Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Wouter van der Leyden te Bruessel doet geslegen was, ende hoe die heeren te Loven uutgeworpen waren.

LXIV.

Hierna ghevielt, op eenen termijn,
Dat die hertoghe Wencelijn
Te Bruessel hielt een dachvaert,
Daer dlant al vergadert waert
Prelate, edle, ende steden,
Ende tot die dachvaert quam gereden
Wouter Van der Leyden, mids das
Dat hi commoengimeester was
Van der stat van Loven, te dien mael;
Ende mids dat hi een principael
Een opsetter van der saken hiet,
Die te Loven was ghesciet,
Dedene Van der Kalsteren her Jan,
Die oec was ghevlouwen man,
Uut Loven, te Bruessel betrapen,
Ende doot slaen met sinen cnapen.
Als die niemare te Loven quam
Was die ghemeinte herde gram
Ende maecten, om dese dinge,
Rechtevort vergaderinghe,
Ende sloten in haren rade boude
Dat mense alle ontbieden soude,
Ochte halen met crachten,
Die goede mannen van der geslachten.
Die goede manne, wats ghesciet,
Si en dorstent laten niet
Si en quamen tot haren ghebode,
Hoe wel dat sijt daden node;
Ende als si alle vergadert waren
Op der stat huis, stonden die scaren
Op der straten voere der dore,
Ende maecten groot gherocht daer vore,
Met roepen, met yoyten, met vulre voere,
Die onbesnedenen vul gheboere,
Ende riepen opwerts overluut:
‘Worpt ons desen ende dien uut!’
Alsoe sijt riepen waest ghedaen.
Daer worter uutgheworpen saen
Goeder manne thiene ende sesse,
Sonder eneghe ontfermenesse,
Ter venstren uut jammerliken,
Die si ontfingen in haer piken,
Ende vort, met martielen groot,
Vermorden ende sloeghen doot,
Soe dat daer menich vuul kalant
Van den elleboghe tot der hant
Van den bloede besmorstert wert,
Als hadde hi enen osse ghehert.
Onder de xvj, die daer
Uut waren gheworpen, in pinen swaer,
Was Die Kersmaker een van den ghonen,
Met ij sconen jongen sonen,
Daer af die outste, sijt seker das,
Gheen xvj jaer out en was,
Welke ontfermelicke dade
Jammer was, ende onghenade.
Onder die goede manne twaren,
Die op den huse vergadert waren,
Was een ridder, vroem ende goet,
Gheheten her Jan Platvoet,
Die in desen groten abuse
Eenen scutter sach op der stat huse,
Die voortijts, over menegen dach,
Langhe sijn knecht te wesen plach:
Dien bat hi, met groten wene,
Dat hine borghe tusscen sijn beene,
Ende onder een banc hi hem strecte,
Ende bat hem dat hine decte
Voer die onghenadeghe liede,
Alsoe hijt bat hem dat gheschiede.
Maer cortelinge daer na sint
Soe stont daer een wevers kint,
Die tot deser ongenade,
Ende tot desen fellen rade
Comen was met sinen vader.
Dat kint sach die gulden blader
Blicken van sridders halsbande goet,
Buten onder des scutters voet,
Onbedect liggen aldare:
Hi wiset den vader, die daer nare
Mijn her Janne Platvoet
Trac van onder des scutters voet,
Ende wert terstont, sonder verdragen,
Uutgheworpen ende verslagen,
Ende die scutter in der noot
Bleef opt huus gheslegen doot,
Om dat hine verbergen woude.
Als dit ghedaen was, alsoe houde,
Worden die goede manne ghemeene
Van den gheslechten, groot ende clene,
Die binnen Loven waren bleven,
Alle int vangenesse ghedreven.