Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

XLIII.

Hoe hertoge Anthonys ten stride wert trac, daer hij bleef.

Int selve Ons Heeren iaer voorscreven,
XIIII hondert, XV daer neven,
Als men in october sach
Ghescreven den XIX^sten dach,
Die edel hertoghe van Bourbon
Entie hertoghe van Alenchon,
Die greve van Richemont, dit gome,
Van Eu ende van Vendome,
Die tier tijt, alsoe ict las,
Overste hofmeester was
Des conincs van Vrankerike;
Ende van der Labretten die heere rike,
Heer Karle, wijs ende notabel,
Van Vrankerike connestabel,
Ende heer Boussicaut, die heere,
Marschalc van Vrankerike tsier eere,
Dese voorghenoemde persone,
Tsamen sijnde te Perone,
Screven haer besloten brieve
Aen hertoghe Anthonise met lieve,
Ende noch meer ander heeren,
Die daer ooc versament weeren,
Als van Henegouwe die drossaet,
Die heere van Wavrijn, dat verstaet,
Die heere van Roys, dit versta,
Ende meer andere, et cetera,
Daer si den hertoghe met deden verclaer,
Dat harer alre meininghe waer,
Ter naester weken, clein ende groot,
Te bevechtene der Inghelsche conroot;
Ende te dien oorbore soude sijn
Die coninc ende die dolphijn
Van Vrankerijc in haers selfs persone.
Baden hem, ende vermaenden tgone,
Daer selve te wesene te dien termijn
Bi den coninc enten vrienden sijn,
Met meer vriendeliken woorde
Daer in begrepen, soe dat behoorde.
Hertoghe Anthonijs dese brieve ontfinc
Op die borch te Lovene, dits ware dinc,
Des maendaeghs, al sonder si,
Eenentwintich in octobri,
Des avonts, hoort die waerheit rueren,
Tusschen acht ende neghen uren.
Die hertoghe, de brieve ghevisenteert,
Beval ter stont, onghecesseert,
Dat men screve alte hande
Aen al die baenrotsen van den lande,
Aen alle dedele ende, in der maniere,
Aen allegader dofficiere
Sijns lants van Brabant, dat sonder verhouden
Si allegader hem volghen souden,
Ter stont sijn brieve aenghehoort,
Jeghen dInghelsche rechtevoort.
Des dijnsdaghes, des sijt wijs,
Ghinc die hertoghe Anthonijs
Op der stat huus te Lovene, dats waer,
Ende versocht dienst van volke daer,
Ende zunderlinghe, dat elc verstae,
Van schutteren; ende daer nae
Des selfs daeghs, zeere wel bedocht,
Heeft hi te Bruessele tselve versocht.
Van sinen weghen dat hi dede
Desghelijcs tAntwerpen in die stede
Versueken, dat es seker waer.
Des woensdaeghs, des anderdaeghs daer naer,
XXIII octobris, in lieghe u niet,
Die hertoghe van Bruessele schiet
Ende uut sinen lande, soe ict vernam
(Daer hi sint levende noyt en quam),
Ende reet des avonts, dit onthouwe,
Logeren te Berghen in Henegouwe,
Daer hi niet langhe en hadde gheduren;
Want snachts, omtrent der elfster uren,
Sat hi op, ende reet, si u cont,
Soe, dat hi in der morghen stont
Al vroech quam met haesticheden
Te Valenchijn voor die poorte ghereden:
Daer peisterde hi, ende niet meere
Soe en lette daer di heere.
Des donderdaeghs, snachts, ter X^ster uren,
Quam hi te Lens, dus hoordic rueren
Den ghenen diere waren bi.
Te vier uren soe schiet hi
Van Lens in Artois, die heere lofsam,
Ende reet tot hi te Perves quam,
Daer hi dede Gode ter eeren
Ene messe celebreeren.
Eer die messe was volent,
Quam Robijn Dauler daer gherent,
Ende bracht niemare den heere coene,
Dat men striden soude voor noene.
Daer wert sijn herte soe beruert,
Dat hi niet langher en heeft gheduert
Aldaer, dit es ware dinc,
Dan hi deerste benedictie ontfinc.
Daer naeyde met haesten elc goet man
Dat teeken van den cruce an.
Doen sat die hertoghe op ghereet.
Si waren noch, van daer men street,
Twee milen weechs ende niet meere.
Seere soe haeste hem dedel heere;
Niet el en vreesde die heere boude,
Dan dat hi te tide niet comen en soude.