Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 65]
| |
 met spoed,
Al mijn Vervolgers te gemoet;
Sluyt haer den wegh, en seght tot my,
Ick ben uw heyl, en maeck' u vry.
2 Beschaemts' en laets' in schanden gaen,
Die na mijn ziel en leven staen;
Drijfts' achterwaerts die quaed bedencken,
En vaerdigh zijn om my te krencken.
Maeckt haer als kaf, dat voor den wind
Verstuyft, en nergens rust en vind.
Des Heeren Engel, Gods geweld,
Die slaes' en jages' uyt het veld;
3 Hun wegh zy haer gansch onbekent,
En glad van 't een aen 't ander end;
Dat 's Heeren Engel haer verdrijve.
Hy volgh' en treffes' aen den lijve.
Want sonder oorsaeck hebben zy
Haer net en groef bedeckt voor my;
Haer kuyl gemaeckt, my tot een graf;
Daer toe ick haer geen reden gaf.
4 Al wie my te verwoesten tracht,
Sy selfs verwoest en om-gebraght;
Sijn net, dat hy my heeft gehangen,
Moet, eer hy 't weet, hem selfs om-vangen.
Soo sal ick bly zijn in den Heer,
En hem vergeten nimmermeer;
Mijn ziel verheught zijn in sijn heyl,
Die my mijn wegen maeckte veyl.
| |
I. Pause.5 Al mijne beend'ren, al mijn kracht,
Sal seggen, Heer, wie is in maght,
Gelijck als ghy, die den Besochten
Gered hebt van die hem bevochten?
Die mijn Ontsetter zijt in nood,
| |
[pagina 66]
| |
En Roovers hebt van maght ontbloot.
Men eyscht my, dat ick niet en weet;
Sy tuygen, dat ick noyt en deed.
6 Men heeft my quaed voor goed gedaen;
Sy hebben na mijn ziel gestaen.
Maer in haer kranckt' en onvermogen,
Heb ick een sack my aen-getogen.
Voor haer vast' ick, en bad den Heer,
En mijn gebed keerd' in my we'er;
'k Gingh steets, of ick een trouwen Vriend,
Of wel mijn broeder had gedient.
7 Ick gingh gebogen in den rouw,
Gelijck men voor sijn Moeder souw.
Maer als ick hinckt' en scheen te schromen,
Zijn sy verblijd te saem gekomen,
Als treurend' over mijn verdriet;
En ick (eylaes!) en merckt'et niet;
Men sweegh niet stil, wanneer ick kreet;
Hun kleed'ren scheurdens', als ick leed.
8 By Tabel-broers en Huychelaers,
Is over my, met veel misbaers,
By haer geknerst op wreede tanden.
Soo fel staen sy in toorn en branden!
O Heer, hoe langh siet ghy dit aen?
Doet doch mijn ziel niet t'onder-gaen;
Mijn ziel, die eensaem is en flaeuw,
Ey! ruckt die uyt der Leeuwen klaeuw.
| |
II. Pause.9 Soo sal ick in het groot getal
Mijns Volcks, dat ick vergaren sal,
V loven, u, mijn God, belijden.
Laet sich mijn Vyand niet verblijden,
Die nu met valsheyd my beloert,
En tegen my den oorlogh voert;
My schricken doet; die haet bedenckt;
En met sijn oogen my bewenckt.
10 Want van geen vreed' en spreken sy,
| |
[pagina 67]
| |
Maer dencken argh-list tegen my,
En alle die in stilte leven,
En sich tot haren God begeven.
Wijd-open sperrens' haren mond,
Als of die my alre'e verslond.
Sy seggen, siet, hy moet vergaen;
Ha! ha! ons' oogen sien het aen.
11 Ghy, Heer, die 't saeght, en swijght doch niet;
En weest niet verr' in dit verdriet.
Ontwaeckt, mijn God, wilt wacker werden;
Helpt my, die dit niet langh kan herden;
Doet recht, en leght mijn twist-saeck ne'er;
Want 't is maer recht dat ick begeer'.
Doet recht na uw gerechtigheyd.
Maeckt dat den Laccher een-mael schreyt.
12 Verblijd haer niet, O Heer, mijn God;
En laet hun ziel, in mijner spot,
Niet zijn vermaeckt; noch oock hun monden,
Wy, seggen, hebben hem verslonden.
Beschaemt hun aller stout gelaet,
Die haer verblijden in mijn quaed.
Maeckts' al van schand' en schaemte rood,
Die tegens my haer maken groot.
13 Maer laetse vrolick zijn al wie
Ick tot mijn recht genegen sie;
Laets' altijd, sonder uyt-te-scheyden,
Des Heeren maght al-om verbreyden;
Die lust heeft in sijn Dienst-knechts rust.
Soo sal mijn tongh, uw's heyls bewust,
Vw recht vermelden wat sy magh,
En uwen lof, den ganschen dagh.
|
|
