Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van hertoghe Wencelijns edelheit ende van sinen seden.

LXVII.

Die hertoghe Wencelin vercoren
Was dedelste ende hooghst gheboren
Die voer sijnre tijt, of daer nare,
Leefde in herde meneghen jare.
Ende op dat condich si den lieden,
Salic u hier sijn comst bedieden.
Van Brabant dierste hertoge Jan,
Die den strijt te Woeroenc wan,
Ende grave Heinric van Lutzenborch,
Die daer doet bleef int bezorch,
Hertoge Jan, greve Heinric, te gadre,
Waren sijn ouder ouder vadere;
Want greve Heinric liet enen sone
Achter hem, ende die ghone
Creech te wive, si u bekant,
Hertoge Jans dochter van Brabant,
Die selve, dat was ghewarichlije,
Die goede keiser Heinrijc,
Die van enen Jacopine
Vergeven was met venine.
Dese keiser Heinrijc, verstaet tbediet,
Enen sone achter hem liet,
Die Jan hiet, verstaet wel dat,
Ende tconincrijc van Beechem besat,
Dat hi creech met sinen wive;
Ende hi wan aen haren live
Karlen, die sint keiser was
Van Rome, daer ic hier vore af las,
Ende den hertoghe Wencelijn,
Ende daer toe een dochterkijn,
Die coninc Jan van Vranckrike
Hadde sint te huwelike,
Daer hi enen sone aen wan:
Karle hiet die selve man.
Aldus was gewarichlijc
Die goede keiser Heinrijc
Hertoge Wencelijns ouder vader,
Ende coninc Jan van Beehem sijn vader;
Die vierde keiser, die Karle hiet,
Was sijn broeder, dats waer bediet,
Ende coninc Jan van Vranckrike
Was sijn swager ghewarichlike.
Van coninc Karlen, des neemt goem,
Was hertoghe Wencelijn recht oem,
Ende daertoe, verstaet den sijn,
Van den coninc Wencelijn
Was hi oem, die met eere
In Behem coninc was ende heere,
Die welcke heere, wide vermaert,
Oec coninc van Almaengien waert.
Aldus was hertoge Wencelijn
Van keiseren ende van coningen fijn
(Dies mach een iegelijc nemen goem)
Sone, brueder, swager, neve, ende oem.
Noch moetic, eer ict late bliven,
Van sijnre edelheit meer bescriven.
Hertoge Wencelijn bequame
Was uut sier moeder lichame
Ghesneden; nochtan, sijt seker das,
Die vrouwe sint daer af genas,
Des ic noit meer en hoerde verclaer
Dan van Julius Cesar,
Die, mids dier saken, Cesar hiet,
Als doude istorien doen bediet.
Dus was die hertoge uutvercoren
Vri, edel, in al der wijs gheboren.
Ic en can ghedincken, in geenre wijs,
Hem te vollen te geven prijs.
Sijn suet ghelaet, sijn scoen maniere,
Stedich in wesen, hoefsch, goedertiere,
Milde, oetmoedich, ende niet fel.
Hi caetste gerne: dat cost hi wel;
Hi stac gerne ende tornierde;
Sulc spel van wapenen hi hanthierde,
Danssen, reyen, ende hoveren,
Ende metten vrouwen bancketeren,
Met solace, met melodien;
Riddren, knechten, tallen tiden,
Plach hi al te seere te minnen:
Van buten lands ende oec van binnen
Hadde hire altijt, tallen tide,
Herde vele bi sijnre side;
Tegen hen en conste hi niet sparen;
Daerom si gerne bi hem waren.
Het dunct mi best dat ics begeve;
Want eer ic thondertste deel ghescreve
Van sijnre sedegher eerbaerheit,
Ic verlore minen arbeit;
Want ic en const soe hoge dingen
Nimmermeer te recht volbringen.
Ic bidde Gods ontfermicheit
Dat sijn ziele in deewicheit
Vortaen moet rusten, emmermeere,
Voer danscijn van Onsen Heere!