Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe greve Willem van Henegouwe, na dat hi sijn uutsprake gedaen hadde tusschen den hertoghe van Brabant ende den greve van Vlaendren, uutsinnich wert.

XXXIV.

Ghi selt weten allegader
Dat dese greve Willems oudervader
Den derden Janne van Brabant
In sier joncheit dede swaren pant,
Ende thoende hem, in allen sinne,
Onvriesscap ende onminne.
Dese greve Willem, die ghone,
Hadde een dochter ende eenen sone:
Die sone hiet Willem, si u bekant,
Die vrou Johannen van Brabant
Hadde ghetrout tenen wive:
Dese schiet jonc van den live,
Sonder oeir: in ene wighe groot
Bleef hi voer die Vriesen doot.
Der dochter gaf hi mogentlike,
Van Beyeren coninc Lodewike,
Die des hertogen brueder was
Van Beyeren, alsoe ic las,
Ende dese selve Lodewijc,
Na den goeden keiser Heinrijc
Van den coervorsten ghemeene,
Sonder den bisscop van Coelne allene,
Wort hi ghecoren eendrachtelike
Coninc van Rome. Dese heere rike
Hadde, dat si u bekant,
Van der dochter van Hollant
Drie sonen, Willem, Otte,Aelbrecht,
Ende doen die doot in hare plecht
Den ouden greve Willem dede,
Ende sinen sone oec mede,
Greve Willeme, daer ic u af screef,
Die doot vore die Vriesen bleef,
Doen quam van Henegouwe dlant
Ende Hollant, ende Zeelant,
Op Willeme, coninc Lodewijcs sone,
Den outsten, ende al dat ghone
Es hem van sijnre moeder verstorven,
Ende den titel heeft hi verworven
Van Beyeren, van sijns vader side,
Ende dlant van Beyeren tien tide
Bleef op Otten, sinen broeder.
Dese greve Willem, des sijt vroeder,
Was dierste greve van Hollant,
Die hertoge van Beyeren was ghenant.
Cort na dat hi hadde ghedaen
Sijn seggen, soe wort hi bestaen,
Ende metter hant Gods gheslagen,
Dat hem te swaer was te dragen,
Ende gheplaeght met swaren twiste,
Dat hi alle sier sinne miste,
Ende Aelbrecht, sijn jonger broeder,
Deden vaen, want hi was vroeder,
Ende hielten ghevaen op den slote
Te Keinoit, daer hi in riote
Buten sinnen bleef, al sijn leven;
Ende Aelbrecht heeft opgheheven
Den titel van Beyeren, ende tdlant
Van Vriesen, Hollant ende Zeelant,
Ende heeften sijn leven lanc ghehouwen,
Als eenen vogel in der couwen.
Niet al te wel en der ic sagen
Welc die sake was deser plagen:
Ic beveelt der verborghenheit
Des vader, in der eewicheit;
Maer die ghemeen fame seght bloot,
Mids dat donredelicheit was soe groot,
Die hi hantheerde, int seggen sijn,
Aen den hertoge Wencelijn,
Soe sant hem God toe die plage,
Die hem duerde alle sijn dage.