Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Op die murmuratien ende woirde, die men op her Robrecht van namen seide.

LV.

Die niemare quam altehant
Vrou Johannen van Brabant,
Dat die hertoghe was ghevangen:
Dies was si jammerlijc begangen,
Ende tvolc algemene,
Al Brabant dore, groot ende clene,
Was seer bedroeft, dat was wel recht;
Ende om dat her Robbrecht
Hem alsoe tierde in der saken,
Die liede seere op hem spraken
Al overal, in allen steden,
Ende seiden: ‘Hadde hi toegetreden
Te hulpe den hertoghe Wencelijn,
Het en hadde alsoe niet ghesijn,
Noch die saken alsoe vergaen,
Daer hi bleef al stille staen
Ende sach den hertoge in der noot;
Doer al dat ment hem ontboot
Dat die hertoge was verlast,
Soe bleef hi altoes staende vast,
Ende liet den hertoghe vanghen,
Ende alle dandre, dat hem in langen
Die scande hierna en sal ontvallen.’
Dus murmureerde tvolc met allen,
Ende seiden alom, harenthare,
Dat die hertoge verraden ware
Bi her Robbrechte, in desen saken.
Someghe dat wederspraken,
Seggende dat hi sculdich was
Sijn plaetse te houden, mids das
Sijn ordinancie ende sijn bevel
Al sulc was, ende niet el;
Ende hadde hi dat ghebroken
Men hadde met rechte op hem gesproken.
Andre worden betegen, daer bi,
Om der saken wille dat si
Den hertoghe te striden rieden,
Sonder te beiden na die lieden,
Die hem aldaer, met groter macht,
Her Jacop van Bourbon te hulpen bracht,
Van riddren ende van knechten vaillant
Uut Vranckrijcke; ende want
Die sulcke gerne hadden ghesien
Tverbeiden, maer dat mids dien
Dat si den hertoge maecten vroet
Dat scande ware ende niet goet,
Aldus moet vortgaen haren raet,
Dat sint den menegen dochte quaet,
Des si namaels vele ghescals
Ende worden hadden op haren hals;
Want eer her Jacop const comen aen,
Leider! was die strijt ghedaen.
Doen keerde hi weder herde gram
In Vranckrijc, van daen hi quam.
Wie recht ocht onrecht hadde van desen,
Des willic onbegrepen wesen.