Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

VII.

Hoe hertoghe Reinout hertoghe van Ghelre te Emple opder Masen quam ende daer van hertoghe Anthonise te Leene ontfinc den grave met siere toebehoerten.

Hier na soe trocken, des sijt vroeder,
Die hertoghe ende met hem sijn broeder,
Van Nyveers die heere valiant,
Met ridderen, met cnapen uut Brabant,
Die daghelijcs, hoort mi verclaren,
Tot shertoghen dienste bereet waren
Met vrouden ende met grooter minnen,
Al tot sHertoghen Bossche binnen,
Ende van daer, hebbic vernomen,
Tot Emple, daer men sach comen
Den hertoghe Reinoute int selve jaer
Veertien hondert ende VII, dats waer,
Op sinte Severijns dach,
Die XXIII daghe in october lach.
Bi den Bossche, als heere valiant,
Tot Emple, opter Masen cant,
Beette die hertoghe met moede fijn,
Ende van Nyveers, die brueder sijn,
Philips, stont bi siere siden;
Ende al tridderscap tien tiden
Stonden in haer vol hernasch bloot
Van onder tot boven, sonder thoot.
Een minsche mocht vroude daer in ontfaen,
Die den hertoghe daer sach staen,
Bloots hoots, met sinen crullen hare!
Een strate was ghemaect al dare
Van ridderen ende knechten valiant,
Al tot opter Masen kant,
Ende die hertoghe wael ghemeit
Stont ten inde der straten vorseit;
Sijn broeder bi hem met moede reine;
Naest hem joncker Willem van Zeyne.
Daer brachte, ic en liege u niet,
Jan Vander Dussen over die vliet
Hertoghe Reinoute te dien tiden.
Daer moeste hi door die strate liden
In weder side ghebattaelgiert.
Een deel was hi doen ghescoffiert.
Hi quam al bloot in deser wisen,
In enen roc, met assisen
Van twee gruenen, soe ict vernam.
Doen hi voor den hertoghe quam,
Tert voort Anthonijs die heere
Omtrent twee screden ende nemmeere,
Ende nammen metter hant mettesen:
‘Neve, willecome moetti wesen,’
Sprac die hertoghe blidelijc,
Ende sijn brueder des ghelijc.
Van Zeyne joncker Willem
Sprac dese woorde doen tot hem:
‘Heere, u es wel cont teser tijt
Waeromme ghi hier comen sijt;
Ic bidde u, dat ghijt nemt voor goet,
Dat ic u den eet staven moet
Van mijns ghenedichs heeren ghewout.’
‘Willem,’ sprac hertoghe Reinout,
‘Van Zeyne, ic ben al bereet.’
Daer soe staefde hi hem den eet
Notabelec, hi costet wale,
Want hi was meester siere tale.
Doen die eet was volent,
Riep men om tetene met ghenent.
Daer soe bracht men sonder beiden
Ghesprinct vleesch, roost, coude pasteiden;
Dat at men daer met grooter loste
Al staende: elc creech dat hi coste.
Des wijns soe was daer goeden tier;
Want Diederic, shertoghen bottelgier
Van Brabant, die hem wel coste draghen,
Hadde daer op enen waghen
Een vat rijnschs wijns, daer hi tien tiden
Gate in stac te beiden siden,
Daer die wijn uut liep al daer,
Recht als twee fonteinen claer.
Onder elc stont, sonder wanc,
Een cupe daer die wijn in spranc.
Daer mocht ieghelijc comen supen
Des wijns, ende sceppen uter cupen
Met scotelen, potten, flesschen, cannen,
Vaten, den wijn. Die goede mannen,
Tlant volc quam met grooten hoopen
Van daer omtrent derwaert gheloopen,
Ende brachten haer kindre, hoort mi zaghen,
Beide gheleit ende ghedraghen,
Ende seiden: ‘Laet u ghedenken das,
Dat hertoghe Reinout hier was
Van Ghelre, daer hi heeft ontfaen
Te leene, ende manscap ghedaen,
Ende eet van trouwen, ghedenct daer ave,
Van der stat ende den lande van den Grave
Onsen ghenedeghen heere, sijts wijs,
Van Brabant hertoghe Anthonijs.’
Hier na die heeren ghesceiden sijn.
Hertoghe Anthonijs na dien termijn
Keerde met sinen brueder te hant
Al tot Bruessele in Brabant,
Daer hi sinen brueder dede
Groote eere ende weerdichede,
Ende versolaestene in allen zinnen
Met grooter liefden ende minnen.
Doen hi eenen tijt daer hadde ghewesen,
Nam hi orlof na desen
Aen den hertoghe, wilt versinnen,
Sinen brueder, ende met minnen
Aen alle theerscap, hoort mi verclaren,
Die doen biden hertoghe waren.