Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe hertoghe Philips bi vrou Johannen in Brabant quam, ende vergaderden de IIJ state.

CV.

Als hertoghe Philips, wijs ende vroet,
Ghescheiden hadde sijn erflec goet,
Soe bedacht hi altehant
Dat hi dlant van Brabant
Niet en hadde in sinen handen,
Al waest datter bi had ghestanden
Vrou Johanne, si u bekent,
Ende ghegeven haer consent
Tot der scheidinge, verstaet tbediet,
Soe en waest niet bi consente gheschiet
Des lants van Brabant, clein noch groot;
Soe beduchte hi hem, dat, na de doot
Van vrou Johannen, alsoe hem dochte,
Sinen kindren stoot ghevallen mochte,
Om der lande wille, dat wet,
Van Brabant, van over Mase met,
Sunderlinghe om dat men seide, int fijn,
Dat die hertoge Wencelijn,
Ende vrou Johanne mede,
Al tot Tricht in der stede
Keiser Karlen, sonder waen,
Seker gheloften hadden ghedaen
Hertoge Wencelijns brueder goet,
Die daer af hadde in sijn behoet
Segel ende brieve, sijts ghewes,
Als dat voren bescreven es,
Tot der plaetsen daer dat betam.
Hier om hertoge Philips nam
Die vaert ane, si u bekant,
Selve te comen in Brabant,
Tot sijnre moyen, soe hi dede,
Diene ontfinc met werdichede,
Te Bruessel, dats seker waer,
Ende, tsier begherten, cort daer naer,
Dede si vergaderen te hande
Die iij state van den lande,
Daer hertoge Philips, met minlijcheden,
Ende vrou Johannen hebben ghebeden
Dat si hertoge Philips vrouwe,
Ende haren kinderen ghetrouwe,
Bekennen wouden, al te samen,
Voer dnaest oir ende erfghenamen
Van Brabant, van Limborch, dat wet,
Ende tslants van over Mase met,
Als vrou Johanne aflivich waer,
Daer op die staten antworden claer,
Ende spraken int ghemeene:
Si en kenden heere noch vrouwe enghene
Dan vrou Johannen, bi Gods gheniete,
Soe langhe alse God hen liete;
Ende na de doot van hare
Soude dlant hem quiten, alst sculdich ware,
In den ghenen, met trouwen fijn,
Die van rechts wegen waer te sijn
Sculdich haer gherechte heere.
Dit was dantworde, ende niet meere.
Van deser antworde, die si deden,
En was die hertoge niet te vreden;
Maer hi arbeitte, lude ende stille,
Tsier kinder behoef, tot sinen wille
Die kinnesse te hebben, hoerdic lien,
Van der rechter oirrien,
Ende hadde hem dlant, des seker sijt,
Die kinnesse ghegeven, tier tijt,
Soe boet hi hen, al sonder sneven,
Antwerpen ende Mechelen te gheven,
Ende ewelicken, hoert mijn scriven,
Vort meer aen Brabant te bliven.
Vort, boot hi, ter selver stonde,
Te settene dlant van Denremonde
In den handen des lants van Brabant,
Toter tijt toe, si u bekant,
Dat hi van den Grave die stat
Ende oec dlant van Cuyck, met dat
Daer toe behoert, groot ende smal,
Ghelevert soude hebben, gheheel ende al
Op sinen cost, si u bekant,
Ende vast gheknocht aen Brabant,
Sonder daer af nemmermeere
Ghescheiden te sine, in gheenen keere.
Maer, wat hertoge Philips boot,
Het en gheschiede clein noch groot:
Die kinnesse en mocht hem werden niet.
Aldus hi weder uut Brabant sciet,
Te Vranckrijc wert, verstaet den fijn.
Dit vernam die coninc Wencelijn
Van Beehem, die hem selven helt
Voer roemsch coninc, si u vertelt,