Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den stride die opten quaden goensdach voor Bruessel was.

XIII.

Dit en bleef niet soe heimelijc
Ten wert cont den grave Lodewijc,
Die hem beduchte voer skeisers macht,
Ende heeft ghemeint ende gheacht
Dat hi sijn saken vordren sal
Eer die keiser, ende oec al
Sijn volc, vergaderen souden mogen.
Oec mercte hi dat hem luttel soude dogen
Die garnisoenen, die hi leide
Op die frontieren, als ic voer seide,
Van Vlaendren; want met hogen moeden
Die Brabantre dat weder stoeden,
Soe verwerf hi ongespaert
Een ghemeine hervaert
Met sijnre gemeinte al te hant
Van Vlaendren, jegen Brabant.
Als die mare in Brabant quam,
Wert hertoge Wencelijn des gram,
Ende haestelijc hi ontboot
Alle sijn lude, clein ende groot,
Die edle ende die goede steden,
Die hem willichlijc daertoe deden,
Ende bereiden haer vaert
Haestelijc te Bruessel waert;
Maer eer van Antwerpen die stede
Ende van den Bossche, ende andere mede,
Vergadren conden, si u bekant,
Was grave Lodewijc in Brabant
Met sinen here, een groot conroot,
Die branden ende daden scade groot.
Eer hertoge Wencelijn mocht comen,
Met sinen edlen, heeft hi genomen
Aldus dese groote scade,
Dwelc hi, bi der Gods genade,
Te wreken meende, op dat hi can.
Hi hadde soe menegen edlen man
In sijnre hulpen, wijs ende vroet,
Dat hen desen overmoet
Aldus te lidene niet en stonde,
Op dat hijt gebetren conde.
Die van Lovene waren comen
Te Bruesel, ende daer heeft men vernomen
Dat grave Lodwijc met sijnre scare
In Brabant neder gheslegen ware.
Als die gemeinten dat vernamen
Van Loven, van Bruessel, al te samen,
Riepen si, met groten ghemute,
Dat si wouden trecken ute
Jegen die Vlaminge te velde,
Ende wederstaense met ghewelde.
Die edele heeren, die wise lieden
Ernstelic dat wederrieden,
Ende rieden dat men soude beiden
Tot dat met sijnre mogentheide
Die hertoge aen waer comen,
Met sinen edelen ende vromen
Lieden, die met hem quamen gereden,
Ende oec die andere goede steden,
Die noch comen niet en waren,
Ende men dan wijslic mocht uutvaren,
Bi acorde ende met avise,
Want haesticheit in sulker wise
Noit goet en was tot sulker saken.
Maer wat dat die wise spraken,
Gheen onderwijs en dede daer stade.
Si togen bi haers selfs rade
Uut, als onbestierde liede,
Daer hen groot jammer af ghesciede,
Groote bloetstortinge, ende swaer sneven,
Om dat si niet en wouden leven
Bi rade van den goeden lieden,
Die hem nochtan tbeste rieden,
Alsoet hen cortelinge scheen;
Maer als tgemeinte overeen
Begint te rochelen, elc seit tsine,
Soe es wisen raet verloren pine,
Als men dicke, te vele stonden,
Tot meneger plaetsen hevet vonden.
Dus trac tgemeinte, met haren rote,
Buten Bruessel tot aen den Scote,
Van Loven en van Bruessel beide,
Jegen des graven mogentheide.
Der edelre was daer clein ghetal,
Die uut scaemten volghden al.
Dus vergaderden si om striden.
Die Brabantre hadden in haren siden
Van den Berghe, den greve vermogen,
Die met hen uut es ghetogen,
Die der Vlaminge scare doervacht,
Al dore en dore, met sijnre macht;
Maer mits dat hi verwapent was
Met den swerten leeuwe, soe waenden das
Alle die Vlaminghe, uut desen,
Dat hi haer vrient hadde ghewesen.
Als hi met sijnre vroemheit groot
Hadde doerbroken haer conroot,
Sloech hi weder van achter in
Die Vlaminghe, maer meer noch min
Soe en halp daer sijn weringhe;
Want in die ierste verghaderinge
Wort die banniere van Brabant
Nederghevelt in dat sant.
Hoe dat ghesciede, dat weet Ons Here!
Maer men spraecs luttel eere
Den heere van Assche, die te dier tijt
Die banniere voerde in dien strijt,
Ende hadse in sier ghewelt.
Dat si dus haest wert ghevelt
Heeft sint den menegen vroeden wisen
Dien heere van Assche horen misprisen,
Ende sint, naer sijnre doot,
Horen vermanen in scaemten groot.
Als dus die banniere was ghevelt
Waren die Brabantre ontstelt,
Ende elc stelde hem ter vlochte
Te Bruessel wert; die ierst mochte
En verbeide des anders niet.
Grave Lodewijc niet en liet
Hen te volgen metter spoet,
Daer die menege onder die voet
Vertreden bleef ende verslagen;
Beiden in bosschen ende in hagen
Vlouwen si, dient mocht ghebueren.
Vele moester daer die doot besueren,
Die al vliende waren verslegen,
Hare enthare lancs den wegen,
Die gerne hadden te Bruessel inne
Ghevlouwen; daer sprancker in de Sinne
Ende in die gracht vele van vare,
Ende verdroncken alsoe dare.
Aldus quam, si u bekant,
Grave Lodewijc stridender hant
Tot binnen Bruessel, verstaet den sin,
Ende heeft die stat genomen in,
Ende stac sijn bannier in die stede
Ten raethuse uut, ende oec mede
Op die, porten van der stat
Sijn wimpel; ende na dat
Dede hi hem hulden ende ontfaen
Als overheere, ende daerna saen
Maecte hi amman met ghewelde
Her Zegeren van den Heetvelde,
Ende maecte scepenen van sijnre hant.
Dese grote haeste, si u bekant,
Van der ghemeinten, brachtse int sneven,
Des si niet raets en wilden leven.
Dese scoffelture, dat es waer,
Ghesciede in Ons Heren jaer
MCCCL ende sesse,
Hout dat in ghedenckenesse,
Des goensdaegs, doe ic u ghewach,
In oeghstmaent den seventhienden dach:
Te Bruessel es hem den name gegeven
Den quaden goensdach, mids desen sneven.