Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Robbrecht van Heyelsberge, Roemsch coninc, tAken quam, om daer sijn ierste croene tontfane, ende hoe den peis tusscen Brabant ende Gelderlant gemaect was.

CI.

Alst theer van Brabant dus hadde ghewesen
Voer Aken, soe quam, cort na desen,
Coninc Robrecht van Heyelsberch, die was
Roemsch coninc ghecoren, ende mids das
Quam hi voer Aken die stede,
Om tontfane, alsoe hi dede,
Sijn ierste crone, soe ict vernam.
Hertoghe Willem daer bi hem quam,
Thonende, met subtilen rade,
Die groote schemte ende groote scade
Die die Brabantre den Roemscen rike
Ende hem ghedaen hadden desghelike,
Ende arbeitte in allen dingen
Om den Roemscen coninc te bringen
Ten naesten jare op Brabant,
Daer men seide dat hi troest aen vant,
Tegen den naesten somer, sonder waen,
Want nu den winter seere quam aen,
Dan men qualic in den velde
Meer ligghen mocht met heerghewelde.
Dit vernam, met snellen keere,
Hertoghe Philips, die wise heere,
Van Bourgognen, doe ic u cont,
Ende die maecte, in corter stont,
Van ridderscape groot mandement,
Al doer sijn lant, al omtrent,
Ende bat vort, alsoe mi dochte,
Alle die hi verbidden mochte,
Ende was in dien bedacht
Dat hi, met alle sijnre macht,
Ten naesten somere, als die boude,
Den hertoge van Gelre besueken woude,
Ende beraden hem sulken pant,
Dat hi sier moyen van Brabant
Vort meer la laten soude met vreden.
Die Geldersce met suptijlheden
Hebben vernomen dese saken,
Aen eneghe dat sijt soe bestaken,
Die bi vrou Johannen wel waren ghehoert,
Ende die brachtent soe verre vort,
Ende hebbent alsoe verre bewaert
Dat quam tot eenre dachvaert,
Die wort ghehouden van wisen mannen,
Tusscen die vriende van vrou Johannen
Ende hertogh Willeme, met enichede,
Welcke vriende met wijshede
Die saken alsoe overdachten,
Dat sijt tot eenen peise brachten
Tusschen vrou Johannen aldaer
Ende hertoge Willeme, dats waer,
Ende harer beide lande ghemein.
Dit ghesciede te Ravenstein
Int jaer Ons Heeren, dat seggic dich
XIII^c neghen ende neghentich,
Op Sente Bonefacius dach.
Der heeren namen men horen mach,
Die hier af waren dedingsliede
Dat dese soene dus gheschiede:
Daer was van vrou Johannen side
Die heere van Gaesbeke tien tide,
Ende die joncheere van Cranendonck,
Heer Jan van der Calsteren, die niet en was blonc,
Ende her Reinier Goetheere
Proest van Tricht, ende daertoe meere.
Van der gelderscher siden, horet bescheit,
Was deen die heere van Rijfferscheit,
Dander die heere van Culenborch,
Die heere van Oeye was int besorch;
Die iiij^e was die heere van Meere:
Dese viij persone met groten ghere
Waren die ghone wel gheraect
Die den peys hebben ghemaect.
Als hertoge Philips dit hoerde
Van Bourgognen, seer hi hem stoerde
Dat desen peys ende dit tractaet
Sonder sijn weten ochte raet
Bi den partien dus was volbracht,
Ende hi ghebeden [had] al sijn macht,
Alsoe ghi voren hebt ghehoert,
Soe was hi alsoe seer ghestoert
Dat die selve goede mannen,
Diet hem aenbrachten van vrou Johannen,
En mochten in drien dagen niet
Voer sijn ogen comen iet;
Ende, want hi daer af wort bericht,
Dat die vorseide proest van Tricht,
Dit hadde bedreven ende gheindt,
Soe en mocht hi daer na nie sint
Ter gracien comen van dien heere,
Hoe wel hi vortijts heimelec seere
Metten hertoge plach te sijn.
Die reden waeromme, verstaet den fijn,
Want hi hem hadde des ghetrout
Met groter ghereetscap toe ghetout,
Om met machte, hebbic vernomen,
Op hertoge Willeme te comen,
Welc reetscap hem ghecost hadde houde
Over xij dusent cronen van goude,
Ende meinde, na sinen wane,
Met hertoge Willem soe om te gane
Dat sijn moye van Brabant,
Si, ende haer goede lant,
Ghehadt souden hebben beter soene,
Ende eerliker dan met desen doene.
Niet te min, die brabantsce heeren,
Die dedinghsliede hier af weren,
Dadent om tbeste, als wisen mannen,
Bi goetdunken van vrou Johannen,
Ende haers raets, wilt mi verstaen;
Doch dat gheschiet was bleef ghedaen.