Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

XII.

Hoe die Ludekeren van voor Tricht toghen, als si vernamen dat die hertoghe van Bourgognen ende hertoghe Willem van Hollant met haer macht in 't lant van Ludicke waren, ende hoe si des anderdaegs die heeren bevielen ende hoe si meest versleghen bleven.

Als hertoghe Anthonijs hoorde verclaren
Dat alle beide sijn brueders waren,
Hertoghe Jan ende ooc met hem
Philips sijn brueder, ic seker bem,
Greve van Nijveers, aldus vermoghen
Int lant van Ludike ghetoghen,
Was hi sciere met grooter macht
Bereet, ende was alsoe bedacht,
Dat hi rechtvoort trecken woude
Bi sinen brueders. Maer alsoe houde,
Des anders daeghs, seere vermoghen
Sijn die van Ludike uut ghetoghen,
Soe si dat in den sinne namen;
Ende als si biden hoope quamen
Van Bourgognen, si u bekant,
Wouden si striden altehant.
Her Heinric van Perweis, die heere
Riet daer jeghen, ende bat zeere
Dat si tot sanders daeghs vertraken,
Ende die vierte niet en braken
Van den sondaghe; maer wat hi riet,
Si en wouder na hooren niet.
Als hijt en conde niet daertoe bringhen,
Soe bat hi hem sunderlinghen,
Dat si verbeiden wilden daer mede
Tot dlant van Loon ende ander stede
Aen comen waren al bi een.
Si riepen alle: Neen, neen!
Si wouden striden na haer ghevoech;
Want si waren sterc ghenoech,
Ende begheerden dat hise houde
Aen die viande leiden soude,
Oft si sloeghenen doot mettien.
Doen dede her Heinric besien,
Van Perweis die vroome heere,
Ocht daer des hertoghen baniere weere
Van Brabant; ende waer hi daer ten stride,
Hi torde over dander side;
Want jeghen sinen gherechten heere
Soe en strede hi nemmermeere:
Hi soude bi hem overgaen,
Al souden sine dootslaen,
Eer hi jeghen hem quame te velde,
Om te stridene met ghewelde.
Doen wert hem gheantwoort claer
Datter de hertoghe niet en waer
Van Brabant: maer sijn brueders beide
Waren daer. Heer Heinric seide:
‘Na dien dat dan alsoe es,
Datter mijn heere niet en es,
Van Brabant, willic mijn aventure
Met u nemen, zuet ende zuere,
Na dien dat emmer wesen moet.’
Hier met soe sijn si voet voor voet
Den vianden int ghemoet ghetreden.
Doen wert daer swaerlijc ghestreden,
Ende groote scade nam voor waer
Die hertoghe van Bourgognen daer
Van herde meneghen edelen man;
Maer den strijt dat hi verwan
Int leste met perssen groot.
Aldaer bleef in den stride doot
Van Perweys die vrome heere,
Dat seker was te claghen seere.
Bi hem bleef ooc doot derghelijc
Sijn sone bisscop Diederijc;
Ende omtrent, hoordic vercleren,
Wel XVI dusent Ludikeren.
Maer eer versleghen bleef die heere
Vacht hi soe utermaten seere,
Ende weerde hem met coenen ghedochte
Soe langhe als hi ghestaen mochte,
Ende sijn sone derghelike.
God brenghe haer zielen in hemelrike,
Ocht mens met Gode bidden mach.
Die Ludikeren, die op dien dach
Aldaer bleven in den vernoye,
Waren meest van Ludick ende van Hoye;
Want dander steden, dat es waer,
En waren noch niet comen daer.
Dese strijt gheschiede te Scindermale,
Alst jaer Ons Heeren stont in ghetale
Veertien hondert ende VIII, doe ic gewach,
Opter goeder S^t Teclen dach,
Die lach des sondaeghs, sonder si,
Dri en twintich daghe in septembri.
Hertoghe Anthonijs met grooter macht
Was gheport ende hem wert bracht
Te Thienen die meere, met waerheden,
Dat sijn brueder hadde ghestreden
Met dien van Ludike, ende ghewonnen
Seghe: des hadde hem God gheonnen.
Hi wert bedrueft ende verbaest
Dat die zake soe was ghehaest,
Dat hi niet te tide en quam.
Dies was die hertoghe herde gram;
Hi claeghde sunderlinghe seere
Die doot van den vromen heere
Van Perweis, want hine hertelijc
Minde: hi kenden doeghdelijc.
Als dese strijt was ghedaen,
Wert hertoghe Jan van Beieren saen
Van hertoghe Janne, den vromen man,
Van Bourgognen, ende van
Sinen brueder wide bekant,
Hertoghe Willem van Hollant,
Rechtvoort ghevoert te Ludick binnen;
Daer maecten sine, wilt versinnen,
Volcomen heere altehant,
Ende voort alomme over tlant
Van Ludike ende van Loon mede.
Doen scieden si met minlichede
Van den elect, die heeren vermeert,
Ende toghen weder thuusweert;
Entie elect voorscreven
Heeft sinen wille alomme ghedreven,
Binnen Ludike ende elderware,
Over die hem waren contrare:
Man oft wijf, daer men op iet
Wiste, worpmen in der Mazen vliet.