Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe hertoghe Philips weder te Bruessel quam, ende aldaer siec wert, ende sterf te Halle.

CVII.

Doen den hertoge dit quam ter oren
Van Bourgoingen, meer dan te voren
Nam hi ter herten die kinnesse,
Tsier kinder behoef, om derffenesse
Ende oirrye, si u bekant,
Van Limborch ende van Brabant,
Ende want hi die kinnesse, soe hem dochte,
Van den staten niet verwerven en mochte,
Soe dede hi spreken al te hande
Eneghe baenrotsen van den lande,
Ende als hi daer af hadde ontfaen
Goeden troest, soe quam hi saen
Tot sijnre moyen in Brabant,
Tot Bruessel toe, daer hise vant,
Daer si allen, clein ende groot
Die state des lants te hare ontboot,
Aen de welke hi verwerf doen tghone
Dat si sinen middelsten sone,
Anthonise, verstaet die dingen,
Tot enen ruwaert des lants ontfingen,
Alsoe lange, dus waest bedreven,
Als vrou Johanne soude leven.
Hertoge Philips gaf mids tgone
Antwerpen Anthonijs, sinen sone,
Metter toebehoerten groot ende smal,
Ende metter bewisenessen al
Om te bliven in ewicheiden
Aen Brabant, sonder afscheiden;
Maer Mechelen en creech men, noch den Grave,
Noch dlant van Cuyck; des schiet men ave,
Hoe wel ment voortijts hadde ghecregen,
Hadde men van ierst sijns willen gheplegen.
Hets den Brabantschen sede, na mijn verstaen,
Tware goet hadde ment aldus ghedaen.
Dat seght Willeken van Schernau:
‘Achter na raet es eers crau.’
Mi ghedinct wel, tot veel wegen,
Dat es der Brabantre plegen
Dat si dicwijl hebben raet,
Als ghesciet es die daet.
Ocht sijs som iet hadden te bat,
Dat weten si diet hebben ghehat.
Hier met willics ave scheden.
Hertoge Philips was wel te vreden
Dat Anthonijs, sijn sone, ter vaert
Van Brabant werden sal ruwaert.
Die wile dat die wise man
Dese sake vorderde, quam hem an
Een groot siecte in sijn lede
Te Bruesele, binnen der goeder stede.
Doen sijn saken ten einde was comen,
Heeft hi orlof ghenomen
Aen sijnre moyen, vrou Johannen,
Ende aen die ander goede mannen,
Ende trac alsoe van daer
Thuuswert op een rosbaer,
Ende eer te Halle quam die heere
Wort hi bestaen alsoe seere
Metter siecte, met overvalle,
Dat men hem cume ghebracht te Halle,
In sijn herberge, in den Hert.
Daer wort die siecte hem soe hert,
Dat hi cort versciet daer naer
Van ertrike, in Ons Heeren jaer
Dusent vier hondert daertoe viere,
Daer menich maecte droeve chiere,
Die niet en sagen haren wille.
Dit ghesciede in aprille
Op den xxij^sten dach.
Sijn lichaen wert, sonder verdrach,
Rechtvort ghevoert, na dit doen,
In Bourgoingen te Digoen:
Daer wert hi, dwelke cost veel haven,
Herde statelic begraven.
Dus nam ende die heere groot:
God brenge sijn siele uut al der noot!