Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe men weder ten naesten jaere in Gulkerlant trac.

XCV.

Uut crachte deser verenicheden
Waest dlant van Ludeke, entie steden,
Des lants van Loen die goeden mannen,
Sculdich te dienen vrou Johannen
Ende haren lande desghelijc,
Jeghen enen yegelijc
Alsoe si daden, cort daer naer;
Want int vorscreven Ons Heeren jaer
XIII^c negentich ende achte
Trac theer van Brabant uut met machte,
Den xvj^sten dach in junio,
Want overdragen was alsoe,
Soe u hier voren roert tgedicht,
Tot op de Deekere buten Tricht:
Daer beiddemen, hebbic vernomen,
Tot dat die hoep aen was comen
Van Brabant, ende daer na, te richt,
Togen si doer de stat van Tricht,
Daerse vrou Johanne minnentlijc
Gode beval van hemelrijc.
Dus toghen si, verstaet die dingen,
Buten Tricht tot Vleytingen;
Daer sloegen si neder te samen,
Tot die van Ludeke aenquamen,
Ende die van Loen, hoert mijn verclaren.
Doen beide die hope vergadert waren,
Waest die scoenste hoep, doe ic ghewach,
Die men in hondert jaren sach
Hier omtrent, tot eneger steden;
Want uut Brabant, met waerheden,
Was ghetogen die vijfste man:
Si hadden wel in haer ghespan
XL dusent manne, seide men voerwaer.
Capiteine daer af waren daer
Her Thomaes van Diest, een mechtich heere,
Ende Reinout van Scoenvorst heere.
Hertoghe Philips, dat was waer,
Van Bourgognen hadde daer
Sijnre moijen te dienst gesonden
Grave Waelraven, te dien stonden,
Van Saint-Pol, met willeger lost,
Met iij^c glayen op sinen cost,
Heerlijc ghetout, als daer toe hoert,
Die metten Brabantren togen vort.
Den hoep van Ludeke, wats ghesciet,
Was luttel mindre, of niet;
Maer die Brabantre, voerwaer,
Waren bat gewapent daer.
Met dien van Ludeken quam vermogen
Hertoge Jan van Beyeren ghetogen,
Als haer voeght ende haer heere.
Her Heinric van Perweis, die seere
Vroem was, des sijt chertein,
Ende een groot capitein,
Ende noch meer ander heeren
Mettien van Ludicke comen weren.
Nu hebben hen met wijsheiden
Die twee hope van een gesceiden,
Om dat si te bat, waer sise sochten,
Voederinghe crigen mochten.
Theer van Ludeke toegh te hant
Een strate inne in Gulickerlant,
Ende verbranden, in corten stonden,
Al dat si in haren wech vonden.
Die brabantsche hoep, seere vermogen,
Es eenen anderen wech ghetogen,
Al tot voer der Nuwer Stat,
Die sterc ghenoech was, ende besat
Van goeden mannen, dat es claer,
Van wapenen. Men seide dat daer
Die hertoghe van Gelre binnen was;
Nochtan en dorsten si, mids das,
Hen daer binnen niet ontdragen,
Doen si die macht van Brabant sagen,
Si en togen uut, sonder cesseeren,
Eer theer wel conde ghelogeren,
Ende staken selve, met hueren handen,
Die stat aen, ende lietense branden,
Om dat haer viande daer gheenrehande
Goet vinden en souden, noch provande.
Doen die Brabantre dat vernamen
In de stat si rechtvort quamen.