Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe hertoghe Wencelijn te Lutsenborch trac, ende aldaer starf.

LXVI.

Als die hertoghe Wencelijn
Aldus in Brabant hadde ghesijn,
Ende hi te Lovene hadde ghevelt
Den twist, ende die wet ghestelt,
Ende hi te Bruyssel in der steden
Gheleghen hadde den winter leden,
Ende den somer, si u verclaert,
Toech hi te Lutzenborch waert,
In november, doe ic ghewach,
Cort na Alreheiligen dach,
Met groten state ende met eren.
Sijn lant van Lutsenborch visiteren.
Daer nae, in corten termine,
Quam den hertoghe Wenceline
Een siecte ane, ende een droeghen.
Alsoe bleef die here vermoghen
Quellende daer, soe ict vernam,
Tot dat in den winter quam,
Hopende vast die here boude
Aen Gode dat hi ghenesen soude,
Mits hulpen van den medecinen;
Maer die doot, die haer terminen
Wel vast can houden, sonder breken,
Niemende daer in uutghesteken,
Paus, keiser, coninc noch prelaet,
Hertoghe, nog greve, hoe hoghen staet
Dat si draghen, oft van wat machte,
Si brencse alle in haer achte,
Die doot, als sijt hen minst bemoeden,
Ende dicke als si ten hoochsten stoeden,
Ende in haer meeste prosperiteit
Van deser werelt heerlicheit,
Ende al dinghen wel ghepast,
Ende stonden, docht hen, alsoe vast
In voerspoede, na haer begheeren,
Dat hen niement en mochte deren,
Dan quam die dief slepelinghe.
Ende maecte een veranderinghe,
Ende leidense van dien hoghen stade
Onder die worme, in groter smade,
Stinckende vuulder dan een prie,
Daer niet meer rechts en hebben die
Dan die onnutste, sijt seker das,
Die ye van moeder gheboren was.
Daer wart dien groten overmoet
In derde ghetorden onder die voet
Der gheenre, die si in haren daghen
Niet eens vriendelijc aen en saghen,
Ende verontwerden in haren moet,
Dat hi achter hem ginc of stoet.
Maer, al es die lichaem dus vertreden,
Op dat die siele rust in vreden,
Ende Gode heeft ghedient te danc,
Aen dander al es clein verlanc.
Iegelijc, is hi verre oft bi,
Dencke daerom, soe wie hi si,
Hi en es soe hoghe noch soe groot,
Hi en wert becommert metter doet.
Aldus moest metten hertoghe sijn,
Doen hi ghequelt hadde een termijn,
Ende die siecte, so lanc soe meere
Beswaerde den edelen here;
Ende hi bevoelde, die here groot,
Dat hem nakende was die doot,
Nam hi dat Heilighe Sacrement,
Ende ordeneerde sijn testament,
Ende als hi al dat hadde volleest
Soe gaf hi, die hertoghe, sinen gheest
Te Lutzenborch al in der stede,
Daer men dreef groote droefhede.
Al was daer meneghen droven sin
In Brabant en was niet te min,
Maer vele groter was daer den rouwe.
Als vrou Johanne, die edel vrouwe,
Daeraf vernam die waerheit bloot,
Dat haer lieve here was doot,
Want si en minde met rechter trouwe,
Ende hi haer weder; en gheene rouwe,
Die men dreef om dese saken,
En mochten weder levende maken;
Ten hulpen ghene droefheiden.
Niet beters dan vore die ziele ghebeden.
Op Onser Liever Vrouwen dach,
Die acht daghe in december lach,
Conceptio, verstaet dbediet
Die hertoghe van der werelt schiet,
Int jaer Ons Heren LXXX ende drie
Ende dertien hondert; ende hie
Wart buten begraven, verstaet bediet,
Int cloester dat Ormaels hiet,
Daer monniken in woenen, lesen wi dus,
Van der ordenen sinte Benedictus.
Den godshuise besette die here rijc
Twee hondert rijnsch gulden erflijc.
Te Lutsenborch es hi dus bleven:
God wil hem sijn misdaet vergheven.
Van der uutlede dat van hem was ghedaen
Daer latic af mijn redene staen;
Maer het was sere rijckelijc,
Dats claer, ende proeffelijc,
Ende daerna oec, si u bekant,
Dede vrou Johanne in Brabant
Sijn uutlede doen, met groter eere,
Alsoet betaemde alsulken here.