Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe her Everhart Tserclaes de stat van Bruessel weder creegh tot hertoghe Wencelijn ende vrouwe Johanne behoef.

XVI.

Cort daer na, verstaet tbediet,
Doen dese dingen waren gesciet,
Quam een ridder uut vercoren,
Die van Bruessel was gheboren,
Gheheten was hi here Everaert
Tserclaes, in doeghden wide vermaert,
Ende hi was brueder sekerlike
Van den bisscop van Camerike,
Here Jan Tserclaes, des goeden heren,
Diet bisdom hilt met groter eeren:
Dese heer Everaert, des seker sijt,
Die en was niet in den strijt
Voer Bruessel, maer bi Wenceline
Den hertoge, ende bi die sine,
Die tier tijt (hi ende sijn liede)
Lach over Mase, doen dat gesciede,
Te Tricht, ocht aldaer omtrent.
Nu hoert heer Everaerts regement.
Als hi vernam hoet was gesciet
Te Bruessel, hadde hijs verdriet
In sijn herte, ende groten toren;
Want hi van Bruessel was gheboren,
Als ic u hier voren las.
Doen hi vernam die waerheit das,
Dat grave Lodewijc was ghesceden
Van Bruessel, ende wech gereden
In Vlaendren, hoert wat hi dede.
Heimelec, met groter wijshede,
Vergaderde hi met stilder laghe
Beide sijn vriende ende sijn maghe,
Dier hi hadde een groot ghetal;
Ende die vergadert sijnde al
Soe quam hi in eender nacht
Tot Bruessel toe in de gracht,
Ende tot aen den muer ghehende,
Ter plaetsen, die hi wel kende,
Die al noch hiet dat Wermoesbroec,
Heeft hi ghedaen sijn besoec.
Ende noch aldoen, ter diere uren,
En waren die butenste muren
Van der stat noch niet begonnen,
Toen Bruessel dus was ghewonnen;
Maer men bestontse, dat elc versta,
Die butenste muere, int jaer daer na.
Dus quam here Everaert in de grecht
Tot aen den muer, ende heeft gherecht
Lederen al aen den muere,
Ende beclam, al wert hem suere,
Die stad met suptilen listen,
Dat des die Vlaminge niet en wisten
Die daer waren in dien tide
Bleven van grave Lodewijcs side,
Die des namen cleine wachte
Des hem ghesciede, in dier nachte,
Des men her Everaerde den heere
Lof moet spreken emmermeere,
Van der groter vromichede
Ende oec der getrouwichede,
Die hi sinen heere al daer
Bewijsde, dat es openbaer:
Des mach men sijns, te allen banen,
In eeren eewelijc vermanen,
Daer men van eeren doet recort.
Nu willic u seggen vort
Wes hi begreep met groter vromen.
Als hi dus binnen der stad was comen
Rechtvort, hoert hier abuus,
Begreep hi der heeren huus
Ende sprac sinen vrienden toe,
Die hi daer binnen hadde doe,
Ende trac af, alsoe sciere,
Des graven Lodewijcs banniere
Van der stathuus, met siere sorten,
Ende ooc mede van den porten,
Ende stac daer uut, met groter eere,
Die banniere van sinen heere,
Den edelen hertoge Wenceline.
God behuede voor deewege pine
Die ziele van den edelen man,
Die dit soe cloekelec began
Ende tot den ende heeft volbracht,
Metten sinen, in dier nacht!
Als des die liede gheware worden
Van Bruessel, sijn si bi hem ghetorden,
Ende vergaderden op die merct.
Saen was hem sinen hoop ghesterct,
Al waest dat si, cort daer voren,
Grave Lodewijc hadden ghesworen
Ende ghehult over heere.
Dat bedwanc dede dat meere
Als blikelec es, dan die minne.
Aldus was die vrienscap dinne,
Die si droegen samentlike
Tot den grave Lodewike,
Ende eet, die bi bedwange ghesciet,
Es van werden clein ocht niet;
Ende als dit die Vlaminge sagen
Die aldoen te Bruessel lagen,
Die de grave daer hadde ghelaten,
Trocken si heimelec harer straten,
Ende staken haestelec haer scute,
Ende maecten hen te Bruessel ute,
Ende en dorsten daer niet langer bliven,
Van angste dat mense soude ontliven.
Aldus gingen si henen draven
(Met meer sonden met min haven)
Te Vlaendren wert, soe si ierst mochten,
Daer si sulken niemare brochten,
Dat ic meine dat niet groot
Daeraf en was haer bodenbroot.
Her Everaert, die heere vaeillant,
Heeft boden haestelec ghesant,
Sonder beiden, tot sinen heere,
Tot wien hi hem gheboot wel seere,
Ende heeft hem doen verclaren
Hoe hi te Bruessel hadde gevaren,
Ende hoe hem God hadde gheonnen
Dat hijt weder hadde ghewonnen,
Ende der stat gheweldech ware.
Dit was een blide niemare
Wenceline, den heere ghetrouwe,
Ende Johannen, der goeder vrouwe,
Ende theerscap, groot ende clene,
Prijsden alle int ghemeene,
Ende spraken alle lof ende eere
Her Everaerde, den vromen heere,
Ende oec alle wijf ende man
Die dese niemare hoerden an,
Dat hijt dus cloeclijc hadde besuert,
Ende soe seere gheaventuert.
Alse hertoghe Wencelijne verstoet
Deze niemare reet hi metter spoet
Te Bruessel wert, al sonder beiden,
Ende vrouwe Johanne: met vrolicheiden
Quamen si te Bruessel binnen,
Daermense ontfinc met groter minnen.
Die werdicheit, die eere groot
Die hertoge Wencelijn boot
Her Everaerde, ende vrou Johanne,
Ende altemale die goede manne,
Die was soe groot, dat ict bescriven
Niet en soude, dies latict bliven,
Ende wille u vort doen bediet
Wes van der saken es ghesciet;
Met rechter waerheit, soe ic naest can,
Salict bescriven, ofs mi God an.