Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die hertoge voor Loven trac, ende hoe hi daer inne quam.

LXV.

Als die hertoghe hadde verstaen
Die ondaet, die si hadden ghedaen,
Ende ontellike overdaden,
Ende vreeselike onghenade,
Die si vort hadden gekeert,
Ende die goede manne onteert,
Ende ontsculdichlijc bracht ter doot,
Dien commer entie scade groot,
Daer si met souden in corter stonden
Die stat verderven toten gronde,
Soe wert hi alsoe bedacht
Dat hi toech met heercracht
Voer Loven, in Ons Heren jaer
XIII^c LXXXII, daer
Hi voer toech, doe ic ghewach,
Op sente Nicolaus dach,
Ende lach daer vore, hoert mi spreken,
Vier daghe ende seven weken,
Soe dat bi middle, si u verclaert,
Van dien van Ludecke ghededingt waert
Dat die hertoge seere vermoghen
Binnen Loven es ghetogen,
Ende met hem, hoerdic verclaren,
Alle die verdreven waren;
Ende die ghevangenen, ter selver tijt,
Worden alle los ende quijt.
XXII in januario
Quam die hertoge in alsoe
Te Lovene, ende daerna, ter vaert,
Wert Molenbeke ende Reepaert,
Ende meer andre ghesellen,
Die dat opset holpen stellen,
Tot xix toe, sonder verdragen,
Ghebannen teeweliken dagen
Uut den crite van Brabant, sonder bliven,
Maer niemende en dede hi ontliven
Dan enen ridder, verstaet tbediet,
Die her Jan de Swertere hiet,
Die metter ghemeente, sijt seker das,
Te Loven binnen bleven was,
Ende met henlieden hadde gheplicht.
Dese her Jan die was ghericht
Te Lovene voer thuus van der stat.
Vort was verdedingt dat
Trecht vort, teewighen dagen,
Ghemeinder hant soude sijn gedragen,
Ende souden vort sijn in den rechten
Vier scepenen van den gheslechten,
Ende van der ghemeente drie,
Ende een commoengimeester, die
Soude oec van den gheslechten wesen,
Ende een ander uutghelesen
Uter gemeenten van der stat,
Ende desghelijcs, verstaet dat,
Souden die geswoerne van der steden
Ghedeilt sijn ende ondersceden
Half ende half, doe ic ghewach.
Soe hout ment noch op desen dach.
Als hertoghe Wencelijn hadde gheset
Loven in vreden, toech hi met
Sinen volcke onghespaert
Wederomme te Bruessel waert,
Daer hi van der hertoginne
Was ontfaen met bliden sinne,
Daer hi hovede, danste, ende spranc,
Stac ende brac, sanc ende clanc,
In ghenuechten, in riveele,
Met menegher scoender damoiseele;
Maer hoe langhe hi daer bleef
Mijn meester mi niet claer en schreef.