Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van dien dat men seit: Heusden mijn.

XX.

Dit segghen ende dit verclaren
Hebdi horen openbaren,
Van worde te worde, den rechten sin,
Alsoe dat seggen hadde in,
Luttel min ochte luttel meere,
Alsoet grave Willem, die heere,
Uut sprac, na sijn ghelieven;
Des vermetic mi der brieven,
Die besegelt waren ende bescreven
Te Aedt, ende te Lessenen gegheven.
Nu willen eneghe seggen meere,
Als dat grave Willem, die heere,
Oec soude hebben gheseit, int fijn,
In dit seggen: Hosden mijn;
Des en es niet; hets gheloghen.
Daer sonder en hadt niet wesen mogen,
Die brieven en souden van dien saken
Emmer eneghe mensie maken;
Maer emmer men te seggen plecht
Dwort, dat ment int gemein seght.
Alsoe men tot noch toe seght van desen
En pleght niet al vergeefs te wesen,
Al en seide hijt in dien seggen niet,
Soe eest andersins gheschiet;
Want men wel weet, onghelogen,
Dat hijt aen hem heeft ghetoghen
Met onrechte: het en was niet sijn,
Maer hi maecter af Hosden mijn.
Ten was niet sine, weet menich man,
Eer dorloghe eerst began
Tusschen Vlaendren ende Brabant,
Als dat claerlijc blijct, ende want
Torconden der waerachtichede,
Als vrou Johanne haer incomst dede
In Brabant, ende hertoghe Wencelijn,
Soe hadt dan te vergheefs gesijn,
Dat si swoeren in haren eede,
Ende geloefden alle bede
Limborch, Dalem, ende Spremont,
Rode, Karpen, vort talder stont
Van Brabantren te sine beset
Ende wel versekert, daer met
Dat vrou Johanne ende Wencelijn
Ende dlant des souden te vreden sijn,
Met goeder borgen utermaten,
Die op desside der Masen saten,
Dat alle die slote ende huse in desen
Brabant souden gheopent wesen,
Noch om sake gheenreleiden
Vort an meer van Brabant sceiden;
Ende dan vort swoeren si dat
Onse lant van Hosden, borch ende stat,
Desghelijc van allental
Beset, versekert werden sal,
Soe eest dan claer dat Hosden dlant
Toehoerde den hertoghe van Brabant.
Ende, om dat eneghe coroniken
Dat niet soe claer en laten bliken,
Waer uut dat ierst oorspronc nam,
Dat Hosden aen Brabant quam,
Soe salict u, met corter talen,
Met claerder waerheit, hier verhalen;
Op dat die ghene, diet sullen lesen
Des moghen te bat te binnen wesen,
Die, op dat sijs niet en hoerden,
Gheabusert mochten worden,
Ende dincken dat het anders waer,
Soe salics u hier doen verclaer.