Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van vrou Marien van Gelre, vrou Johannen suster.

CII.

Nu heeft Brabant langen tijt
Orloghe ghehadt, twist ende strijt
Jegen die Geldersche, als ghi wet;
Maer achter hebben wi lange gheset
Ende verswegen, in allen sinne,
Van vrou Marien, hertoginne
Van Gelre, die de joncste was,
Vrou Johannen suster, sijt seker das:
Die hadde ghetrout, dats claer bekant,
Hertoge Reinout van Gelderlant,
Welke Reinout, dat si u verclaert,
Sijn jongher brueder Eduwaert
Hilt ghevangen, tot dier tijt
Dat hi selve bleef in den strijt
Voer Baeswildere, die Eduwaert.
Na sijn doot hertoge Reinout waert
Ghelaten uut der vangenesse;
Maer der doot bedrueffenesse
Beroefde hem cort tnatuerlic leven.
Dies es vrou Marie weduwe bleven.
Na de doot van hertoge Reinout
Quam si liggen te Tuernhout
Metter woene, sijt seker das,
Dat haer susterghedeilte was,
Metten dorpen, metten toebehooren,
Soet haer bewijst was daer te voren.
Dese vrou Marie, dits waer ghedichte,
Een canesie te Turnhout stichte,
Ter eren Gods ende sijnder moeder,
Ende Sente Petren, des sijt vroeder,
Den heilegen apostel, des ghelijex,
Van canoencke, die dagelijcx
Aldaer singen die seven ghetiden.
Dese selve vrouwe, in haren tiden,
Dede een cloester oec funderen,
Een godshuus, Gode ter eeren,
Van canoeneken reguliere
Buten Turnhout, daer menegertiere
Den lof Gods in es vermeert,
Dwelc Korsendonck heet, si u gheleert.
In haren wedustoel dede si maken
Die borch te Turnhout, tsijn ware saken,
Ende tslot tot Oyen, dat verstaet.
Sij hilt tameliken staet
Ende si betaelde, sonder sage,
Eleken wel te sinen dage,
Alsoe als sijt hem toesede.
Si woende te Bruessel in de stede,
Int hof van Brabant, dat es waer,
Met harer suster lange aldaer,
Ende sterf aldaer, hoert wat ic scrive,
Sonder oer te laten van haren live,
Int jaer Ons Heeren, doe ic ghewach,
In der maent september den iersten dach
Als XIII^c stont ghescreven
Ende XCVIII daer neven.
Ter Minderbruederen statelijc
Was si begraven eerbaerlijc.