Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe her Everaert Tserclaes ghesleghen was.

LXXXIII.

Her Everaert, cort na dien tijt,
Reet tot Lenneke, des seker sijt,
Als die hier op niet achte,
Noch hem nergens voer en wachte
Dat hem iet soude meschien.
Als hi van Lenneke soude tien
Ende riden te Bruessel wert,
Soe wort hi op den wech aenvert
Van den baillieu met wreethede,
Ende van Willem den bastaert mede,
Met haren hulperen ende knechten,
Diene jammerlijc berechten,
Ende hebben hem daer, in dier woet,
Afgheslegen sinen voet,
Ende sijn tonghe in sinen mont
Ghecort, ende bitterlijc ghewont,
Ende lietenen alsoe liggen daer
Int velt, met dier quetsueren swaer,
Bloedende seere over doot;
Ende niement, clein noch groot,
Van al des heeren onderseten
Van Gaesbeke, doe ic u weten,
En dorstens aenverden niet.
Ende ten lanxsten soe gheschiet
Dat een priester, her Jan van Stalle,
Te dier tijt lantdeken van Halle,
Ende Johannes Coreman,
Sijn clerc, die welcke ghewan
Eenen wagen met aerbeide,
Daer men her Everaerde op leide,
Ende voerdenen te Bruessel waert.
Hem quamen tegen, onghespaert,
Onder wegen, met groter clage,
Sine vriende ende sijn maghe,
Met groter macht, bedructelike,
Daer sine ontfingen droeflike,
Ende voerdenen, al onghespaert,
Rechtevort te Bruessel waert,
Daer si aen hadden ghenoech te doene,
Tot tusschen iij ende iiij na noene,
Eer men hem te Bruessel brochte,
Opte merct, daer groot gherochte
Was, ende menegerhande tale;
Want tvolc, in groten ghetale,
Was daer vergadert, eer iet lanc,
Dat met groter porssen dranc
Omtrent hem, als gramme manne;
Ende selve die edle vrou Johanne
Quam neder ter merct, sonder letten,
Om tvolc te vreden te setten,
Ende te saten, want het was erre.
Mijn vrouwe Johanne lach op die sterre,
Ende die gewonde her Everaert
Sprac haer toe, al onghespaert,
Van op den wagen, seere ontdaen;
Maer qualijc conde ment verstaen,
Soe hem die tonge was ghecort.
Dat volc seere in ruere wort.
Als si alsoe dien goeden man
Meshandelt sagen, soe en wasser an
Gheen saten noch bestieren
Van vrou Johannen, in gheer manieren,
Si en trocken uut, sonder dueren,
Des selfs daeghs, omtrent v uren
Van den avonde, met groter macht,
Ende logerden dien selven nacht
Van Bruessel ander halve mile,
Te Vlesenbeke, dan nes gheen ghile.
Dit ghesciede, doe ic ghewach,
Op eenen witten donderdach
Dat her Everaert was gheslagen,
Dat seker seere was te clagen;
Want hi was die selve man
Die tstat van Bruessel weder wan
Uut den handen ridderlike
Van den grave Lodewike,
Ende settese weder in de hant
Hertoge Wenceline van Brabant,
Ende vrou Johannen mede,
Soe dat verclaert es tsijnre stede.
Desen witten donderdach
XXVI in merte hi lach,
Int jaer van Ons Heeren gheboernesse
XIII^c LXXXII ende sesse;
Maer na dIncarnacioen
Soe waest int jaer Ons Heeren doen
XIII^c LXXX ende seven;
Want thof van Brabant oyt heeft ghescreven
De jare Ons Heeren claerlike,
Soe achtervolght dese cronike
Die selve maniere, dat si u cont;
Op den heiligen Paeschavont
Verandert si, met den nuwen lichte,
Die jare Ons Heeren, als ic u dichte,
Aldus dat her Everaert
Int jaer Ons Heeren gheslegen waert
Van der Incarnacien, dats waer,
XIII^c ende LXXXVII jaer,
Op den witten donderdach,
Die xxvj in merte lach,
Ende hi sterf met groter clage
Des dijnsdaegs in de Paesdage,
In merte op den lesten dach,
Die int jaer Ons Heeren lach
XIII^c LXXX ende achte.
God brenge sijn siele uut allen achte,
Ende sette hem die onsculdege doot
Voer al sijn sonden, cleen of groot.
Als her Everaert was verscheiden
Was hi begraven met werdicheiden,
Ter Nat, ende voer hem wort gecoren
Scepene, dat moeghdi hoeren,
Jan TSerclaes, die woenende was
In de Volder strate, sijt seker das,
Sijn neve, die sinen eet dede
Van den scependomme, dats waerhede,
Int velt, daer hi voer Gaesbeke lach.
Her Everaerde men wel clagen mach;
Want hi was edel ende ghetrouwe
Der stat van Bruessel, ende mier vrouwe.
Van desen faite, warichleke,
Was die heere van Gaesbeke
Selve onsculdich, dat verstaet:
Hi en gaffer toe raet noch daet;
Oec en wist hi niet van dien
Dat dit fait soude ghescien;
Want, doen men hem bracht die niemare,
Was hi gheknielt voer den autare
Tontfane dat Heilege Sacrement.
Als hem die sake was bekent
Dat dit fait was gheschiet,
Theilege Sacrement hi liet
Tontfane, dat es seker waer,
Ende ontfinc op sijn slot aldaer
Die baersculdighe van der daet,
Daer hi aen hadde crancken raet,
Ende maecte hem der daet ghewechtich,
Baersculdich, ende plechtich