Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

III.

Hoe hertoghe Anthonijs meininghe hadde den hertoghe van Ghelre dlant vanden grave van hem te leene te doene ontfaen, ende siere vrouwen doot.

Als hertoghe Anthonijs lant ende steden
Hadde ghestelt in goeden vreden,
Ende alle sijn ondersaten
Onder recht in rasten saten,
Bedacht die hertoghe ander dinghen
Op te setten ende te volbringhen.
Dit was, op dat ghijt mooght verstaen,
Om dat te leene niet hadde ontfaen
Die hertoghe van Ghelre die stat ende dlant
Van den Grave, si u bekant,
Alsoe hi sculdich was te doene,
Na der uutspraken van der soene
Die tusschen vrou Johannen ende sinen broeder
Was ghetracteert, ende ooc, sijts vroeder,
Om dat greve Willem van Hollant
Vrou Johannen, sier moyen, van Brabant,
Een deel van jaren voor haer doot,
Van harer duwarien maecte stoot,
Die haer van haren iersten man,
Greve Willeme, bleef, hout u daer an.
Maer men seght, wilt hier op letten:
Die minsche mach wel opsetten
Ende ordineren groote dinghen,
Maer aen Gode leghet volbringhen.
Al hadde die hertoghe vele gheacht,
Die zake en wert soe niet volbracht,
Want God die zake cort verkeerde
Ende anders ordineerde;
Want hi plaegde metter dood
Johannen, die edel vrouwe meinyoot,
Van Simpoel, die wise van sinne,
Hertoghe Anthonijs ghesellinne,
Die welke eneghe dochter was
Grave Waelravens, sijt seker das,
Van Simpoel ende van Liney.
Si was die scoonste die verre oft bi
Leefde binnen haerre tijt
In kersten gheloove, des seker sijt.
Men seide claerlijc, sonder wanc,
Wanneer als si beanen dranc
Oft rooden wijn, luttel oft vele,
Dat menne loopen sach door haer kele.
Si minde seere in haren tijt
Simpel ende tamelijc abijt
Van vrouwen ende van joncfrouwen.
Als bi haer quamen eneghe vrouwen
Uutwindichlijc gheabitueert,
Die en waren van hoer niet gheeert,
Verheven, noch op ghetoghen hoghe.
Dese scoone bloeme hadde die hertoghe
Anthonijs ghetrout, si u verclaert,
Langhe eer hi wert ruwaert.
Hi hadde vander vrouwen fijn
Twee sonen ende een dochterkijn:
Die dochter sterf jonc, sijt seker des;
Ter Vueren si begraven es;
Jan ende Philips, dats claer bescreven,
Sijn beide na haer te live bleven.
Jan, die oudste, dats waerheit bloot,
Wert hertoghe na sijns vader doot.
Philips wert grave, dat seggic di,
Van Simpoel ende van Liney.
Deser vrouwen scoonheit groot
En halp haer twint jegen die doot;
Maer die schout der natueren
Moeste si betalen ende volvueren,
Als djaer Ons Heeren stont bescreven,
Dusent vier hondert ende seven,
In oegstmaent, den XII^sten dach.
Haer uutvaert dat men houden sach
Ter Vueren herde eerbaerlike.
Die hertoghe hadde hem droefelike
Doe hi aldus van haer moest sceiden:
Hi mindese met ghetrouwicheiden.