als een roock, en al mijn beenen,
Vyt-gebrand, gelijck een heert,
Door het vyer geheel verteert;
't Hert' is my geheel verslagen,
Dorr', als gras-hoy, ist van 't jagen;
Soo, dat ick mijn brood te eten,
Tot mijn noodruft, heb vergeten.
3 Ick vermager' in mijn weenen;
't Vleesch dat kleeft my aen de beenen,
'k Ben, gelijck een Roerdomp is,
Hier werd' ick geperst te schuylen,
En onmenschelick te huylen:
Als een Steen-uyl, eensaem swev' ick;
Yselicke suchten gev' ick.
4 'k Waeck', geen vaeck komt in mijn oogen;
Ach! hoe langh sult ghy gedoogen,
| |
| |
Dat ich treur' in ongemack,
Eensaem, als een Musch op 't dack,
Wiens geselschap is verlooren?
Daegh'licks moet ick 't smaden hooren,
Van mijn Vyand; die, in 't rasen,
My versweert, en wech wil blasen.
| |
I. Pause.
5 Asch eet ick als brood, en menge
Dranck met tranen, die ick plenge,
En uw toorn, die op my leydt;
Die soo groot niet plagh te wesen;
Want ghy zijt het, die voor desen,
My in hooghten hebt geheven;
Maer nu weer ter neer gedreven.
6 Al mijn dagen zijn verdwenen,
Als een schaduw vluchtens' henen;
Ick verdorr' als hoy en gras,
Dat te vooren jeughdigh was.
Maer, O Ghy, mijn uyt-gelesen
God en Heer, sult eeuwigh wesen;
Ghy blijft by ons in 't gedachte,
Van geslachte tot geslachte.
7 Ghy sult opstaen, u ontfermen,
Over Zions droevigh kermen;
Want uw vast-bestemden tijd
Eyscht het, dat ghy gunstigh zijt;
Tijd van tien-mael seven jaren,
Die wy hier gevangen waren;
Die by ons al is vernomen,
En nu op sijn eynd gekomen.
8 Want uw Knechten wel-gevallen
Staet op Zions steene wallen;
't Mede-lijden van haer kruys,
Treft ons, tot haer minste gruys.
Dan sal 't Heydens Volck eerst vreesen
's Heeren Naem, en hy sal wesen,
| |
| |
By den Koningen der Aerde,
Heerlick, en in hooger waerde;
9 Als hy Zion sal herbouwen,
En wy weder hem aenschouwen;
Hem sien in sijn heerlickheyd,
Die hy sich daer heeft bereyd.
Als hy sich sal om gaen keeren,
Om, die bloot zijn, te vereeren;
En 't gebed niet sal verachten
Van die na sijn bystand wachten.
| |
II. Pause.
10 Dat sal werden op-geschreven,
Voor die namaels sullen leven;
Op het schrift sal 't zijn gebracht,
Voor het volgende geslacht;
Dat de Heer sich heeft verkoren,
En, wanneer 't sal zijn geboren,
Hem sal om sijn daden prijsen,
En behoorlick' eer bewijsen.
11 Om dat hy sijn heyligh' oogen,
t'Onswaert eyndelick bewoogen,
Sal doen hebben sien om-laegh,
En verdreven dese plaegh;
Met op Aerden ons t'aenschouwen,
Die alleen op hem betrouwen,
Op hem, die eer-langh sal hooren
't Suchten sijner Vyt-verkooren.
12 Op dat God vertelt magh wesen,
En in Zion hoogh gepresen;
Als de Volck'ren aller Rijcken
Van d'Af-goden sullen wijcken,
Stellen haren dienst besijden,
En te saem een God belijden.
| |
| |
| |
III. Pause.
13 Als sy my gevangen brachten,
Heeft hy my verdruckt mijn krachten;
Maer schort, Heer, seyd' ick, ja schort,
Dit uw doen; aen-hoort mijn klagen;
En in 't midden mijner dagen,
Houd my staend'; alsoo uw jaren
Haer met d' eeuwigheden paren.
14 Ghy hebt d'Aerde, langh voor desen,
Hare gronden aen-gewesen;
't Zijn uw handen, die gelijck
Eertijds schiepen 't Hemelrijck.
Maer die, als 't u sal behagen,
Komen beyde tot haer dagen;
't Is tot niet dat sy verdwijnen,
Maer uw glans sal eeuwigh schijnen;
15 Ghy houd stand, en sy veroud'ren,
Als de kleed'ren onser schoud'ren;
Ghy verslijts' als een gewaed,
Dat geheel tot niet vergaet.
Maer ghy, Heer, mijn God, zijt even,
En altijd de selfd' in 't leven;
Vwen tijd, die sal volherden;
Nimmermeer geeyndight werden.
16 Oock sult ghy de lieve kind'ren
Vwer Knechten, niet verhind'ren,
Vast te woonen; en haer zaed,
Dat ghy hoed en gade-slaet,
Sult ghy niet van u verdrijven;
Maer bevestight laten blijven.
In uw sorgh hebt ghy 't genomen;
't Heeft geen onder-gangh te schromen.
|
|