Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

VI.

Hoe hertoghe Anthonijs te Valkenborch lach, ende hoe ghededingt worden alle zaken tusschen hem ende hertoghe Reinoute [,hertoghe] van Ghelre.

Die voghelkine sijn alderhande
Ende haer sanc es menegherande;
Want elc singt, des sijt ghewes,
Soe hem die bec ghewassen es:
Des ghelijc die liede spraken
Ende seiden menegherande zaken,
Daer omme die hertoghe soe groote macht
Tot Valkenborch dus hadde bracht,
Een ieghelijc na sinen sin,
Ende hi vermoeden mochte daer in;
Ende sonderlinghe beduchten hem tallen enden
Die hem selven iet sculdich kenden,
Dat si den hertoghe Antonijs
Becort hadden in eenegher wijs,
Ende beduchten hem vore tmesschien
Dat over hen craken mocht; ende mids dien,
Hoe wel sijn opset vore verclaert
Seere heimelijc ghehouden waert,
Soe beduchte hem nochtan
Die hertoghe Reinout daer van,
Als hi vernam die gaderinghen:
Want hem die hertoghe van dien dinghen
Ghesummeert hadde, ende ghescreven,
Ende hat te kennen hem ghegheven;
Ende uut dien selven duchte,
Dat hertoghe Reinout hier vore vruchte.
Sant hi sijn raedsliede sonder verlaet
Ende een notabel ambassiaet
Bi hertoghe Antonise ter stont
Tot Valkenborch, doe ic u cont.
Daer wart ghededingt met corter talen.
Dat hertoghe Reinout soude betalen.
Ende daer af goede vesticheit doen.
Hertoghe Anthonise den heere coen
Vele dusent cronen oft guldene fine;
Ende daer toe worden gestelt termine.
Voort wert ghededingt al te hant,
Dat hertoghe Reinout in Brabant
Comen soude, rechte voort,
Ende den Grave metter toebehoort
Van den hertoghe te leene ontfaen;
Twelke hi ter stont heeft ghedaen,
Als ghi cort hier na selt hooren,
Ter plaetsen daer dat sal behooren.
Doen dit aldus ghededingt was
Tusschen den tween heeren, sijt seker das,
Soe sant die hertoghe, doe ic ghewach,
Die wile hi te Valkenborch lach,
Greve Walraven sinen zweere
Van Saint-Poel, den edelen heere,
Te Tricht, om met grooten begheren
Tusschen hen entie Ludikeren
Te dedinghene goeden vrede.
Maer wat die greve daer toe dede,
Hi en conste in dier bederven
Met allen niet goets verwerven;
Want in beiden siden, si u vercleert,
Was die sake te seere verweert.
Dus sciet greve Walraven van daer.
Hertoghe Antonijs, wet voor waer,
Hadde dese saken, dats waerhede,
Wel ter herten, ende meininghe mede
Daer tusschen te dedinghene, sijt seker das,
Doen hi te Tricht ontfangen was;
Maer hi was soe seere ghestoort,
Doen die clerc alsoe dat woort
Veranderde, soe ghi hebt ghelesen,
Dat hi uut grammen moede mids desen
Van Tricht reet sonder te lettene iet:
Dus dede hi van dier saken niet.
Na dat die saken waren gheint
Van hertoghe Reinoute, dat versint,
Soe ghi voren hebt ghelesen,
Trac hi te Tricht weder na desen,
Om vrede te maken, doe ic u ghewach,
In october den XVII^sten dach;
Ende daer maecte die heere valiant
Van ses weken een bestant
Tusschen Ludike ende Tricht.
Dus sijn die Ludekeren slicht
Met haren momboir, ongheloghen,
Alle thuuswaert omme ghetoghen,
Ende hertoghe Antonijs, ic seker ben,
Heeft sinen lieden van wapenen
Orlof ghegheven, dat segghic di;
Ende desghelike soe heeft hi
Die van Antwerpen ende van den Bossche met
Thuuswert doen trecken onghelet.
Greve Philips van Nyveers, hebbic vernomen,
Des hertoghen brueder, es nu aen comen
Met sinen hoope moghentlike;
Die sinen brueder uut Vranckerike
Te dienste brachte in sijn ghespan
Meneghen frisschen edelen man.
Maer die hertoghe sonder cesseren
Dede den hoop omme keeren;
Maer van Nyvers den brueder sijn
Hilt hi bi hem, verstaet den fijn,
Om in Brabant den heere coene
Ghenuechte ende solaes te doene,
Als hi ooc dede int oppenbare
Te Bruessele ende eldersware.