Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe greve Lodewijc die van Antwerpen dwonc in hem te blivene, ende van sijnre uutsprake.

XLI.

Daerna cort, si u bekant,
Quam die grave ghewapender hant
Binnen Antwerpen der stede:
Vele volx soe bracht hi mede,
Soe dat hi op die selve vaert
Der stat selve mechtich waert
Ende nam, ende vinc, cort na dat,
Vele der portren van der stat,
Die beste, die rijcste, altemale,
Tot derde half hondert bi ghetale,
Die hi in Vlaendren voeren dede,
Te ghisele, te menegher stede,
Te Gent, te Brugghe, in swaer verlangen,
Ende oec tot Ypre leide ghevanghen;
Welke saken, int waer bedieden,
Jeghen der stat recht gheschieden,
Als men met privilegien claer
Wel toonen soude, int openbaer,
Die si bebben, si u bekant,
Van den hertogen van Brabant,
Dat men die portren tenegher uren
Van Antwerpen niet en mach vervueren
Uut der stat, in geenre manieren,
In ghevanghenesse enegertiere;
Maer men seit, metter waerheit bloot,
Als ghewalt comt es recht doot.
Doen die grave des was volcomen,
Ende dus dese ghisele hadde ghenomen,
Liet hi tAntwerpen, in der stat,
Sergante soe vele, dat
Si altoes, int openbaren,
Selve der stat mechtich waren,
Ende dructense, ende waren hen boven,
Soe dat die stat moeste gheloven
Den grave van Vlaendren al,
Des hi begerde, groot ende smal,
Souden die ghisele vore verclert
Los worden ghedeliverert;
Ende, eer die serianten mede
Rumen souden die goede stede,
Of die ghisele, die voerghenante,
Los worden, ende die serganten
Uut Antwerpen woudeu riden,
Moeste tierst, binnen dien tiden,
Hebben die grave van Vlaenderlant
Alle die brieve in de hant
Entie privilegien, die van den saken
Der vorseide mercten mensie maken,
Die daeraf hadde die vorschreve stat,
Die gheloefde die grave dat
Hi hen weder soude senden
Gheheellec, ende sonder scenden,
Soe wanneer hise hadde gesien,
Alsoe die goede liede mids dien
Van Antwerpen, die thuus bleven waren,
Sonden hem, der ic verclaren,
Die privilegien metter spoet,
Met eersamen portren goet,
In goeder trouwen, in ghenen erghe,
Al tot sinte Wijnocxberghe,
Dwelc si bi bedwanghe daden,
Souden haer ghisele sijn ontladen,
Ofte gheruumt die goede stat
Van den serganten, die si ghehadt
Langhe hadden, aen haren danc.
Mids desen wille ende ghedranc
Leverden si die brieve aldaer
Grave Lodewijc, die hen vorwaer
Noch gheloefde, sonder sneven,
Die brieve wederom te geven,
Des hi niet soe haest en dede.
Van tide te tide, van stede te stede,
Liet hi altoes volgen naer
Die van Antwerpen, soe waer
Hi reet, ter plaetsen enegertiere;
Maer in negheenre maniere
Ten baette bughen, noch oec nighen,
Si en mochten der niet weder crighen.
Aldus moest het wedervaren
Den ghiselen, die buten waren
Bedwongen, ende die ghene mede
Die bleven waren in die stede,
Dat si hen moesten submetteren
Ende hen ten segghen keeren,
Ter ordenancien claerlike
Van den grave Lodewike;
Ende vort moesten gheloven mede
Alle die portren van der stede
Die segle hadden, groot of smal,
Voer hen ende voer die ander al,
Te besegelen, groot ende clene,
Dat si alle gader ghemeene
TAntwerpen woenende souden bliven,
Beide met kinderen ende met wiven,
Ende heimelec, noch openbare,
Van daer te trecken, het en ware
Sinen wille, ende sijn consent.
Dus waren si in regement,
Die van Antwerpen, dat elc verstae.
Ende cortelinghe daer nae,
Eer die ghisele vore vercleert
Oft die stad wordt ghetraieleert,
Seide hi sijn seggen, ende promiterde
Soet hem gheliefde ende ordenerde,
Ende heeft Mechelen ghegeven
Die twee mercten vorscreven,
Ende Antwerpen der stat
Af gheseght dwelke dat
Si, van over langhe tiden,
Hadden ghehouden; si moestent liden,
Al waest hem te doene onsochte.
Aldus grave Lodewijc ghedochte
Van des hem Antwerpen dede
In dorloghe, als ic voren sede;
Maer nochtan, doen dit was gheschiet,
Soe en worden hen haer brieve niet;
Si en condender niet aen gheraken.
Die jeeste sal noch mensie maken
Hier namaels, in die redenen mijn
Hoe sie daer weder aen comen sijn.