Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe de verbonden vernuwet waren tusschen dlant van Brabant, Ludecke ende van Loen.

XCIII.

Als theer van Brabant thuus was comen,
In der meiningen, hebbic vernomen,
Dat si ten naesten termine
Den hertoge van Gelre entie sine
Besueken souden, doe ic u cont,
Soe eest waer dat tier tijt stont
Een groot ghewranc tusschen dlant
Van Loen ende van Brabant,
Mids dat die stede, hoert mi verclaren,
Des lants van Loen vele sculdich waren
Lijfpensien, doe ic u bekant,
Den inghesetenen van Brabant,
Die si niet wel betalen en conden;
Ende waer die pensinarise vonden
Enege porteren, met corten worden,
Die den lande van Loen toehoerden,
Die soe dadensi tallen inden
Rasteren, daer sise conden vinden,
Soe dat die van Loen, sijts vroet,
Haer lijf, noch daer toe haer goet,
Uut haren palen, te gheenre siden,
Ghegaen en conden noch gheriden,
Die pensenarise van Brabant
En rasterdense al te hant.
Eneghe bedachten wel, voerwaer,
Soude men int naeste jaer
Weder trecken in Gulkerlant,
Over Mase, dat een bestant
Goet ware, oft af gheleit
Tgheschille van der saken vorseit,
Ende en waer dien twist niet benomen,
Daer mocht wel hinder groot af comen;
Want die van Loen op mochten houden
Die provanscien, die volgen souden
Den heeren van Brabant, wilt verstaen,
Alsoe si somtijts hadden ghedaen,
Dat cort onvergouden es bleven,
Soet vore, daert hoerde, es bescreven.
Om te behueden dese ondaet,
Soe wort ghemaect een tractaet,
Tusscen die pensenarise vorscreven,
Hoe mense vort ane soude geven
Ende betalen, si u bekent,
Sonder riguer ocht rastement.
In dat tractaet, ter selver stont,
Soe wort vernuwet alsulc verbont
Als tusscen de lande, in voertiden,
Van Brabant, ter eenre siden,
Ende van Ludeke, wilt mi horen,
Ende van Loen plach tsine te voren,
In sulker vuegen, wet voerwaer,
Als die copie volght hier naer,
Alsoe dat tractaet gheschiet,
Van worde te worde, ende anders niet.