Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die Brabantre trocken int lant van Gulick.

XCII.

Als die stede comen waren
Van Brabant, hoerdic verclaren,
Te Herentals, ende daer omtrent,
Om vort te trecken met ghenent,
Om den hertoghe van Gelderlant
Strijt te leveren, doen quam te hant
Int Brabantsche here die niemare
Dat hi omghetogen ware
Thuiswaert, ende niet en woude
Striden. Doen wert, alsoe houde,
Overdraghen dat men te recht
Toghe over de Mase te Tricht,
Ende alsoe vort, sonder ophouden,
Int lant van Gulick, daer si wouden
Meer scaden doen, wilt mi verstaen,
Dan in Brabant en was ghedaen.
Dus sijn die Brabantre vermogen
Rechtvort binnen Tricht ghetogen.
Die heeren, die edle al te samen
Alle binnen Tricht quamen,
Bi den steden, si u verclaert,
Die den Bossche hadden verwaert,
Ende trocken tsamen, sonder verlingen,
Over die Mase te Vleytinghen,
Ende vrou Johanne, dats waerhede,
Bleef liggende te Tricht in tstede.
Den ierste nacht, verstaet die dingen,
Soe bleef theer te Vleytingen:
Daer ordenerden si, sonder verhouden,
Hoe dat si vort trecken souden;
Des anderen daegs, si u bekant,
Soe toegh theer in Gulickerlant,
Ende verbranden, in corten stonden,
Alle die dorpe die si vonden
In haren weghe, sijt seker das,
Tot Audenhoven toe, dwelc was
Wel ghesterct ende vast begraven.
Doen theer daer voren quam ghedraven
Wonnen sijt, met crachte schiere,
Ende verbrandent metten viere;
Maer meest haer goet, doer den ducht,
Hadden si op die kerke ghevlucht,
Die op dinde van der vesten stoet,
Buten den husen, des sijt vroet;
Ende om dat someghe knechte, te waren,
Op die kerke ghelopen waren,
Ende lieten aen haer hant hanghen.
Des si daer vonden, si worden ghevangen,
Entie capiteine, dats waer,
Dedense aen bomen hangen daer,
Om dat si onder hen niet en wouden
Eneghe kercrovers onthouden.
Doen Audenhoven was verbrant,
Keerde theer omme te hant
Te Brabant waert, met snellen keere.
Die winter naecte; het reghende seere
Al meest den tijt, hoerdic verclaren,
Dat si int lant van Gulick waren.
Dus toghen si omme, al te samen,
Eenen anderen wech dan si quamen,
Ter sonnenwert op. Al dat si vonden
Verbranden si in corten stonden.
Dus keerden si ende haer conroot
Te Tricht inne, sonder stoot,
Ende hadden scaden meer ghedaen
Twintich werven, wilt verstaen,
In den lande van Gulicke, si u bekant,
Dan die hertoghe van Gehe in Brabant.
Nochtan overdroegen si daer,
Dat si weder in tnaeste jaer
Trecken souden in Gelderlant,
Als den somer quame op hant,
Soe mochten si bat dueren daer.
Dit ghesciede in Ons Heeren jaer
Als XIII^c stont gheschreven,
Ende XCVII daer neven,
In september, si u bekant.
Ende die stede van Brabant
Waren uut, dan nes gheen saghe,
Omtrent xxj daghe;
Maer int lant van Gulick, verstaet tbediet,
En duerden si boven x dage niet.