Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den discorde tusschen hertoge Wenceline ende die stede van Brabant, ende hoe dat dat te saten quam.

LX.

Hoewel dat hertoge Wencelijn
Los was der vangenessen sijn,
Ten vervolge van sinen broeder,
Als ic u voren maecte vroeder,
Soe en waren dander niet ontslagen
Dies metten hertoge nederlagen,
Si en bleven gevaen ende ghearesteert
Swaerlijc ghescat, en gheransoneert;
Ende want die hertoge, sijt seker das,
Hare alder hootsheere was
Moest hise billix, mach men beseffen,
Alle scadeloes ontheffen.
Daertoe versocht hi al te hant
Aen sijn lant van Brabant
Surcours, hulpe, ende troest
Van gelde, daer met dat verloest
Sijn vrienden mochten sijn met allen,
Ende die grote scade vervallen
Wesen mochte; mids welken saken
Die state des lants te gader spraken,
Ende hebben hem gheconsenteert,
Om die scade te sine gheweert,
Ter lossinghen van den rantsoene,
IX^c dusent Vilvortsce mottoene;
Maer daer viel stoot in, eer iet lanc,
In de settinghe ende in den ontfanc.
Vertrec ende werringhe
Gheviel in die betalinghe;
Want die hertoge Wencelijn
Woude tgelt ter gheneuchten sijn
Selve doen heffen ende inhalen
Ende na sijn ghenuecht betalen,
Dwelc die stede groot noch smal
Gedogen en wouden, maer dat ment al
Ontfangen soude ende bekeeren
Van slants wegen, om die vremde heeren
Te betalen ende te vernuegen,
Dat si niet toe en souden vuegen
Commer, ocht last enegerhande,
Op die coepliede van den lande,
Ende meinden dat men ten iersten sal
Die vremde ruters vernuegen al,
Die metten hertoge gevangen bleven;
Want daertoe die bede was gegeven.
Die stede meinden ende dlant,
Quaemt den hertoghe in de hant,
Of den sulcken van sinen rade,
Men soude betalen met goeder stade
Die ruters, ende mids dien
Mocht wel scade op dlant ghescien;
Ende die hertoghe Wencelijn
Meinde ten soude alsoe niet sijn;
Die bede waren hem gheconsenteert,
Si souden van hem sijn gheregeert,
Ontfangen, ende vort uut ghegeven.
Aldus es eenen twist gheheven
Tusschen den hertoge entie steden,
Om dontfanc van deser beden,
Ende om tverbont dat niewelinghe
Die steden hadden onderlinghe
Tsamen ghemaect te Cortenberghe,
Dwelc die hertoghe nam in erghe
Dat si dat hadden alsoe ghedaen,
Die wile dat hi was ghevaen,
Dwelcke ghedroegh, alsoe hi seide,
Tegen sine heerlicheide,
Om dwelcke die hertoge was ghestoert,
Ende brac op rechtevort
Van Bruessel uut der goeder stede,
Ende vrou Johanne mede,
Ende maecte haer legel, dats waer,
Te Genepien, ende aldaer
Maecte die hertoge, wel gheringhe,
Van riddren, van knechten gaderinghe,
Ende bereet cort daer naer
Nivele, in Ons Heeren jaer
XIII^c tseventich ende viere,
Negen dagen in april; maer schiere
Als dat den bisschop Jan was cont
Van Ludeke, sant hi terstont
TCapittel van Ludeke, ende die stede
Van Ludeke, ende van Hoye mede,
Met haren vrienden, die, sonder verlaet,
Te Cortenberghe aen den raet
Dedingden soe verre, soe vort,
Dat si den twist ende tdiscort
Tusschen den hertoge ende sijn steden
Stelden tacorde ende te vreden.
Die copie van den accorde
Volght hier na, van worde te worde,
Ende die ghene ghenoemt, bi namen,
Die daerom in Brabant quamen;
Maer uut der prose, dat ghijt wet,
Soe hebbict in rime gheset,
Die selve supstancien ende den sin;
Ende niet vele worde meer noch min,
Hopic, en sal den rijm uut geven,
Dan in de copie staet ghescreven,
Dat tot der saken mocht ontrieven.
Des ghedragic tot den brieven,
Die men te Bruessel onder die wet
Vinden soude, ende elder met.